شاید شیرینی مربای توت فرنگیِ دست سازِ طاهره سادات، کمی از تلخیِ تمام شدن این سه روز کم کند .... . ازین سه روز روایت‌هایی خواهم گفت إن شالله... کم ، شاید هم زیاد😅 . #رویداد_لبخند_خدا اردیبهشت ۱۴۰۲

یک از نمیدانم چند... . با خودم لج کرده بودم، میخواستم هر جور که هست قورباغه‌ام را قورت بدهم، اما نمیشد. نمی‌توانستم. هر چه بیشتر فکر میکردم، بیشتر منصرف میشدم. در کشمکش بین رفتن و بیخیال شدن و نرفتن بودم که چمدان صورتی که یک چرخش شکسته را پر از لباس های راحتی و پوشک و اسباب بازی و قابلمه‌های کوچولوی رویی برای غذای زینب سادات کردم و دفتر و تبلت و خودکار و شارژر و عینکِ یک دسته ام را چپاندم توی کوله. (که مامان زهرا در اینجا فرمودند: برای سه روز چقدر وسیله؟؟ و جواب دادم که اگر خودم تنها میرفتم تمام وسایلم همین کوله بود و بس) انگار که خودم ، خودم را پرت کنم گوشه‌ی رینگ. به خودم گفتم ببین، میری. باید بری. میری و از پسش برمیای. که اگر برنیای وای بر تو..... . یا علی گفتیم و ..... . #رویداد_لبخند_خدا . @hiyaam

دو از نمیدانم چند.... . یک بار دوستی توی اینستاگرام پستی گذاشته بود با محوریت چایی و نویسندگی و نوشتن و این‌ها. واژه های دقیقش را یادم نمی‌آید، اما مضمون کلام این بود که اگر نویسنده باشی آنطور که باید و غرق شوی در واژه ها، بارها و بارها چایی کنار دستت یخ میکند و متوجه نمیشوی. من یک آدمِ عاشق حواشی هستم که نگو و نپرس، یعنی اگر یک لیوان چای، یک ظرف میوه، یا هر چیز دیگری به هنگام نوشتن و خواندن کنارم باشد تا تهش را درنیاورم نمیتوانم تمرکز کنم روی کار. دائما حواسم به آن لیوان چای نصفه و نیمه هست که تمامش کنم تا سرد نشده. من بعد از خواندن آن پست بارها دلم آن حس را خواست، اینکه آنقدر غرق در واژه شوی و توی دریای کلمات پایین بروی که دیگر گوش و چشمت چیز دیگری را نبیند. این حس برایم محقق نشد تا وقتی که این حلقه‌ی دوست داشتنی تشکیل شد. من یا بهتر است بگویم ما ، بارها چایی هایمان خنک شد، سرد شد، یخ زد اما همچنان داشتیم سر یک تیتر یا یک تک مصرع یا روایتِ یک پوستر چانه می‌زدیم. چای را برایمان عوض میکردند و دوباره چای یخ میزد. باورم نمیشد روزی این حس را تجربه کنم. باید به تجربه های ناب امسالم اضافه‌ شان کنم. . ولی خدا وکیلی : گر مخیر بکنندم وسط کار چه خواهی چای ما را و همه نعمت فردوس شما را😅😅 . #رویداد_لبخند_خدا اردیبهشت۱۴۰۲

سه از نمیدانم چند.... . ایستاده بودم پای بساطش داشتم نگاهش میکردم. چند ثانیه ای گذشت برگشت، لبخند تحویلم داد. گفت: خوبه ؟ گفتم چی؟ نقاشیت؟ آره عالیه ولی من داشتم خودتو میدیدم. گفت : خودمو؟ گفتم آره شکل دوستمی، خیلی شکل دوستمی. عکس فرزانه را نشانش دادم، گفت: سومین نفری هستی که بهم گفتی. گفتم حتی مدل گره زدن روسری و چادر سر کردنت هم مثل اونه. باز خندید، مثل فرزانه. گفتم میشه بجای فرزانه بغلت کنم. خودش اومد جلو محکم بغلش کردم ، هر دو اشک شدیم. من از دلتنگی فرزانه و اون از شوق شبیه بودن به فرزانه. اینو خودش گفت. گفت خیلی خوشحالم از این شباهت. خلاصه که فرزانه خانوم هر جا بخوای ، خودت رو نشون میدی و یادم می‌ندازی کجام و باید چکار کنم. ممنون رفیق... #رویداد_لبخند_خدا اردیبهشت ۱۴۰۲