#پارت_چهل_و_ششم از #رمان_جان_من #عاشقانه و #مذهبی حسابی از دست پدر دلخور بود و ظاهراً برای شکایت نزد مادر آمده بود. خدا خدا میکردم تا مجید در حیاط است، حرفش را بزند و بحث را تمام کند و همین که چای را مقابلش گذاشتم، شروع کرد: «ببین مامان! درسته که از این باغ و انبار چیزی رسماً به اسم من و محمد نیس، ولی ما داریم تو این نخلستونها جون میکَنیم! » مادر نگاهش کرد و با مهربانی پرسید: «باز چی شده مادرجون؟ » و پیش از آنکه جوابی بدهد، مجید وارد اتاق شد و ابراهیم بدون توجه به حضور او، سر به شکایت گذاشت: «بابا داره با همه مشتریهای قبلی به هم میزنه! قراردادش رو با حاج صفی و حاج آقا ملکی به هم زده! منم تا حرف میزنم میگه به تو هیچ ربطی نداره! ولی وقتی محصول نخلستون تلف بشه، خب من و محمد هم ضرر میدیم! » مجید سرش را پایین انداخته و سکوت کرده بود که مادر اشاره کرد تا برایش چای بیاورم و همزمان از ابراهیم پرسید: «خُب مادرجون! حتماً مشتری بهتری پیدا کرده! » و این حرف مادر، ابراهیم را عصبانیتر کرد: «مشتری بهتر کدومه؟!!! چند تا تاجر عرب مهاجرن که معلوم نیس از کجا اومدن و دارن با هزار کلک و وعده و وعید، سهم خرمای نخلستونها رو یه جا پیش خرید میکنن! » چای را که به مجید تعارف کردم، نگاهم کرد و طوری که ابراهیم و مادر متوجه نشوند، گفت: «الهه جان! من خسته ام، میرم بالا. » شاید از نگاهم فهمیده بود که حضورش در این بحث خانوادگی اذیتم میکند و شاید هم خودش معذب بود که بی معطلی از جا بلند شد و با عذرخواهی از مادر و ابراهیم رفت. کنار ابراهیم نشستم و پرسیدم: «محمد چی میگه؟ » لبی پیچ داد و گفت: «اونم ناراحته! فقط جرأت نمیکنه چیزی بگه! » مادر مثل اینکه باز دل دردش شروع شده باشد، با دست سطح شکمش را فشار میداد، ولی گلایه های ابراهیم تمام نمیشد که از شدت درد صورت در هم کشید و با ناراحتی رو به ابراهیم کرد: «ابراهیم جان! تو که میدونی بابات وقتی یه تصمیمی بگیره، دیگه من و تو حریفش نمیشیم! » و ابراهیم خواست باز اعتراض کند که به میان حرفش آمدم و گفتم: «ابراهیم! مامان حالش خوب نیس! حرص که میخوره، دلش درد میگیره... » ولی به قدری عصبی بود که حرفم را قطع کرد و فریاد کشید: «دل دردِ مامان خوب میشه! ولی پول و سرمایه وقتی رفت دیگه بر نمیگرده! » و با عصبانیت از جا بلند شد و همچنانکه بد و بیراه میگفت، از خانه بیرون رفت. رنگ مادر پریده بود و از درد، روی شکمش خم شده بود که با نگرانی به سمتش رفتم و گفتم: «مامان! دراز بکش تا برات نبات داغ بیارم. » چشمانش را که از درد بسته بود، به سختی گشود و با صدای ضعیفی پاسخ داد: «نمیخواد مادرجون! چیزی نیس! » وقتی تلخی درد را در چهره اش میدیدم، غم عمیقی بر دلم مینشست و نمیدانستم چه کنم تا دردش قدری قرار بگیرد که دستم را گرفت و گفت: «الهه جان! دیشب که شوهرت نبوده، حالا هم که اومده، تو اینجایی، دلخور میشه! پاشو برو خونهات. » دستش را به گرمی فشردم و گفتم: «مامان! من چه جوری شما رو با این حال بذارم و برم؟ » که لبخند بیرمقی زد و گفت: «من که چیزیم نیس! عصبی شدم دوباره دلم درد گرفته! خوب میشه! » و بلاخره با اصرارهایش مجبورم کرد تا تنهایش بگذارم و به طبقه بالا نزد مجید بروم. درِ اتاق را که باز کردم، دیدم مجید روی مبل نشسته و مثل اینکه منتظر بازگشت من باشد، چشم به در دوخته است. لبخندی زدم و گفتم: «فکر کردم خسته بودی، خوابیدی!» با دست اشاره کرد تا کنارش بنشینم و با مهربانی پاسخ داد: «حالا وقت برای خوابیدن زیاده! » کنارش که نشستم، دست در جیب پیراهن سورمه ای رنگش کرد و بسته کوچکی که با زَر ورق بنفشی کادوپیچ شده بود، در آورد و مقابل نگاه مشتاقم گرفت که صورتم از خنده پُر شد و هیجان زده پرسیدم: «وای! این چیه؟ » خندید و با لحن گرم و گیرایش پاسخ داد: «این یعنی این که دیشب تا صبح به فکرت بودم و دلم برات خیلی تنگ شده بود! » هدیه را از دستش گرفتم و با گفتن «خیلی ممنونم! » شروع به باز کردن کاغذ کادو کردم. ادامه دارد... 💞 به ڪآناڷ #همسرانه حــۏاے آدݦ بپیوندید↙️ ❤️ @havayeadam 💚

#رمان_دختران_آفتاب #فصل_هشتم #پارت_چهل_و_ششم پس دنبال آيه‌هايي نباشين كه فقط نظر شما رو تصديق كنه. بهتره بعداً سر فرصت راجع بهش حرف بزنيم. اين جواب ممكن بود سميه را قانع يا ساكت كند، اما فهيمه را نه. فهيمه هنوز هم راضي نشده بود: - من اين حرف‌ها رو نمي فهمم. مي‌گم چرا در طول تاريخ بيشتر دانشمندها، سياستمدارها، حاكمان و كلاً مشاهير تاريخ مرد بودن، نه زن؟! فاطمه گفت: - حضرت مريم. زن بود يا مرد؟ عاطفه انگار از يك جا نشستن خسته شده بود. بنابراين مرتب نوع نشستنش را عوض مي‌كرد. همان طور كه دو زانو مي‌نشست، زد روي پايش: - بَه هَه! بعد از اين همه بحث تازه مي‌گه ليلي زن بود يا مرد؟ فهيمه بي توجه به عاطفه جواب داد: - معلومه. حضرت مريم زن بود. - بسيار خُب! حالا اگه ما قبول كنيم كه زن جنس دومه، پس بايد هر مردي، از هر فرد جنس دوم؛ يعني زن ها، حتي با بالاترين درجات كمالي برتر باشه. پس بايد يه مرد معمولي از لحاظ درجات كمالي، بالاتر از حضرت مريم باشه. در صورتي كه قرآن اون درجات و كمالات رو براي حضرت مريم توصيف مي‌كنه و مي‌گه « ليس الذكر كالانثي». عاطفه محكم كوبيد روي پاهايش: - خدا منو مرگ بده كه هيچ وقت نمره عربيم، بيشتر از ۱۲ نشد. - يعني پسري كه مي‌خواستي در هر حال مثل اين دختر نيست. اين جمله ايه كه خدا خطاب به مادر حضرت مريم و در توصيف حضرت مريم گفته. حتي از لحاظ تاريخي كه فهيمه قبول داره، بررسي كنيم، مي‌بينيم كه حضرت زكريا كه پيامبر زمان خودش بود و در نتيجه برترين مرد دورانش، افتخار مي‌كنه كه به حضرت مريم خدمت كنه! راحله دوباره وارد بحث شد: - از اين گذشته، در طول تاريخ هم زن‌هاي مشهور زيادي داشتيم از «مادام كوري»، «ژاندارك» و «اوريانا فالاچي» تو غربي‌ها گرفته تا پروين اعتصامي و... سميه حرف راحله را قطع كرد: - تو ديگه چي مي‌گي عاطفه! چرا هي دستت رو تكون مي‌دي؟ عاطفه با مشت كوبيد روي زمين: - بابا دارم مي‌گم منو يادت نره. ولي اين راحله پشت تريبون كه مي‌ره اين قدر حواسش به ميكروفنه كه ديگه ما رو تحويل نمي گيره. راحله نفسش را پر صدا بيرون داد و رويش را به سمت ما كرد. از عصبانيت قرمز شده بود. فكر كنم اگر چيزي دم دستش بود، آن را مي‌كوبيد بر سر عاطفه. خدا را شكر كه چيزي دمِ دست راحله نبود. به جز كتابش كه براي راحله گران قيمت تر از آن بود كه بكوبد بر سرِ عاطفه. پس فقط چند لحظه بهت زده خيره شد به عاطفه. فهيمه به زحمت پوزخندش را پنهان كرد. عاطفه همچنان با چشمان شيطنت بارش راحله را نگاه مي‌كرد و لبخند مي‌زد. راحله خودش را كنترل كرد و دوباره برگشت به سمت فهيمه: - يه چيز ديگه! شماها كه مي‌گين هيچ وقت توي تاريخ نبوده كه زن و مرد مساوي باشن، چرا به تمدن اخير خوب نگاه نمي كنين؟ چرا اون رو مثال نمي زنين؟ نكنه اون جزو تاريخ نيست؟! عاطفه به طور ناگهاني جدي شد: - مگه تو غرب چه خبره كه ما خبر نداريم؟ راحله كمي صبر كرد. مي‌خواست مطمئن شود كه حرف‌هاي عاطفه جدي است يا شوخي مي‌كند. بالاخره ترجيح داد كه او را در حرف زدنش جدي حساب كند. به همين دليل هم گفت: - مي‌دونين كه در تمدن امروزِ غرب، تساوي زن و مرد مسئله اي تخيلي نيست، بلكه تجربه اي چند صدساله است كه تمدن غرب اون رو پشت سر گذاشته! يعني خيلي وقته كه به چنين جايي رسيده اند. - مثلاً چند وقته؟ - احتمالاً از رنسانس تا حالا. فاطمه با تعجب گفت: - از رنسانس؟! - بله از رنسانس! مي‌دونين كه پايه افكار و آراي تمدن جديد روي افكار و انديشه‌هاي انديشمندان رنسانس ساخته شده. در حقيقت، از رنسانس بود كه نحوه نگرش به بشر و طبيعت و همه چيز عوض شد. حتي بعضي‌ها هم گفتن نهضت زنان كه در قرن نوزدهم شكل گرفت و تو فرانسه هم گسترش پيدا كرد، به نوعي اعتراض به مرد سالاري آشكار حاكم بر اعلاميه حقوق بشر فرانسه بود. بعداً هم اسمش رو گذاشتند « فمينيسم»! راحله دوباره كمي جوش آورد: - پس تو مي‌گي تساوي زن و مرد از كي تو غرب شروع شد؟ - اگه به طور رسميش رو بخوايم، تا اون جا كه من مي‌دونم اولين اعلاميه حقوق بشر كه در اون از تساوي زن و مرد حرفي به ميان اومد، سال ۱۹۴۸ منتشر شد. تقريباً پنجاه سال پيش. اصلاً بذار اين طوري برات بگم كه براي اولين بار در قرن بيستم، در انگلستان بود كه مسئله حقوق زن در برابر حقوق مرد مطرح شد. آمريكا هم با اين كه در قرن هجدهم، ضمن اعلام استقلال به حقوق عمومي بشر اعتراف كرده بود، در سال ۱۹۲۰ ميلادي قانون تساوي زن و مرد رو در حقوق سياسي تصويب كرد. فرانسه هم همين طور، در قرن بيستم بود كه تسليم اين مسئله شد. عاطفه فوراً دو دستش را بالا آورد: - صبر كنين! صبر كنين! ... ادامه دارد.... 💞 به ڪآناڷ #همسرانه حــۏاے آدݦ بپیوندید↙️ ❤️ @havayeadam 💚