🌺بسم الله الرحمن الرحیم🌺 ✨چرا زن براى رفتن به هر جا بايد از شوهر #اجازه بگيرد، ولى مرد آزاد است؟ آيا اين نشانه #مردسالارى در اسلام نيست؟ قسمت اول1⃣ قبل از هر چيز در جهت داشتن تصويرى روشن از مسئله «اذن از شوهر» بايسته است به برخى احكام و مقررات مربوط به آن توجه كنيم. بر اساس منابع فقهى لازم است زن جهت خروج از منزل رضايت همسر را جلب نمايد. از اين قانون كلى موارد زير استثنا شده است: 1. خروج از منزل براى كسب معارف اعتقادى به مقدار لازم و ضرورى و همين طور براى فراگيرى وظايف شرعى الزامى. 2. معالجه بيمارى چنانكه امكان درمان درمنزل نباشد. 3. خروج براى فرار از ضررهاى جانى، مالى و عرضى. 4. خروج براى انجام واجبات عينى مانند حج، شركت در انتخابات، نجات نفس محترمه. 5. چنانچه ماندن در منزل توأم با عسر و حرج غيرقابل تحمل باشد خروج جايز است. 6. چنانچه در ضمن عقد نكاح انتخاب مسكن و اشتغال به مشاغل ادارى به زوجه محول شده باشد و به عنوان شرط ضمن عقد براى خود سلب محدوديت كرده باشد. 7. خروج براى تأمين معاش چنانچه شوهر او قادر به آن نباشد يا از انفاق سرپيچى كند. 8. خروج از منزل براى تظلّم و دادخواهى.جامع‏المسائل، فاضل لنكرانى، ج 1، ص 460، استفتاء 1625. در صورتى كه مرد با زن كارمند يا شاغل ازدواج كند و هنگام ازدواج شرطى براى عدم ادامه كار نكند بعد از ازدواج حق ممانعت از اشتغال همسر را ندارد.همان، ص 463. حكمت لزوم اذن براى خروج همسر خانواده اجتماعى كوچك است كه زيربناى اصلى تعالى فرد و اجتماع بشر را تشكيل مى‏دهد از اين رو اهميت بسزايى در انديشه اسلامى دارد و از ساز و كار ظريف و پيچيده‏اى تبعيت مى‏كند كه تمام جوانب مصالح فردى و خانوادگى و اجتماعى اعم از مصالح دنيوى و اُخروى در آن لحاظ شده است. بر اساس الگوى دقيق و همه جانبه اسلام، زن به لحاظ جسم و طبع لطيف، وظيفه مادرى و همسرى به او واگذار شده و همواره بر لزوم حفظ اين لطافت كه لازمه مادرى و همسرى است تأكيد گرديده است. در اين راستا احكام مختلفى براى زن و مرد معيّن گرديده است. لزوم تأمين كليه نيازهاى زن به وسيله شوهر و به حداقل رساندن نياز زن به خروج از خانه از اين دسته احكام است. همچنين وظيفه مديريت اين اجتماع كوچك به شوهر محوّل گرديده است. مديريت خانواده مانند مديريت هر نهاد ديگر اقتضائاتى دارد كه نظارت بر عملكرد اعضا خانواده و از جمله «لزوم اذن خروج همسر» تحت شرايط و احكام ويژه از آن جمله است. همان گونه كه مديريت در يك نهاد ساده و ابتدايى مانند اداره يا كارخانه مقتضى هماهنگى و قانون مدارى اعضاء و احساس مسئوليت در مورد تكاليفشان است در نهاد زيربنايى و مهم خانواده نيز اين سازوكار بايستى بر اساس مصالح افراد خانواده رعايت شود. ناگفته پيداست كه نحوه نظارت مدير خانواده نه بر اساس روابط خشك ادارى بلكه بر اساس قاعده رعايت معروف و مصلحت خانواده و تك تك اعضاى آن است. شهيد مطهرى در اين باره مى‏گويد: «مصلحت خانوادگى ايجاب مى‏كند كه خارج شدن زن از خانه توام با جلب رضايت شوهر و مصلحت انديشى باشد. البته مرد هم بايد در حدود مصالح زندگى نظر بدهد و نه بيشتر».مسأله حجاب، مرتضى مطهرى، ص 88. بى‏شك منطق اسلام با سالارى‏گرى به معنى تحكّم و حاكميت مطلق سلايق شخصى در مورد مديريت يك جامعه به شدّت مخالف است. سالارى‏گرى به معناى خودرأيى و خودمحورى ملازم نوعى خود برتربينى، جبّاريت و در نتيجه زورگويى است كه در آيات در آيات متعدد قرآن از جبارين به بدى ياد شده است هود: 59 و مائده: 22 و مريم: 14 و 32 و... و در آيه 15 سوره ابراهيم سرانجام جبارين را نااميدى و نابودى وعده داده است. و روايات به شدّت از آنها نهى شده و مورد لعن و نفرين خدا و پيامبر او قرار گرفته‏اند.«قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص إِنِّى لَعَنْتُ سَبْعَةً لَعَنَهُمُ اللَّهُ وَ كُلُّ نَبِيٍّ مُجَابٍ ... وَ الْمُتَسَلِّطُ بِالْجَبْرِيَّةِ لِيُعِزَّ مَنْ أَذَلَّ اللَّهُ وَ يُذِلَّ مَنْ أَعَزَّ اللَّهُ وَ الْمُسْتَأْثِرُ عَلَى الْمُسْلِمِينَ بِفَيْئِهِمْ مُسْتَحِلًّا لَهُ وَ الْمُحَرِّمُ مَا أَحَلَّ اللَّهُ عَزَّ وَ جَل»، بحارالأنوار، ج109، ص 107، باب 10، ح 4532. در روايتى از پيامبر اشاره شده است كه «چه بسا فردى از زمره جبّارين به شمار آيد حال آنكه تنها سرپرستى خانواده‏اش را بر عهده دارد» .ميزان الحكمه، ج 8، ص 300. از اين رو مردسالارى به عنوان رويكرد مديريتى در خانواده به شدّت نفى مى‏گردد و به جاى آن انديشه تقسيم كار، همكارى، مشورت و مصلحت حكم‏فرماست. @hoghogezan