. 💌 نامه؛ ابزار یا زبان؟ ✍️ علی اسفندیار آرزویم این است که برای آدم‌های خاصِ زندگی‌ام نامه بنویسم. باور کنید دوران نامه‌نویسی منسوخ نشده است. این ماییم که پیش پای تکنولوژی دست و پا گم کرده‌ایم، ذوق‌زدگی از لب و لوچه‌های ما می‌چکد و از هول حلیم تجدد، در دیگ آمیختگی کورکورانه فرهنگ‌ها افتادیم. نامه هنوز کارایی دارد و جوزدگی معاصرینه‌ی ما، این زبان را به لکنت نمی‌اندازد؛ چون آنانی که هوش و حواسشان در دعوای لایف استایل‌ها هست، دارند فرهنگ و تاریخ ما را رقم می‌زنند و می‌سازند و خدمت می‌کنند. ما کم‌بینا شده‌ایم. نامه صرفا یک ابزار فرهنگی نیست، زبان فرهنگی است. برای همدیگر نامه بنویسیم حتی شده همین مجازی‌اش... نامه صمیمی‌تر از پایان‌نامه است، چرا؟ بعدها می‌شود درباره‌اش نوشت. فقط کلی بگویم: آن قدری که نامه‌ها سرنوشت آدم‌ها و ملت‌ها را تغییر داده‌اند پایان‌نامه‌ها نه. نامه، آغاز ماجرای همزبانی‌ها و تبیین واقعیت‌های حال ماست؛ از این رو هر چه بیشتر روی این زبان کار کنیم، بیشتر خودمان را پیدا می‌کنیم. کتاب نامه‌های بلوغ مرحوم استاد علی صفایی را بخوانیم؛ گونه‌ای از نامه‌نگاری‌های پدر_فرزندی ست که هنوز دارد کار خودش را بین خواننده‌ها می‌کند، حال که اول برای فرزندان دختر و پسر به رشته تحریر درآمد نه برای خواننده‌های خارج از خانواده و بی‌شمار. #نامه_نگاری #نویسندگان_حوزوی @HOWZAVIAN