امروز دست دخترم را گرفتیم و پسرم را گذاشتیم توی کالسکه. رفتیم میدان نقش‌جهان برای راهپیمایی. دخترم توی مسابقه‌ی نقاشی شرکت کرد. پرچم تکان دادیم. مرگ بر اسرائیل گفتیم. گرم بود و دهانم خشک شد. ظهر توی خانه موقع خواباندن علیسان نیم ساعت لالایی خواندم و دهانم خشک‌تر شد. حالا از ظهر دارم به یک چیز فکر می‌کنم: خب که چی؟! چرا هر سال کارهای تکراری؟! شعار تکراری! آدم‌های تکراری! اصلا مگر اسرائیل به این پشمکی‌هاست؟! که ما هر سال با دهان روزه برویم حلقمان را پاره کنیم و مرگ فوت کنیم برایش و او بمیرد؟! مگر این جانور هار، با هُشَّه و پیشته گفتن‌های ما می‌نشیند سر جایش؟! از ظهر مویرگهای مغزم دوباره به جیز جیز و تق تق افتاده‌اند! انگار می‌کنم توی آزمون سخت خدا، جواب‌ها را یکی یکی اشتباه می‌نویسم و بشکن میزنم که : " ای‌ول همه رو نوشتم " ! انگار می‌کنم موقع گرفتن جواب آزمون یک مُهر (مردود ) پر رنگ می‌خورد پای کارنامه‌ام! از ظهر مانده‌ام کجای کار می‌لنگد؟! من کجا ایستاده‌ام! وظیفه‌ام به جز شعار دادن و حضور پررنگ و کارهای تکراری چیست؟! از ظهر مانده‌ام توی استرس امتحان! توی استرس تمام شدن وقت امتحان! #من_از_اسرائیل_متنفرم #کاش_زودتر_آزاد_بشی_قدس_عزیز @hobut68