هو الهی🙏 تشنه خویش کن مده آبم عاشق خویش کن ببر خوابم تا شب و روز در نماز آیم ای خیال خوش تو محرابم #مولانای_جان

هو من پیر شدم پیر نه ز ایام شدم از نازش معشوقه خودکام شدم در هر نفسی پخته شدم خام شدم در هر قدمی دانه شدم دام شدم #رباعی_مولانا - رباعی شمارهٔ ۱۳۳۱

هو در کعبه اگر دل سوی غیرست ترا طاعت همه فسق و کعبه دیرست ترا ور دل به خدا و ساکن میکده‌ای می نوش که عاقبت بخیرست ترا #ابوسعید_ابوالخیر - رباعی شمارهٔ ۱۸

هو از دیدهٔ سنگ خون چکاند غم تو بیگانه و آشنا نداند غم تو دم در کشم و غمت همه نوش کنم تا از پس من به کس نماند غم تو #ابوسعید_ابوالخیر - رباعی شمارهٔ ۵۷۸

هو هر گه که دل از خلق جدا می‌بینم احوال وجود با نوا می‌بینم وان لحظه که بیخود نفسی بنشینم عالم همه سر به سر ترا می‌بینم #مولانای_جان

هو درمجلس عشاق قراری دگر است وین باده عشق را خماری دگر است آن علم که در مدرسه حاصل کردند کار دگر است و عشق کار دگر است #مولانا

هو دل برهید از دغل روزگار در بغل عشق خزیدن گرفت... #مولانا

هو ز رویِ زرد و دلِ درد و سوزِ سینه مپرس که آن به شرح نگنجد،بیا به چشم ببین #مولانای_جان

هو #برگی_از_معرفت گفت: کی باشد که ازین قصه‌ی قربان برهم؟ گفتم: قربان شو تا از قصه‌ی قربان برهی. الله‌اکبر نماز از بهر قربان است نفس را؛ تا کی باشد اکبر؟ تا در تو تکبر و هستی هست، گفتن الله اکبر لازم است، و قصد قربان لازم است. اکنون تا کی بت در بغل گیری به نماز آیی؟! "الله و اکبر می‌گویی و چون منافقان بت را در بغل محکم گرفته‌ای"!! #مقالات_شمس_تبریزی

هو در این عالَم جهت نظاره آمده بودم و هر سخنی می شنیدم بی حرف سین و خا و نون. کلامی بی کاف و لام، الف و میم. و از این جانب سخن ها می شنیدم. می گفتم که ای سخنِ بی حرف اگر تو سخنی پس اینها چیست؟ گفت نزد من بازیچه. گفتم پس مرا به بازیچه فرستادی؟ گفت نی، تو خواستی. خواست تو که تو را خانه باشد در آب و گِل و من ندانم و نبینم. اکنون هر سخنی می شنیدم و نظاره می کردم و مرتبۀ هر سخنی. شمس تبریزی ای خدا جان را تو بِنْما آن مقام کَندرو بی‌حرف می‌روید کلام مثنوی مولانا خدایا جان ما را به آن مقامی برسان که در آن حقیقت و سخن های بدون صدا و کلام بروید.

هو آنک شد هم بی‌خبر هم بی‌اثر از میان جمله او دارد خبر تا نگردی بی‌خبر از جسم و جان کی خبر یابی ز جانان یک زمان! #شیخ_عطار

هو هر گاه مؤذن در اذان به "اشهد انّ محمد رسول الله" میرسید ، خداوندگار مولانا جلال‌الدین به زانو از زمین بر می‌خواست میفرمود : نامت بماند تا ابد ای جان ما روشن ز تو به نقل از (مناقب العارفین)