من امیدوارم تو فرزند همت خود باشی، که به پدرانت نیاز نباشد و فرزندانت به تو افتخار کنند؛ که ان حکیم (سقراط) در جواب شماتت ان دشمن - که او را به پدرش سرزنش کرده بود - گفت: تو به پدرانت افتخار می‌کنی؛ اما من، فرزندانم به من افتخار خواهند کرد. تو پایان افتخارات گذشته هستی و من آغاز فردا.. - نامه‌های بلوغ، استاد صفایی حائری؛ صفحه ۱۶.

آنسوی بُرد و باخت‌ها نامی که می‌ماند تویی... @ir_tavabin

برای هرچیز راهی‌ست و یافتن راه مستلزم تفکر است. دونده در مسیر، روی یک زمینی پا می‌گذارد، نقطه‌ی شروع و پایان دارد و مانع‌هایی به طول راه، خسته هم می‌شود، می‌ایستد و قوه‌ی راه را طلب می‌کند؛ و این درحالی‌ست که اگر ایستاده بماند، دیگر دونده نیست. انسان واقف هم مسیر آمده را از دست می‌دهد و هم دونده بودنش را؛ و این عینا همان آدم منفعلی‌ست که هم زندگی‌اش را از حراج می‌گذارد و هم ذات انسانی‌اش را. رکود، ایستادگی در مردابی‌ست که غرق شدن در آن ختمی ندارد؛ بارها آسمان شاهد تقلاهای توست و بارها نفس‌هایت در هجمه‌ی گنداب‌ها محو می‌شوند؛ و این حالات روزمره‌ای می‌شود که بغرنج بودنش دیگر از سر تکرار‌های بی‌وقفه به چشم نمی‌اید. - زهرا.

اِنَّكَ كادِحٌ اِلی رَبِّكَ كَدحًا فَمُلَاقيهِ ... تو با تلاش و رنج به سوی‌ پروردگارت می‌روی و عاقبت او را ملاقات خواهی کرد! -‌انشقاق، آیه ۶.

چه نیکو رنج آن باشد که زخمی بر دل ما شد به روز وصل می‌نازم به این جان جگر پاره.. - زهرا.

ما امروز چرا نایستیم؟ @ir_tavabin

Agreee!

مات.

تو یک‌بار از مادر متولد شدی و این بار باید از خودت بیرون بیایی؛ از نفس، از غریزه‌ها، از عادت‌ها متولد شوی؛ که عیسی گفت :« لا یَلِجُ فی الملکوت مَن لا یُولَدُ مَرََّّتینِ.» کسی که دوبار متولد نشود، به ملکوت خدا راهی ندارد. و پس از این تولد، باید تولید کنی و زاد و ولد کنی که تنها نمانی و در تنهایی هم مانوس باشی. - نامه‌های بلوغ، استاد صفایی حائری، صفحه ۱۷.

با درک تنهایی، یاید بارور شد و زایید و در متن تاریکی، باید ایستاد و نور پاشید؛ که ان درک زاینده است و این تاریکی، خواستار نور. - نامه‌های بلوغ، استاد صفایی حائری؛ صفحه ۱۷.

و این تاریکی خواستار نور. هر چقدر به این بخش فکر می‌کنم، باز هم درک روشنی ازش حس نمی‌کنم؛ اگر نظری دارید، بگید.

آیدی رو تو بایو کانال گذاشتم.