#پارت_دویست_و_بیست_و_چهارم از #رمان_جان_من #عاشقانه و #مذهبی سرم را فکر کردم و به نیابت از مادر دل شکسته ای که امروز به خانه ام پناه آورده بود تمنا کردم: «مجید! نگران من نباش من حالم خوبه...» و شاید نمی خواست زیر بارش نرم احساسم تسلیم شود که دیگر نگذاشت حرفم را ادامه دهم و با قاطعیت ای مردانه تکلیف را مشخص کرد: «نه!» و در برابر نگاه معصومم با لحن ملایم تر ادامه داد: «من میدونم دلت سوخته و میخوای براشون یه کاری کنی ولی باید اول به فکر خودت و این امانتی که خدا بهت داده باشیم اگه خدای نکرده یه مو از سر این بچه کم بشه من تا آخر عمرم خودم رو نمیبخشم!مگه یادت نیست اون روز دکتر چقدر تاکید کرد که باید استراحت کنی؟مگه نگفتن باید سبک سنگین کنی؟مگه بهت هشدار نداد که هر فشار روحی و جسمی ممکنه بهت صدمه بزنه؟پس دیگه اصرار نکن!» ولی من این خانه را برایشان ضمانت کرده بودم که از این همه قاطعیت شکسته دلم لرزید و با دلخوری سوال کردم: «پس نمی خوای امشب دل امام جواد علیه السلام رو شاد کنی؟» بلکه به پای میز محاکمه مذهب تشیع تسلیم شود ولی حرف از حدیث دل نگرانی برای من و دخترم بود که باز هم در برابرم مقاومت کرد:«الهه جان!همون امام جواد علیه السلام هم میگه اول هوای زن و بچه خودت رو داشته باش بعد به فکر مردم باش! این چه ایثار ایه که من بخاطرش جون زن و بچه‌ام را به خطر بندازم؟!» از اینکه نمی توانستم متقاعدش کنم کاسه سرم از درس سرریز شد و باز قلبم به تپش افتاد و دیگر حرفی برای گفتن نداشتم که سنگین از جا بلند شدم.دستم را به کمرم گرفتم تا به اتاق خواب بروم ولی هنوز حرفی روی دلم سنگینی می کرد که سرپا ایستادم. با نگاهی که دیگر به گرداب ناامیدی افتاده بود به چشمان کشیده و مهربانش پناه بردم و تنها یک جمله گفتم: «بهم گفت به جان جواد الائمه علیه السلام در حق دخترش خواهری کنم!» و دیگر ندیدم آسمان چشمانش چطور به هم ریخت که با قدم های کند و کوتاه هم به سمت اتاق خواب رفتم و روی تخت دراز کشیدم.دستم را روی پهلوی هم گذاشته و رقص پرناز حوریه را زیر انگشتانم احساس میکردم. و خیالم پیش حبیبه خانم و دخترش بود که نتوانسته بودم برایشان کاری کنم که صدای مهربان مجید در گوشم نشست: «یعنی تو به خاطر امام جواد علیه السلام قبول کردی که از این خونه بری؟» در پاشنه در اتاق ایستاده و تکیه اش را به چهارچوب داده بود تا ببیند در دل همسر اهل سنت چه می‌گذرد که بغضم را فرو خوردم و صادقانه پاسخ دادم: «من مثل شماها به امام جواد علیه السلام اعتقاد ندارم یعنی فقط میدونم یه آدم خوبی بوده و از اولاد پیغمبر و اولیای خداست ولی نمی تونم مثل شماها باهاش ارتباط برقرار کنم ولی از ته دلش منو به جان امام جواد علیه السلام قسم داد دهنم بسته شد.» من نمی‌دانستم با بیان این احساس غریبم با دست خودم دریای عشق است به تشیع را طوفانی می‌کنم که چشمانش درخشید و با لحنی لبریز ایمان زمزمه کرد: «دهن منم بسته شد!» * * عصر جمعه ۲۶ اردیبهشت ماه سال ۹۳ از راه رسیده و دیگر آماده رفتن ازین خانه شده بودیم که به لطف خدا بعد از یک هفته پرسه زدن های مجید در خیابان های بندر توانسته بودیم خانه کوچکی با همین مقدار پول پیش پیدا کنیم. هرچند در همین دو ماه باز هم هزینه اجاره خانه افزایش یافته و مجبور شده بودیم اندک پس انداز این یکی دو ماه را هم روی پول پیش گذاشته تا مبلغ درخواستی صاحبخانه تامین شود. حالا همه سرمایه زندگی مان باقی مانده حقوق ماه گذشته بود و تا چند روز دیگر که حقوق این ماه به حساب مجید ریخته می شد باید با همین مقدار اندک زندگیمان را سپری میکردیم. با این همه خوشحال بودم که هم خانه مناسبی نصیبمان شده بود هم یک هفته مانده به این مراسم این خانه را تخلیه می کردیم تا حبیبه خانم و دخترش فرصت کافی برای چیدن جهیزیه داشته باشند. عبدالله وقتی فهمید می خواهیم خانه را تخلیه کنیم چقدر با منو مجید جروبحث کرد و چند بار وضعیت خطرناک من و کودکم را به رخم کشید بلکه منصرف مان کند. ولی ما با خدا معامله کرده بودیم تا گرهی از کار بنده اش باز کنیم و یقین داشتیم به پاداش این خیرخواهی روزی سرانگشت تدبیر خدا گره بزرگتر از کار زندگی مان خواهد گشود. ادامه دارد... 💞 به ڪآناڷ #همسرانه حــۏاے آدݦ بپیوندید↙️ ❤️ @havayeadam 💚