در این پست یکی از معروف ترین هنرهای رزمی و دفاعی در سرتاسر دنیا را به شما معرفی می کنیم. اینکه کونگ فو چیست، و چه مزایایی دارد؟ همچنین مختصری از تاریخچه کونگ فو برای شما بیان می کنیم. کونگ فو چیست؟ واژه ی کنگ فو مربوط به هنر رزمی چینی است. اصل کنگ فو به مکانی به نام معبد شائولین برمی گردد که در آن راهبان برای سلامتی یا دفاع شخصی کنگ فو کار می کردند. اولین معبد شائولین یک مکان بودایی بود که در سال 377 قبل از میلاد در استان هنان چین ساخته شد. در سال 527 قبل از میلاد، یک شاهزاده بودایی به نام بودهیدهرما یا دا مو در چین برای تعلیم مذهبی به معبد سفر کرد و راهبان این مکان را ضعیف و بیمار یافت. دامو برای تقویت راهبان، خود را در یک اتاق به مدت 9 سال برای تفکر محبوس کرد. وی در نهایت، منجر به پیدایش یی جین جینگ یا یک سری تمرین تقویتی و انرژی زا یا هنر رزمی شائولین شد از نظر تاریخی، کنگ فو در چین یک بخش اصلی در آموزش دانشمندان و رهبران دولتی است. مردم چین ارزش زیادی برای این ورزش قائل هستند چرا که حس می کنند کنگ فو به آنها احترام، صبر، تواضع و اخلاق می آموزد. بسیاری از آمریکایی ها بر این باورند کنگ فو یک هنر رزمی مانند تکواندو، جودو یا ایکودو است. اما در واقع، کنگ فو شامل صدها سبک هنرهای رزمی چینی است که برخی از آنها عبارت است از مشت بزرگ، چنگال عقاب و تایجی کوان. نکته ی اشتباه دیگر این است که کنگ فو یک سبک ملایم در مقایسه با کاراته یا سایر سبک های سخت در نظر گرفته می شود. اینطور نیست. هر سبک کنگ فو شامل تکنیک های ملایم و سخت است. بسیاری از مردم بر این باورند کنگ فو یک سبک خارجی و تایجی کوان یک سبک داخلی است. درحالیکه بیشتر سبک های کنگ فو روی پیشرفت خارجی تکیه دارند و تمامی سبک های کنگ فو شامل اجزای داخلی و خارجی هستند. تاریخچه سبک چنگال عقاب سبک چنگال عقاب کنگ فو یا اینگ جو پای در چینی یکی از قدیمی ترین، کامل ترین و پیچیده ترین سبک های شائولین است و برای ضربات محکم و پرتابی و ضربات پرفشار خود شناخته می شود. سبک چنگال عقاب در سال 1130 وقتی مغول ها به چین حمله کردند و ژنرال یو فیی این سبک را از اسقف شائولین یاد گرفت روی کار آمد. این سیستم جنگاوری طی سال ها از طریق راهبان شائولین به شاگردان خود در معبد شائولین گسترش یافت.

از نظر تاریخی، کنگ فو در چین یک بخش اصلی در آموزش دانشمندان و رهبران دولتی است. مردم چین ارزش زیادی برای این ورزش قائل هستند چرا که حس می کنند کنگ فو به آنها احترام، صبر، تواضع و اخلاق می آموزد. بسیاری از آمریکایی ها بر این باورند کنگ فو یک هنر رزمی مانند تکواندو، جودو یا ایکودو است. اما در واقع، کنگ فو شامل صدها سبک هنرهای رزمی چینی است که برخی از آنها عبارت است از مشت بزرگ، چنگال عقاب و تایجی کوان. نکته ی اشتباه دیگر این است که کنگ فو یک سبک ملایم در مقایسه با کاراته یا سایر سبک های سخت در نظر گرفته می شود. اینطور نیست. هر سبک کنگ فو شامل تکنیک های ملایم و سخت است. بسیاری از مردم بر این باورند کنگ فو یک سبک خارجی و تایجی کوان یک سبک داخلی است. درحالیکه بیشتر سبک های کنگ فو روی پیشرفت خارجی تکیه دارند و تمامی سبک های کنگ فو شامل اجزای داخلی و خارجی هستند. تاریخچه سبک چنگال عقاب سبک چنگال عقاب کنگ فو یا اینگ جو پای در چینی یکی از قدیمی ترین، کامل ترین و پیچیده ترین سبک های شائولین است و برای ضربات محکم و پرتابی و ضربات پرفشار خود شناخته می شود. سبک چنگال عقاب در سال 1130 وقتی مغول ها به چین حمله کردند و ژنرال یو فیی این سبک را از اسقف شائولین یاد گرفت روی کار آمد. این سیستم جنگاوری طی سال ها از طریق راهبان شائولین به شاگردان خود در معبد شائولین گسترش یافت.

در دهه ی 1800، سیستم چنگال عقاب توسط خانواده لاو یاد گرفته شد. در دهه ی 1920، دو نفر از مشهورترین اعضای این خانواده، لاو فت و چن زی زنگ با همکاری جیگ وو جیمنزیوم توانستند سبک چنگال عقاب را به صدها نفر از دانش آموزان چین آموزش دهند. چن زی زنگ در جنوب چین مشهور شد و با تنها سه حرکت رقبای خود را شکست می داد. برترین دانش آموز چن زی زنگ عبارت است از نگ وی نانگ که سیستم چنگال عقاب را در هنگ کنگ در دهه ی 1980 آموزش داد. دانش آموز برتر نگ وی نانگ شام لونگ بود که به تعلیم این سبک از دهه ی 1950 تا 1972 در آمریکا پرداخت. تمامی تکنیک های این سبک امروز وجود دارند و از طریق شام لونگ به آمریکا برده شدند که وی از معلمین این سبک چنگال عقاب در دنیا تلقی می شود. چگونه کنگ فو تعلیم داده می شود؟ شما در اولین کلاس خود با اطلاعات جدید زیادی روبرو می شوید. علاوه بر تمرینات کششی، تقویت عضله و انرژی زایی، حرکات خاصی برای این سبک وجود دارد. هر حرکت شامل اجزای فیزیکی: حرکت پاها، ران ها، بازوان، دست ها، چشمان و تنفس است. برای هر حرکت یک بخش ذهنی نیز وجود دارد. هر حرکت هدف خاصی دارد و این معلم است که درک دانش آموزان را از این اهداف بالا می برد تا بیشینه بازدهی به دست آید. شما در اولین کلاس از شرایط بدن خود اطلاع پیدا می کنید. پس از یک ماه، در قدرت بازوان و پاهای خود و تمرکز و سلامتی رشد چشمگیری احساس خواهید کرد.

مبارزه با کاتانا (فیلم)

موریهیه اوشیبا : از سومو تا آیکیدو

موریهیه اوشیبا، بنیان گذار سبک آیکیدو، سال 1883 در روستای تاناب ژاپن به دنیا آمد. او تنها پسر بازمانده ی خانواده از خانواده ای با یک پدر موفق و یک مادر فرهنگی بود که موریهیه را برای خود هدیه ای از آسمان می دانستند. تولد قبل از موقع موریهیه باعث نارسایی هایی در رشد طبیعی وی شد به طوری که پس از کامل بالغ شدنش قدش از یک متر و نیم بیشتر نشد. یوروکو اوشیبا، پدر موریهیه، هنگامی که متوجه قد و جثه ی ضعیف وی شد او را تشویق کرد که به کشتی سومو روی بیاورد و شنا و دو را هر روزه تمرین کند. هنگامی که همه ی جوانان در ورزش شاهد پیشرفت های خود می شوند او به استعدادهایش پی برد. موریهیه به جای علاقه نشان دادن به کلاس های ریاضی و فیزیک بیشتر به مدیتیشن و مناجات و مراسم مذهبی کشیش های بودایی روی می آورد. موریهیه در دوران جوانی روح بی قرار و مضطربی داشت و همواره از یک کاری به کار دیگر می رفت. در هر کاری وظایف خود را به خوبی می شناخت و در آن رو به پیشرفت بود اما قبل از اینکه به جایی برسد آن را ترک می کرد. تا زمانی که به 18 سالگی رسید و به هنرهای رزمی روی آورد و تا زمان مرگ آن را ادامه داد و از آن لذت می برد. موریهیه اوشیبا جوجوتسو را کشف کرد موریهیه شغل اول و دومش را به خاطر محدود بودن آن ها ترک کرد. هنگامی که قانون جدید ماهیگیران محلی را سرکوب کرد و موریهیه درگیر معادلات سیاسی شد پدرش که عضو انجمن شهرداری بود، صبر و حوصله ی خود را از دست داد و مقداری پول به موریهیه داد که توسط آن شغل مناسبی برای خود پیدا کند. موریهیه پس از اینکه مدتی در توکیو به عنوان مغازه دار اقامت گزید به علت خستگی شدید و رژیم غذایی ضعیف به بیماری بری بری دچار شد. اگرچه او با جیب های خالی به خانه بازگشت اما باز توانایی آن را داشت که به پدرش بگوید جوجوتسو را برای خود جذاب یافته است. در سال 1902موریهیه با هاتسو ایتوگاوا ازدواج کرد. یک سال بعد او خواست که به عضویت نیروهای مسلح در بیاید اما او به خاطر نیم اینچ کمبود قد رد شد. اما سال بعد به عضویت پیاده نظام در آمد و در جنگ روسیه و ژاپن شرکت کرد. موریهیه اوشیبا و جنگ با شناخت کم و 18 ماهه ی اوشیبا از شغلش جز اینکه وی بسیار توسط مافوق هایش تشویق می شد حتی به او پیشنهاد شد که شغل نظامی را برای خود انتخاب کند اما او ترجیح داد که دوباره به زندگی شهری و بی دغدغه اش برگردد. در1905 جنگ تمام شد اما موریهیه باز از جنگ تلخ و خون ریخته شده ی مردم بی گناه، رنجور و بیمار بود. در سال 1910 موریهیه صاحب یک فرزند دختر شد و تا مدتی این واقعه توانست روحیه ی او را تقویت کند. بعد از آن سه پسر دیگر به دنیا آمدند و تنها یکی از آن ها به نام کیشومورو باقی ماند تا بتواند بعد از پدر آیکیدو را دنبال کند. ریشه های آیکیجوتسوی دایتو ریو در آیکیدو هنر آیکیدو ریشه های خود را از آیکیجوتسوی مربوط به مدرسه ی دایتو می یابد که توسط شاهزاده تنجین یکی از شش پسر امپراتور سیوا پایه گذاری شد. قرن ها بعد، هنوز هم اجزای خاصی از دروس مدرسه ی دایتو پیش تاکدا به عنوان ارث مانند رازی نگه داری می شدند و تنها افراد خاص یا اعضای خانواده آن ها را می دانستند. سوکاکو تاکدا، متخصص مدرسه ی ریو، در سال 1915 دیدارهای زیادی با موریهیه داشت به طوری که رابطه ی این دو مورد حسادت عده ی زیادی واقع می شد. موریهیه گواهی تسط بر آیکیجوتسو را در دایتو ریو از سوکاکو دریافت کرد. موریهیه در همان سن جوانی 200 تکنیکی را که در دایتو ریو یاد گرفته بود گسترش داد. در سال 1992 او سبک خود را در آیکیجوتسو سازماندهی کرد و نام آن را آیکی بوجوتسو نهاد. او این سبک را نقطه ی شروعی برای معرفی هنر رزمی خود دانست. او دوبار برای مشاهده ی هنرهای رزمی چین به آن جا سفر کرد. او ایده های ورزش های رزمی چین را با سبک خود ترکیب نمود. به خصوص ایده های دو سبک تای چی چوان و پا کوا چانگ .

آیکیدو و قدرت کی (چی) در 1936 استاد اوشیبا نام سبک خود را به هنر رزمی آیکی بادو تغییر داد که این هنر رزمی در سال 1942 که به کمال رسید به طور رسمی با نام آیکیدو تعریف شد. این نام ترکیبی شامل، ai به معنی توازن، ki روح و انرژی چی و do به معنی نظم و انظباط. این هنر شامل اجزای باستانی هنرهای رزمی مانند شمشیربازی است و تکنیک های زیادی را از دایتو ریو به ارث برده و یک سری تکنیک را از خود خلق کرده. این هنر تاکید زیادی بر استفاده ار قدرت کی دارد که انسان با استفاده از آن بتواند قدرت مناسبی به دست بیاورد. موریهیه در کلاسهایش، هنرآموزانش را از تقلید کردن تکنیک ها و فرم ها باز می داشت، به جای آن، او از شاگردانش می خواست که به قدری تمرینات را تکرار کنند که جزئی از اعمالشان شود. او همیشه می گفت : طوری یاد بگیرید که فراموش نکنید و تکنیک ها را قبل از اینکه اجرا کنید جزئی از خود بدانید. موریهیه در آیکیدو مهارت های های دفاع شخصی به حد خارق العاده ای گسترش داد. او می توانست به طور همزمان از روی دوازده مرد بپرد. موریهیه اوشیبا پس از رنج بردن از دوره های بیماری که در طول عمر خود دچار آن شده بود در سال 1969 در سن 86 سالگی تسلیم سرطان کبد شد. او  قبل از مرگش گفت : آیکیدو پایان نیافته و تازه شروع شده و بیشتر رشد خواهد کرد. شاید بنیان گذار این هنر بین ما نباشد اما این هنر هم چنان برای گسترش در جهان ادامه می یابد.

تاریخچه بودو

بودو شیوه مبارزه‌ای است که دربرگیرندهٔ تمام هنرهای رزمی کشور ژاپن می‌شود. این شیوه از طریق تجربه مستقیم و در رابطه‌ای عمیق با اخلاق، مذهب و فلسفه شکل می‌گیرد. تداعی آن در قالب ورزش پیشرفتی جدید است، چرا که در دست‌نوشته‌های قدیمی، بودو اساساً با شکل خاصی از پرورش ذهن و تأثیر طبیعت بر ذهن مطرح می‌شود بودو، یک هنر جنگی است که هدفش صلح و آرامش است. شیوهٔ یک مبارز و جنگجوئی است که اعتقاد دارد، بهترین حمله خوب دفاع کردن است. کشورها نیز خودشان را به انواع تسلیحات مسلح می کنند و یک وزارت دفاع آماده برای خود تشکیل می دهند، به نحوی که کشورهای متخاصم و جنگ طلب حتی فکر سلطه جوئی را نیز به سر راه ندهند. این یک استراتژی و تدبیر جنگی است. این شگردها و تدابیر فنی، همگی از فنون رزمی به شمار می آیند. منش و عملکرد بودو ، در عبارت ژاپنی گوجو Goju، خلاصه می شود. این اصول و قوانین را در یک مثال غیررزمی برای شما شرح می دهیم: هنگامی که ۱۳ ساله بودم برای اولین روز درس جغرافی دیر رسیدم. معلم سرم فریاد کشید و تهدیدم کرد چنان چه بار دیگر دیر بیایم، تنبیه انضباطی سختی خواهم شد. هیچ کس در کلاس فکر نمی کرد قادر باشد از این معلم چیزی بیاموزد و یا حتی یک مورد خوشایند از وی ببیند. همان طور که روزها سپری شد، ما همگی دریافتیم که به او هم چون معلم احترام گذاشته و هم چون یک انسان، ستایشش کنیم و درس جغرافیا را نیز خیلی خوب یاد بگیریم. سال ها گذشت، روزی که مشغول تدریس رشته ای در انجمن محلی کالج بودم، او را در محوطهٔ بیرون دانشکده ملاقات کردم و هر دو خاطره ٔ آن روزها را به یاد آوردیم. من توجه او را به شیوهٔ برخورد خشن و زمختش در اولین جلسهٔ درس معطوف کردم، او لبخندی زد و گفت: ”چنان چه با سختی و دشواری شروع کنی، قادری که همیشه دلپسند و مطلوب شوی؛ اما اگر با نرمی و ملاطفت آغاز کنی، تقریباً غیرممکن است که بتوانی سخت و استوار شوی!“ واژه ژاپنی GOJU، در میان سایر معانی به مفهوم سخت و نرم یا خشن و ملایم است. یک تسلسل فیلسوفانه از سخت به نرم. اساس و پایهٔ GO (سخت)، مقدم است بر JU (نرم) است. در هنرهای رزمی، سخت مبین حرکات مستقیم و خطی « suri » است و نرم مشخص کننده حرکات جانبی« okuri » است. برای این که دریابیم دانش GO، به تفسیر و ترجمهٔ درستی از JU نیازمند است، مجبوریم که به شرح این دو ویژگی بپردازیم: متأسفانه عده ای از مردم با از قلم انداختن سختی (GO)، مستقیماً به سمت نرمی (JU) پیش می روند. بدتر از آن این که هنوز هستند عدهٔ کثیری که هرگز جریان و حرکت سخت را پشت سر نگذاشته اند تا زیبائی نرمی را دریابند.

تکواندو: دکترین هدف

    در ابتدا هنرهای رزمی به عنوان یک ابزار جنگی مورد استفاده سربازان در میدان نبرد قرار می گرفت و به تدریج توسعه یافت. به عنوان مثال، تاریخ به ما می گوید که جنگجویان قدیم/ راهبان معبد شائولین چین، سامورایی های ژاپن و هوارانگ کره با استفاده از مهارت های مبارزه با دست خالی به همراه مبارزه با سلاح برای تسخیر دشمنان خود استفاده می کردند. به تدریج با اختراعات جدید و معرفی باروت همراه با تسلیحات پیشرفته، اثر بخشی این تکنیک ها مورد سوال قرار گرفت. به وضوح مشخص است که گلوله ای که با سرعت بالا شلیک می شود اثر بخشی بیشتری نسبت به ضربات دست و پا دارد. تکواندو- هنر رزمی کره ای استادانی که به هنر خود احترام می گذارند حاضر به رد شدن از رشته های دشوار خود به نام مدرنیته یا مصلحت فنی نیستند و به جای آن تلاش می کنند که مهارت ها و تکنیک های تهاجمی و تدافعی مربوط به رشته رزمی خود را ارتقا بخشند. به طور عمده هدف اصلی هنرهای رزمی وحشیانه یا justsu نابودی کامل حریف به هر قیمتی است. این روش های رزمی با آنچه که امروز می بینم متفاوت بوده و هدف نهایی آنها نه تنها آمادگی برای جنگ نیست بلکه دستیابی به تعالی شخصی از طریق عمل انضباطی است. رشته های متعارف مانند جودو، آیکیدو، کاراته و کندو با هم اشتراک هایی دارند. به همین دلیل، تکواندو که یک هنر رزمی کره ای و یکی از محبوب ترین ورزش های رزمی در جهان است می تواند به عنوان چنین سیستمی شناخته شود. درست است که تکواندو در دوران ابتدایی اش اثر بخشی خود را در جنگل های ویتنام و مرزهای بومی خود در طول جنگ دو کره داشته اما در حال حاضر توسط ده ها میلیون نفر رزمی کار در سراسر جهان به عنوان وسیله ای برای رسیدن به آگاهی دفاعی، آمادگی جسمانی و غنی سازی شخصیت انجام می شود. تکواندو، دکترین هدف با در نظر گرفتن این واقعیت که اکثر هنرمندان رزمی که امروز تمرین می کنند بعید به نظر می رسد که وارد یک مبارزه واقعی شوند تکنیک های ذاتی در برنامه درسی سنتی تکواندو باید با هدف تمرکز و تفکر تمرین شود. کاربرد موفقیت آمیز این اصل متکی به دانش آموزانی است که صبورانه مشغول تمرین و یادگیری هستند به شرطی که مربی آنها قادر به انتقال مهارت های لازم باشد. این تکنیک ها از لحاظ عرفانی و فیزیکی در طبیعت فراوان هستند و اگر در طول تمام عمر انجام شوند می توانند سن تان را بالا ببرند. برخلاف باور عموم بخصوص در جامعه ورزشی تکواندو، توسعه Ki یا انرژی درونی یک عنصر مهم در تمرین رسیدن به هدف است. شما باید از اکتشافات نیروی حیاتی که به عنوان یک فرهنگ آسیایی برای هزاران سال به رسمیت شناخته شده است شروع کنید. پس از تحت کنترل در آوردن و مهار کردن، پروتکل Ki می تواند به منظور مشروعیت بخشیدن به هدف مورد استفاده قرار بگیرد. تکواندو، تسلیم به هدف در حالی که تمرینات ورزشی رسمی در درجه اول در مقابل یک حریف خیالی انجام می شوند تکواندوکار باید تکنیک های از پیش تعیین شده را انجام دهد به گونه ای که یک حمله واقعی در حال انجام است. بلوک ها و مسدود کردن ها باید در حاشیه بدن باقی بمانند درحالیکه ضربات دست و پا باید نفوذ قدرت را نشان دهند. الگوهای رسمی حاوی کلمات و هجاهایی هستند که جملات تکواندو سنتی را نشان می دهند. از حرکت اولیه تا تفاوت بین دیگر حرکات، فرصت زیادی برای اعمال دکترین هدف وجود دارد، باوکه کردن را نشان می دهد، ضربات را انجام می دهد، و از طریق قفل مشترک یا جابجایی پیروی می کند. به سادگی از طریق حرکات گام بردارید، این رقص، هنرهای رزمی نیست. ما باید به یاد بیاوریم که تکواندو سنتی طبقاتی دمکراتیک است. درنتیجه پاداش و فضایل آن برای ههمه بدون در نظر گرفتن سن، جنسیت یا وضعیت فیزیکی قابل دستری است. افزودن هدف به تکواندو در طول سال های متمادی من از دکترین هدف بدون مصالحه حمایت کرده ام. این مفهوم نهفته در هسته آموزش شخصی من عمق برنامه آموزش ام می باشد. بدون این عنصر آموزش حیاتی، تمرینات دفاع شخصی منبعی برای استفاده از کلاس های هوازی برای کیک بوکسینگ در است، در حالیکه واضح است این آموزش ها هنرهای رزمی نیستند. با افزودن هدف به ابزارهای تکواندو سنتی، میزان قابل ملاحظه ای از واقعیت دوباره بدست می آید و ذهن، بدن و روح از آن بهره مند خواهد شد.

تمرین در هر زمان و مکان

اساس اصلی محبوبیت جهانی کاراته اصل "هر زمان، هر کجا و هر شخص" می باشد. به سادگی تمرین کاراته را بدون محدودیت می دانند و در آن هیچ محدودیت زمانی، مکان، سن و جنسیت وجود ندارد. شما می توانید هر زمان، هر مکان، با هر کسی و حتی خودتان تمرین کنید. علاوه براین، می توان برای تناسب اندام، دفاع از خود، تفریح، شرکت در مسابقات، توسعه شخصی و یا پیشرفت خود مشغول به یادگیری کاراته شوید. آموزش مداوم روزانه باعث می شود، تمام تفاوت ها در دستیابی به رتبه شما باشد. به همین جهت برای پیشرفت خود باید به صورت منظم و برنامه ریزی شده مشغول به تمرین و یادگیری کاراته شوید. مهم نیست که چند بار استراتژی یا تکنیک ها توسط مربی تان توضح داده می شود. هیچ چیزی مانند تجربه نمی تواند مفهوم و درک درونی شما را بالا ببرد. درنتیجه، شما باید تعهد خود را به تمرین بر روی خود متمرکز کنید نه اینکه فقط با هم باشگاهی های خودتان تمرین کنید. همانطور که شما مبارزه می کنید تا حرکات کاتا را به یاد داشته باشید یا برنامه های کاربردی را برای یک تکنیک تعریف کنید می توانید مالکیت واقعی دانش خود را پیدا کرده و از موفقیت های خود اطمینان حاصل کنید. بسیاری از دانش آموزان هنرهای رزمی در سطوح متوسط یا بالاتر برای درک بهتر تکنیک ها به صورت مستقل آموزش می بینند. رایج ترین ترس این است که بصورت اشتباه تکنیک ها را یاد بگیرند زیرا اصلاح چیزی که از همان ابتدا به صورت اشتباه آموخته شده دشوارتر است. برای کمک به دانش آموزان برای غلبه بر این نگرانی و تسهیل توانایی آنها در پیشرفت سریع تر، بسیاری از مربیان تکالیفی منحصر به فرد برای هر هنرجو در نظر می گیرند. این تکالیف متنوع هستند، ممکن است چیزی شبیه ایستادن در یک حالت خاص و تماشا کردن تلویزیون به مدت 10 دقیقه باشد و یا با استفاده از یک تکنیک خاص تعداد قابل توجهی از کیسه های مشت زنی را مورد هدف قرار دهید. این تکالیف بر اساس شناخت مربی از شما و به صورت منحصر به فرد داده می شوند. هنگامیکه یک الگوی آموزشی مستقل ایجاد شد اکثر دانش آموزان آن را در عادات روزانه خود قرار می دهند.  کسانی که این کار را انجام می دهند سریع تر از کسانی که آن را انجام نمی دهند پیشرفت می کنند. مربی شما اولین و موثرترین منبع این دانش شماست. شما نمی توانید بدون صرف زمان در کلاس آموزشی یاد بگیرید که باید چکار کرده و چگونه تمرین کنید. بنابراین، حضور در کلاس باید اولین اولویت شما باشد. تمرین روزانه هنرهای رزمی اگر در باشگاه تمرین می کنید نباید تمرینات خود را تنها محدود به آنجا کنید. در یک زندگی واقعی احتمالا در یک منطقه آزاد و بدون مانع مجبور به مبارزه شوید در حالی که نه لباس و تجهیزات مورد نیاز برای باشگاه را دارید و نه از قوانین خاصی پیروی می شود. بنابراین تمرین در خارج از باشگاه در موارد مناسبی می تواند به شما کمک کند تا به طور واقعی برای مبارزه در خیابان آماده شوید. بسیار مهم است که بدانید چگونه برنامه های کاربردی را تفسیر کنید، اینکه باید بر روی یک تپه، در اطراف مبلمان یا سایر موانع، بر روی پله، زیر آب، در داخل جمعیت و یا هر وضعیت غیر عادی دیگری مبارزه کنید. همچنین در حالی که برای باشگاه باید لباس های مخصوص بپوشید ولی در خیابان و زندگی عادی ممکن است لباس هایی  که شما را محدودتر می کنند در نظر بگیرید. با این حال، باید از انجام کارهایی که ممکن است باعث تحریک دیگران شده و منجر به ایجاد درگیری شود بپرهیزید.  تمرین مهارت هایی همچون  شمشیر زنی در حیاط خلوت خانه تان خیلی بهتر از تمرین در یک پارک عمومی و شلوغ است. همچنین تمرین کاتا در یک سالن خالی خیلی بهتر از دیگر جاها می باشد. خود را تنها وقف انجام تمرینات فیزیکی نکنید. شما می توانید در مورد هنر رزمی تان در طول روز فکر کنید، مخصوصا هنگامیکه در ترافیک گیر کرده اید، یا اینکه در صف نوبت منتظر هستید. تجسم تکنیک ها، آنالیز حرکات از طریق تمرین ذهن می تواند بسیار مفید باشد. در مورد استراتژی ها و تکنیک ها برای موفقیت در وضعیت های دفاع شخصی و  موقعیت های مسابقه فکر کنید. از هر فرصتی برای یادگیری استفاده کنید فقط به این دلیل که شخصی دارای کمربند سیاه است نمی توان گفت که آن شخص برای تدریس خوب است. حتی اگر سنسی شما یک مربی افسانه ای باشد این واقعیت به تنهایی لزوما تضمین نمی کند که او بتواند سبک تان را به بهترین شکل ممکن به شما آموزش دهد و نیازهایتان را برآورده سازد. نه تنها از مربی خود بلکه از هر فرصتی برای اینکه از دیگر هم باشگاهی های خودتان چیزی یاد بگیرید استفاده کنید. در مورد نحوه انجام تکنیک ها از دیگران سوال کنید. از آنجا که افراد با شیوه های گوناگون اطلاعات را یاد گرفته و پردازش می کنند  شانس شما برای اینکه بتوانید فردی را در کلاس پیدا کنید تا به شما در مقابل چالشی که با آن روبرو هستید کمک کند زیاد است. دیدگاه های متنوع می توانند

ارزشمند باشند. شما می توانید در طول دوره تمرین به سادگی با دیگر هنرآموزان در مورد مسائل مختلف صبحت کنید. تمرینات دو نفری (bunkai, kumite, randori) را نمی توان به صورت یک نفره انجام داد به همین دلیل داشتن یک شریک تمرینی چه در باشگاه و چه در خارج از باشگاه بسیار مفید است. بسیار مهم است با افرادی تمرین کنید که بزرگتر، قوی تر و با تجربه تر از شما هستند. کار با تمرین کنندگان کوتاه قدتر، بلند قدتر، چاقتر و یا لاغرتر از خود به شما کمک می کند که برای مبارزه در دنیای واقعی نیز آمادگی کافی داشته باشید. به دنبال فرصت هایی برای برگزاری سمینارها و مسابقات باشید تا دانسته ها و تجارت خود را بهبود دهید.

عجب ضربه ای زد 🥊🥊 @Muay_Thai_martial_king1

بهترین ورزش رزمی چه ورزشی است؟