_ #ایرانَم...

_

_

_"در خیالات خودم, در زیر بارانی که نیست می رسم با تو به خانه، از خیابانی که نیست می نشینی روبرویم، خستگی درمیکنی چای می ریزم برایت، توی فنجانی که نیست باز ميخندی و ميپرسي, كه حالت بهتر است؟! باز میخندم که خیلی، گرچه میدانی که نیست شعر می خوانم برایت، واژه ها گل می کنند یاس و مریم میگذارم، توی گلدانی که نیست چشم میدوزم به چشمت، مي شود آیا کمی دستهایم را بگیری، بین دستانی که نیست..؟! وقت رفتن می شود، با بغض می گویم نرو… پشت پایت اشک می ریزم، در ایوانی که نیست می روی و خانه لبریز از نبودت می شود باز تنها می شوم، با یاد مهمانی که نیست…! رفته ای و بعد تو این کار هر روز من است باور اینکه نباشی کار آسانی که نیست" #نامه "بیتا امیری"

_

_دستانم بوی گل می داد به جرم چیدن گل به کویر تبعیدم کردند و یک نفر نگفت شاید گلی کاشته باشد ... "سینا‌به‌منش"

_

_تو را من چشم در راهم شباهنگام که می‌گیرند در شاخِ تَلاجَن سایه‌ها رنگِ سیاهی وزان دِلخَستِگانتْ راستْ اندوهیْ فراهم تو را من چشم در راهم شباهنگام در آن دم که بر جا دره‌ها چون مُردهْ مارانْ خفتگانند در آن نوبت که بندد دستِ نیلوفر به پای سروِ کوهیْ دام گَرَمْ یادآوری یا نه، من از یادت نمی‌کاهم تو را من چشم در راهم.

"نیما یوشیج

"

_چشمان ترا غباري از خواب گرفت‌ درد آمد و از دست دلم تاب گرفت اين بود پس از تو كار چشمم اي دوست يك عمر نشست و آب را قاب گرفت"