#سیاحت_ݟرب #آقانجفی_قوچانی #قسمت_بیست_وسوم 😒از وحشت، در گرفتن لجام اسب احتیاط می‌کردم و می‌گفتم: «الْحَمْدُ لِلّٰهِ الَّذِي لَمْ يَجْعَلَنِي مِنَ السَّوادِ الْمُخْتَرَمِ؛ ستایش خدایی را که مرا از گروه هلاک شدگان قرار نداد.» و می‌شنیدم که مسافرین به آواز بلند تشكّر می‌کنند. من به هادی گفتم: گفته‌ی پیغمبر است که: «اگر مبتلا را دیدی، آهسته شکر حقّ گوی که او نشنود و دلش نسوزد.» هادی گفت: آن حکم دنیا بود که اهل «لااله الاّ اللَّه» در ظاهر، محترم بودند؛ ولی در اینجا که روز جزا و سزاست، باید بلند تشكّر نمود که افسوس و غصّه‌ی مبتلا، بیشتر شود و کليّه آنچه در غیب و مستور بوده، تدریجاً ظاهر و روشن گردد. گویا از تاریکی به روشنایی و از کوری به بینایی و از خواب به بیداری می‌رویم. دنیا ظلمت‌کده و پژمرده است.😞 «وَ إِنَّ الدّارَ الآخِرَةَ لَهِيَ الْحَيَوان؛ و همانا زندگی واقعی، سرای آخرت است./ سوره عنکبوت،64» و «انّ اللَّه جاعِلُ الظُّلمات والنّور؛ به درستی که خداوند بوجود آوردنده تاریکی‌ها و نور است.» 😳دیدم ابتلائات زیاد شد، زمین به شدّت می‌لرزد و هوا طوفانی و تاریک گردیده و از آسمان مثل تگرگ، سنگ می‌بارد و در دو طرف راه، محشر کبرایی رُخ داده، گرفتاران به قیافه‌های موحش و وحشتناکی درآمده، در تلاش بوده و در آن لجن‌های داغ غرق هستند. اگر پس از زحمت‌هایی خود را از لجن‌ها بیرون می‌کشند، سنگی از آسمان به سر او خورده، دوباره مثل میخی به زمین فرو می‌رود و من از این صورت واویلا در وحشت فوق العادّه‌ای افتادم و بدنم می‌لرزید.😲 از هادی پرسیدم: این چه زمینی است و این مبتلایان کیانند که عذابشان سخت دردناک است؟! بطوری باریدن سنگ از آسمان شدّت کرده بود که هادی در بالای سر من در پرواز بود و از خوف، رنگش پریده بود و قوای او سُستی گرفته بود و جواب داد: «این زمین، همان زمین شهوت است و گرفتاران، از اهل لواطند و تو سرعت کن! تا مگر از میان آنها به زودی خارج شویم که: «الرّاضِیُ بِفِعل قَومٍ اَو الدّاخلُ فیهِم وَلَم یَخرُج، فَهُوَ مِنهُم؛ کسی که به کار قوم و گروهی راضی باشد یا در میان آنها بوده و خارج نشود، پس جزو آنها محسوب می‌شود.» گفتم: این لجن‌های میان راه ـ که حقیقتاً شهوت آدمی است که به این صورت درآمده ـ به‌واسطه چسبندگی که دارد اسب را اجازه نمی‌دهد که سرعت کند.