[بهای حیات خون است، خونِ داغِ یک ذبح عظیم.] مدت‌ها بود در راهپیمایی‌ها خروشی نبود، حسش می‌کردم، مردم دیگر آن حیِّ راغب نبودند، قابل لمس بود. همیشه طنین صداها برایم معنی دارد، طنین یا حسین‌ها و طنین مرگ بر اسرائیل گفتن‌ها، این هم‌خوانی‌ها روح دارد، نمی‌شود گفت این‌ها اصواتی بیش نیستند، من با آن روح عزیز هم‌نشین بودم، سالخورده و خاک گرفته شده بود. راهپیمایی امروز را تا ابد در ذهن نگه می‌دارم، راهپیمایی امروز و تجمع دیشب را. مردمی که سر شوق آمده بودند و شعارهایی که از اصل ایمان‌گاه‌شان بلند می‌شد. دخترانی با مشت‌های گره کرده و پسرانی با عزمی راسخ، فریادهایی بلند. امروز، برگ جدیدی از حیات در ایران جاری‌ شده. ما خودمان هم غرق رخوت و کدورت بودیم. سید حسن، جانِ سید علی، حبیب ما، بهای این حیات پس از سال‌ها ممات خون سرخ زیبای تو بود، خونی که راه پیش گرفت و به جوی خون آن شهید غریب، آن شیب خضیب رسید. سید، تو بهای تجدید انقلاب روح الله را دادی، مدیونت هستیم. روزی کنار گهواره‌ای، حماسه‌ات را برای کودکم لالایی خواهم کرد، و ما قدر شما را خواهیم دانست آقا. و من منتظر آن دیدار قریب هستم، آن فتح عظیم، آن روزی که شما و سردار ما، شما و حاج عماد، شما و حاج احمد متوسلیان، همه‌تان باز خواهید گشت، و آن بقیة الله.. «آه، آه، شوقأً علی رؤیته..»

‏إلهی؛ أَعِنِّی بِالْبُكَاءِ عَلَى نَفْسِی.. خدایا؛ کمک کن تا بر خودم بگریم..