ببین‌ کسی زِ من‌ از اربعین نمی‌پرسد. . برایشان‌ شده‌ عادت، حرم‌ نرفتنِ‌ من :)

و قسم به آن لحظه که از شدت غم نفس در سینه حبس می‌شود و دیگر رمقی برای ادامه دادن باقی نمی‌ماند.

یک جایی هم آدم خسته و مستأصل، یه گوشه‌ای می‌ایسته و به زندگی؛ و همه‌ی شده‌ها و نشده‌ها، اومده‌ها و رفته‌هاو هست و نیست‌ها فکر می‌کنه، نگاه می‌کنه و می‌بینه همه‌چیز و همه‌کس رو باخته. بلااستثنا، همه رو. و حتی مقصر این باخت‌ها نیست. مقصر نبودن بعضی جاها واقعاً دردناکه. واقعاً.

ــ

فراق حرم چیشد کربلا چی اومد سرم💔 .

من اربعین بھ کشورم عادت ندارم (:

شب‌های بسیاری گمان می‌کردم که در پس این غم‌ها شکوه خواهد بود. گمان می‌کردم هرچقدر آوار ناامیدی‌هایت سهمگین‌تر باشد، جوانه‌ی امیدی که از خاک آن برخواهد خواست سبزتر خواهد بود. اما حالا - با در دست داشتن تمامی این امیدها - می‌بینم که باز هیچ واژه‌ای مثل "شکستگی" برازنده‌ی من نیست و تنها این واژه است که تمام حجم مرا در آغوش می‌گیرد. بعد از این همه سال هنوز به هر نقطه‌ای از قلبم که می‌نگرم زخم‌هایی - که حتی منشأ بسیاری از آن‌ها از خاطرم رفته است - را می‌بینم و هربار، بی‌آنکه بگذارم او متوجه عمق فاجعه‌ی احتمالی شود، آرام از خودم می‌پرسم: چگونه هنوز ادامه می‌دهد؟ هربار که مقابل آینه می‌ایستم به سمت چپ قفسه‌ی سینه‌ام نگاه می‌کنم. و بعد برمی‌گردم. شاید غرور دهانم را بسته باشد اما خوب می‌دانم که ذهنم عاجزانه این سوال همیشگی‌اش را تکرار کرده است که: "کی خسته خواهی شد؟" نمی‌دانم. شاید روزی که حالم بهتر بود آمدم و از آینده‌ی زیبا و سرتاسر لذت پیش‌رو و مرگ مغروق در سعادت نوشتم. اما اکنون فقط به یک چیز اعتقاد دارم. من غمگینم. و غمگین نیز بازخواهم گشت.

اگه قبل اربعین چشامو بستن چی ؟ اگه مردم چی ؟ (:💔

بھ رقیه میگم از جا موندن ، آخه جا موندن ُ درکش کرده ..

ــ حس غريبیه وقتى يهو يكى بهت بگه چقدر شكسته شدى، مخصوصا اگر خودت خيلى حواست نبوده باشه، مخصوصا اگر طرف غريبه باشه، مخصوصا اگر واقعا شكسته شده باشى.

آدما یهو میرن ، یهو خسته میشن ، یهو ممکنه دیگه دوستت نداشته باشن ، ممکنه صبح که از خواب پامیشن تصمیم بگیرن دیگه نخوانت ، حتی اگه شب قبلش برات میمردن . .

شب را خبری نیست مگر‌ آهِ دل ما. .