که آغوشَت تبر باشد به آغوش پر از دردم به آغوشِ چو جنگل‌های گیلانی و مازَندم تمام آن شبانگاهی که آرامی در آغوشم؛ بخوان دردم که دردت را به جانم می‌خرم هردم و تیزی تبر را هم ز یادم می‌برد گاهی همان یاری که بی یادش تمام لحظه‌ها سردم بیا گاهی تبر را هم به خورد این درختان دِه که جنگل بی هرس خشکد، ببین من بی تبر زردم به مُتْوَهِّم تو هم گاهی نگاهی کن که بی مهرت بخواند درد بی مهری هر از گاهی به آوَردم.. #دستنویس #متوهم #تسلای_روح