پرده اول :ما چند نفرداشتیم خودمان را در میان واژه های وصیت نامه آقا فرزاد گم میکردیم تا بلکه پیدا شویم ، به اینجایش که رسیدیم شروع کردیم به تحلیل کردن .و در دل آه سردی سر دادیم که ای کاش ما هم این طوری شویم که آقا فرزاد میگوید... مادر که حال و روزمان را دید. ظرف میوه را جلوی صورتمان گرفت و محبتش را ریخت توی صدایش و گفت : بخورین مادر! آه را با میوه ها قورت دادیم.... پرده دوم : سرک کشیدیم توی پذیرایی اینجا یک نفر داشت با وصیت نامه فرزاد زندگی میکرد. ما هم به دعوت آقا فرزاد آمدیم وسط زندگی اش انگار بند های وصیت نامه اش بین ما و پدر تقسیم شده بود پدر جلسه قرآن برپا کرده بود و ما چند نفرِ آه قورت داده ؛در جلسه قرآن شرکت کرده بودیم... و حالا شما آقا فرزاد عزیز! به این زمزمه های نورانی کلام خدا بر دهان پدر ! به همه دارایی های ما که یک آه ناقابل است؛ما را در زمزه عمل کنندگان به وصیتت قرار بده. پ.ن: وادی عشق بسی دور و درازست ولی طی شود جادهٔ صد ساله به آهی، گاهی #روایت_یک_دیدار #شهید_فرزاد_بهادری #شهید_مصطفی_بهادری @harimhayaa