. اینکه مکان، شاید بیشتر از آدم‌های حاضر در آن، در ساخت هویت ما نقش دارد، ایده‌ی جذابی است. ایده‌ای که وینستون چرچیل به آن معتقد بوده و زمان طراحی ساختمان جدید برای مجلس عوامِ بریتانیا دستور می‌دهد که ساختمان به شکل قبل ساخته شود چون با نظام دو حزبی سازگارتر است. یکی از مشهورترین جملات چرچیل این است: «ما ساختمان‌ها را می‌سازیم و ساختمان‌ها هم ما را می‌سازند.» کاترین پسیگ و هانا انگلمایر برای نوشتن جستار تجربی «کاش چرچیل درباره‌ی آشپزخانه‌ها هم حرف می‌زد» در یک فرصتِ کم‌نظیر این امکان برایشان فراهم می‌شود تا نظریه‌ی چرچیل را به صورت عملی محک بزنند. هر دو در یک ساختمان زندگی می‌کنند؛ کاترین پسیگ طبقه‌ی همکف و هانا انگلمایر طبقه‌ی چهارم. دو آدم کاملاً متفاوت از هم. کاترین و هانا برای پاسخ به این سوال که آیا شرایط مکانیِ مشابه، به ایده‌های مشابه منجر می‌شود، آزمایش کوچکی را انجام می‌دهند. همزمان پشت میز آشپزخانه‌ی خود می‌نشینند و فکر می‌کنند و در تلگرام گفتگو می‌کنند. بخشی از گفتگوی آن‌ها را در عکس‌ها می‌بینید. در نهایت به این رسیده‌اند که طراحی یکسان آشپزخانه موجب کاربری و افکار مشابه نمی‌شود. انگلمایر در خانه‌ی دیگرش درشهر اِسِن نیز ثابت می‌کند که آنچه در مکانی(به طور خاص آشپزخانه) درباره‌اش می‌اندیشیم به فردی که می‌اندیشد بستگی دارد، نه به شکل و شمایل مکان اندیشیدن. گفتگوهای بین دو نویسنده خواندنی و جذابند. کتاب نزدیک ایده شاید سخت‌خوان باشد اما شایسته خواندن است. . #نزدیک_ایده #درباره‌ی_مکان‌ها_و_نامکان‌هایی_که_در_آن‌ها_فکر_می‌کنیم #مکان‌ها_چگونه_چشم‌انداز_های_فکری_ما_را_شکل_می‌دهند؟ #هیچ_خبری_هم_نیست @homsaaa