برای علاقه‌مندان بحث‌های خوبی دارد.

هوالحکیم نهاد روحانیت آخرین سنگری بود که توسط اقتصاد بازار و #نئولیبرالیسم فتح شد. حالا می‌توان با اطمینان گفت همه چیز کالایی شده و روحانیتی که قرار بود سبک زندگی دینی را بر روی منبر آموزش دهد، منبر را به درگاه‌های بانکی متصل کرده! امید رامز

آسمان بالاسر سکوت بود و سکوت و سیاهی و رطوبت در زیر خاک و حالا انگار نیرویی او را به بالا می‎کشید. شکافته بود، زمین او را نگاه داشته بود و حالا باید از پوستۀ خودش خارج می‎شد و تو زمین را می‎بینی که خشک و فرسوده شده منتظر باران است. لب‎هاش خشکِ خشک است و فقط باران سیرابش می‎کند. لرزان قدم می‎گذارد به دنیای بیرون. این میان فقط او نیست. دانه‎های دیگر هم سربرمی‎آورند در این دنیای جدید... دنیای سبز. برگ‎های سوزنی، دایره‎ای و قلب معکوسی... همه‎طور برگی هست، بهار همه جا را گرفته سبز کرده و به زندگی می‎خواندشان. غلغله‎ای درمی‎گیرد در میان دشت. درخت‎ها سبز شده‎اند، آوای پرنده‎ها پیچیده در دشت. آن قدر این سرسبزی همه‎گیر شده که کم‎کم حیوانات هم سرمی‎رسند. زندگی را می‎یابند این‎جا و گاهی انسان‎هایی که می‎خرامند در مرغزار و دیگرانی هم خبر می‎شوند. می‎آیند همه. درختان ثمر می‎دهند: میوه‎های زرد و سرخ و رسیده: نهایت خواسته شدن: گندم‎ها سنگین‎شده و خوشه‎ها توی باد تکان‎تکان می‎خورد. دیگر می‎پندارند که دشت مال آن‎هاست و هرچه بخواهند می‎توانند از آن بردارند، در آن بچرند و بخزند و بخرند اما دیری نمی‎پاید که دشت از نفس می‎افتد. اول باد سرد می‎آید. رنگ برگ‎ها و درخت‎ها دگرگون می‎شود. دشت زرد می‎شود و بعد توفان می‎آید. توفان همه‎چیز را می‎ریزاند. می‎برد و می‎پراکند در هوا. دیگر کسی به دشت سرنمی‎زند. دیگر کسی فکر نمی‎کند که دشت مال اوست. دشت سرد و خاموش می‎شود و برف پیری روی آن می‎نشیند.

آدما فقط وقتی تو رو باسواد و فهميده ميدونن كه دقيقا همون چيزايی كه بهش اعتقاد دارن رو از زبونِ تو بشنوَن. نه اینکه «زاویه نگاه متفاوت» رو‌ دوست نداشته باشن و دنبال حرفای تکراری باشن، نه. اتفاقا دلشون میخواد که از یه زاویهٔ دیگه نگاه کنی و ترجیحا جمله‌بندی و واژه‌های فاخر هم استفاده کنی، اما در آخر باید به همون نتیجه‌ای برسی که اونها رسیدن. رشتالیست لیا وطندوست

بیانیهٔ هیئتِ داوریِ قطعاتِ ادبی در چهارمین دورهٔ جشنوارهٔ «واژه»: تا کِی ترکیبِ «گلِ نرگس» در شُشِ متن‌هایمان؟ چقدر تکرارِ استعارهٔ «گلِ یاس» برای حضرتِ زهرا؟ بس نیست تشبیهِ غیبت به چاه و این همه «یوسفِ زهرا» که در نوشته‌هامان؟ کلیشهٔ دلگیریِ غروبِ جمعه تا چند؟…◻️ اختتامیهٔ جشنوارهٔ «واژه» عصرِ نیمهٔ شعبان، ۲۷ اسفندِ ۱۴۰۰، در مشهد برگزار شد. ◻️ #یاسین_حجازی

. ازتان می‌خواهم وقتی باهاتان حرف می‌زنم روی‌تان را برنگردانید و قبول کنید که باهاتان حرف بزنم‌. حقیقت من جایی غیر این‌جا سراغ ندارم و اگر راهم ندهید باید بپرسم پس چه کسی من را راه بدهد اگر قبولم نکنید پس کی من را قبول کند؟ اعتراف می‌کنم با همهٔ وجود ایستاده‌ام جلوتان و فکر می‌کنم چه کسی جز شما لایق‌تر است برای بذل و بخشش یا مثلاً نمی‌دانم‌ها اگر وقت مردنم نزدیک شده و آن طور که بایست کاری نکرده‌ام آمده‌ام که اعتراف کنم، یعنی می‌پذیریدم؟ یعنی نه‌تنها کاری نکرده‌ام بلکه خیلی هم بد کردم به خودم و حالم واویلاست حالا. اما خب بعید هم می‌دانم من را نبخشید، چون همیشهٔ همیشه ازتان خوبی دیده‌ام و بعدش؟ بعدش هم باهام خوبی می‌کنید؟ چه قدر اشتباه‌کاری‌ها را پوشانده‌اید و به کسی نگفتید و بعد حتماً بیش‌تر محتاج آن هستم، اگر می‌شود معذرت‌خواهی‌ام را قبول کنید که کلی نیازمندش شده‌ام. خودم را می‌سپارم دست‌تان و اصلاً به خیالم نمی‌زند که بخواهید ردم کنید یا ذلیل چون راحت می‌توانستید راهم ندهید و جلوی همه آبروی نداشته‌ام را ببرید. می‌شود بیش‌تر خودتان را بهم نشان بدهید، خب حالا اختیار با خودتان است ولی اگر بخواهی اشتباه‌هایم را پیش چشمم بیاوری من هم دست به دامن بزرگی و مهربانی‌ات می‌شوم یا اگر قبولم نکنی بازهم به همه می‌گویم که دوست‌تان دارم، آیا به شما می‌آید که من را به خواسته‌ام نرسانید؟ همان خواسته‌ی تمام عمرم. البته می‌دانم تقصیر خودم بوده، روزهایی که بایست، بیدار نشدم خودم را به خواب زدم و حالا فرصت‌ها رفته مثل ابر و کاری نمی‌توانم بکنم و دیگر توان و قدرتی ندارم که دست بردارم از خودم مگر این‌که شما بخواهید با نیروی محبت نجاتم دهید. حالا بنگرید اگر می‌شود مثل قبول‌شده‌ها بهم نگاه کنید ببینید چه قدر امیدوارم، شما هم دورم کنید از ناامیدی. یک قلب عاشق بهم بدهید و یک زبان صادق. می‌خواهم کاملاً از همه چیز بریده شوم و چشمم روشن شود به دیدارتان. پس من را مثل آن‌ها بکنید، خواسته‌ام را برآورید، یا مثل آن‌ها که باهاشان تنهایی عاشقانه حرف می‌زنی شیدای‌شان می‌کنی و می‌روند برات هر کاری می‌کنند... Photo by @moises_levy_street #شعبانیه #مناجات #رمضان #زندگی #غربت #دوست

مناجات شعبانیه

درخت بخشنده روزی روزگاری درختی بود و او پسر کوچولویی را دوست می‎داشت و پسرک با درخت بزرگ می‎شد، با برگ‎های جمع‎شدۀ درخت برای خودش تاج درست می‎کرد، از شاخه‌هایش آویزان می‌شد و پسرک خوش‎حال بود. پسرک بزرگ شد و از درخت خواست که مقداری پول به او بدهد. درخت گفت: من پولی ندارم. البته سیب دارم، ولی کمی از سیب‎هام را می‎توانی ببری بفروشی. پسرک گفت: من پول بیش‎تری می‎خواهم؟ درخت گفت: نه من پول بیش‎تری ندارم... و پسرک غمگین بود و تا مدت‎ها بازنگشت. و درخت غمگین بود. تا این‎که روزی پسرک بازگشت: درخت از خوش‎حالی به خودش لرزید و گفت: بیا پسر، از تنه‎ام بالا بیا و با شاخه‎هایم تاب بخور و خوش‎حال باش. پسرک گفت: من گرفتارم که نمی‎توانم از درخت‎ها بالا بروم، من یک خانه می‎خواهم تا مرا گرم نگه دارد، من زن و بچه دارم، می‎توانی چوب‎هات را به من بدهی تا خانه‎ای با آن بسازم؟ درخت فکری کرد و گفت: «نه ... نمی‎توانم، شاخه‎ها و تنه‎ام جزوی از من هستند، باید آن را حفظ کنم و این بعدها برایت به‌تر است. پسرک غمگین شد. خسته بود. گفت: پس من زیر سایه‎ات دراز می‎کشم. و اشک از چشم‎هاش جاری شد و زیر سایۀ درخت خواب رفت... درخت برای پسر لالایی خواند و قصه گفت. درخت با پسرک خواب حرف می‎زد: «عزیزم، پسرکم، من تو را دوست دارم اما اگر می‎توانی با من آرام بگیر... من به آسمان‎ها و زمین وصلم... جانت را آرام می‎کنم... این طور دیگر ... » و درخت اشک ریخته بود و اشک‎های درخت روی صورت پسرک چکیده بود و همۀ این‎ها را پسرک شنیده بود و او هم گریه کرد و اشک ریخت. پسرک موقع رفتن درخت را در آغوش گرفت و آرامشی از جان درخت دوید توی جان پسرک و پسرک آرام شد و درخت خوش‎حال بود. پسرک بزرگ‎تر شده بود و بار دیگر آمد درخت را بوسید و در آغوش گرفت. درخت گفت: «می‎دانم که مشکلی برایت پیش آمده... قایقی می‎خواهی که با آن به شهرهای دیگر بروی و با آن تجارت کنی... » پسرک گفت: «آری... آری...» و پسرک آرام شد... و رفت. تا مدت‎ها از او خبری نبود، چشم درخت به جاده خشک شد اما پسرک نیامد. یک روز سرد عده‎ای آمدند و پسرک را پای درخت خاک کردند. درخت ریشه‌هاش را کج کرد سمت پسرک. درخت و پسرک درهم می‌آمیختند. و هردو خوش‌حال بودند.