#چین‌نوشت! ◾️ در مدرسه مرکزی حزب کمونیست چین CCPS 🔸 روزنوشت دوم دکتر #محسن_ردادی مدیر گروه مطالعات انقلاب اسلامی و نماینده اعزامی پژوهشگاه به چین 🔹 مدرسه مرکزی حزب کمونیست چین یکی از مهم‌ترین اندیشکده‌های این کشور است. وظیفه این مدرسه تربیت کادر رهبران و کارگزاران کشور است. این سومین جلسه‌ای بود که هیئت ایرانی در این چند سال با مدیران این موسسه برگزار کردند. سخنرانی‌ها طبق معمول دیپلماتیک، پر از تشریفات و تا حد زیادی کلیشه‌ای بود. مطالبی از قبیل اهمیت روابط متقابل، فرهنگ و تمدن بسیار عالی هر دو کشور، علاقه به افزایش روابط و.... . 🔹 پس از جلسه از برخی از اعضای سفارت پرسیدم چرا به جای این تعارفات اقدام عملیاتی و اجرایی صورت نمی‌گیرد؟ پاسخ ایشان این بود که ارتباط با ابرقدرتی مثل چین نیازمند اراده، شناخت و تصمیم گیری است. ظرفیت‌های چین بسیار عظیم و فراتر از حد تصور است اما متاسفانه از سوی نهادهای ایرانی توانمندی کافی برای بهره‌برداری از این ظرفیت وجود ندارد. به عنوان مثال در جلسه طرف چینی اعلام کرد برای چندمین بار اعلام آمادگی می‌کنیم که با ایران فیلم سینمایی بسازیم تا فرهنگ و تمدن ایران و چین معرفی شود. سفارت، ظاهرا به سازمان‌های سینمایی موضوع را منتقل کرده اما سینمای ایران نتوانسته ز این ظرفیت بهره‌برداری کند. در حوزه اقتصاد، سیاست، فناوری و... هم ماجرا به همین ترتیب است. *بله! ارتباط با ابر قدرت‌ها هم ظرفیت، اراده، و ساختار مناسب می‌خواهد* بدون این لوازم و زمینه‌ها دنیایی از ظرفیت‌ها، برای ما غیر قابل استفاده است. البته کشورهای دیگر مثل عربستان به شدت در این چند سال اخیر ارتباط‌های خود را با چین افزایش داده‌اند. #مرکزرشدونوآوری #روزنوشت سایت I ایتا I بله I آپارات I اینستاگرام 🆔 @iictchannel

#چین‌نوشت! ◾️ مکانیسم جبران برای برقراری توازن میان محدودیت‌ها و خدمات 🔸 روزنوشت سوم دکتر #محسن_ردادی مدیر گروه مطالعات انقلاب اسلامی و نماینده اعزامی پژوهشگاه به چین 🔹 در چین محدودیت‌ها بسیار فراوان است. #اینترنت حتی نسبت به ایران هم محدودتر است و شما نمی‌توانید حتی از گوگل استفاده کنید. رسانه‌ها نیز محدود هستند. شرایط برای اقامت و جابجایی افراد سختگیرانه‌تر است که بعداً به آن اشاره می‌کنم. با این حال اعتراض جدی و فراوانی دیده نمی‌شود. در ۱۰ سال گذشته چین تهدید امنیتی داخلی (بمب گذاری،شورش و...) نداشته است. با توجه به پرس‌وجویی که انجام دادم فکر می‌کنم یکی از دلایل اینکه محدودیت به اعتراض و نارضایتی ختم نشده، برقراری مکانیسم جبران است. به این معنا که هر چیزی از مردم دریغ می‌شود، در مقابل خدماتی به آنها ارائه می‌شود که آن محدودیت‌ها را جبران می‌کند. مثلاً واتساپ و تلگرام در این کشور فیلتر هستند. اما #وی‌چت نرم‌افزاری است که به مراتب قابلیت‌های بیشتری دارد و با آن می‌توان انتقال مالی، خرید روزانه، ارتباط با دوستان و... را با بهترین کیفیت انجام داد. 🔹 گوگل، فیلتر است و موتور جستجوی بینگ نیز نسخه چینی آن در دسترس است. اما کیفیت اینترنت بسیار بالاست و نارضایتی احتمالی از این محدودیت‌ها را جبران می‌کند. دسترسی به شبکه‌های تلویزیونی بین المللی محدود شده اما شبکه‌های تلویزیونی داخلی چین تمام نیازهای افراد از قبیل سرگرمی، آموزش، اخبار و غیره را برطرف می‌کنند و این شبکه‌ها کیفیت خیلی خوبی دارند. حتی من احساس کردم تلاش می‌کنند به نوعی خود را بی‌طرف نشان دهند تا مخاطب احساس نکند حقایق از او پنهان شده است. فراتر از همه، جو پلیسی و امنیتی و محدود شدن مشارکت عموم مردم در سیاست، با رفاه و توسعه جبران شده است. شهروند چینی ممکن است نتواند #انتخابات را مانند یک شهروند ایرانی تجربه کند، اما توسعه کشور، رفاه اجتماعی، شکوه بناها و نمادهای فناوری به قدری چشم پرکن هستند که انگیزه برای اعتراض را از بین می‌برد. *به نظرم اگر در ایران هم، هر محدودیتی با خدماتِ بهتر جبران شود، توازن به هم نمی‌خورد و اعتراض‌ها کاهش می‌یابد* #مرکزرشدونوآوری #روزنوشت سایت I ایتا I بله I آپارات I اینستاگرام 🆔 @iictchannel

#چین‌نوشت! ◾️ این حق دولت است! 🔸 روزنوشت چهارم دکتر #محسن_ردادی مدیر گروه مطالعات انقلاب اسلامی و نماینده اعزامی پژوهشگاه به چین 🔹 معمولاً #حقوق_شهروندان موضوع اصلی گفتگوهای دانشگاهی است. اما حقوق و اختیارات دولت مورد غفلت قرار می‌گیرد. دولت چین سیاست‌هایی را در پیش گرفته که شاید از نظر ما محدود کردن حقوق شهروندی باشد، اما اگر نیک بنگریم، این موارد جزو اختیارات دولت بوده و به علاوه تأمین‌کننده حقوق اساسی‌تر ملت است. اجازه بدهید چند مثال بزنم. در ایران آزادی اقامت شهروندان در شهرهای دلخواه، حق داشتن خودرو و برخوردار بودن از حق رانندگی در هر شهری، جزو اولیات و بدیهیات حقوق شهروندی به شمار می‌رود که قابل مذاکره هم نیست! در چین این موارد کاملاً محدود شده‌اند. فقط کسانی که پدر و مادرشان اهل پکن هستند اجازه دارند در پکن اقامت داشته باشند (البته چند استثنا هم وجود دارد: مثل فارغ التحصیلان دانشگاه‌های خاص). هر فرد فقط حق اقامت در شهر محل تولد خود را دارد. البته منظور این نیست که افراد را دستگیر می‌کنند. نه! با مکانیزم‌های غیر قضایی تلاش می‌شود اعمال حاکمیت صورت گیرد. اگر فردی از شهرستان به پکن بیاید، در اجاره منزل به شدت دچار زحمت می‌شود، و به علاوه مدارس دولتی اجازه ندارند فرزندان وی را ثبت نام کنند و این فرد مجبور است هزینه تحصیل فرزندش را در مدارس خصوصی با قیمت‌های گزاف پرداخت کند. بنابراین مهاجرت داخلی به صرفه نیست و جذابیتی ندارد. 🔹 *آزادی اقامت در شهرهای کشور و برخورداری از خدمات دولتی برای افراد غیر مقیم، جزء حقوق شهروندی نیست.* در مورد خودرو هم همینطور. افراد با پلاک شهرستان نمی‌توانند به پکن بیایند. به همین دلیل افراد برای خرید پلاک پکن از سایر شهروندان، چند برابر قیمت یک خودرو را پرداخت می‌کنند! چون این کار هم به صرفه نیست اغلب ترجیح می‌دهند از وسایل حمل و نقل عمومی، دوچرخه، و موتور برقی استفاده کنند. این وضعیت هرچند باعث محدودیت شهروندان می‌شود اما به توزیع بهتر جمعیت در چین کمک کرده است. تولید ثروت فقط در پکن انجام نمی‌شود. به علاوه به دلیل محدود بودن جمعیت، خدمت‌رسانی به مردم بهتر انجام می‌گیرد. آلودگی، ترافیک، محدودیت خدمات و... بسیار کاهش یافته‌است. فکر می‌کنم آن محدودیت‌ها بر حقوق شهروندی، باعث تامین حقوق اساسی‌تریشده است. از جمله: حق تنفس هوای پاک، حق بهره‌مندی از خدمات با کیفیت، حق زندگی آرام به دلیل نبودن ترافیک،... . *دلالت راهبردی ۱. بسیاری از امور جزو حقوق اساسی دولت هستند و به بهانه آزادی‌های شهروندی نباید از دولت سلب شوند.* *دلالت راهبردی ۲. اگر دولت از ترس اعتراض مردم، نسبت به اعمال حاکمیت و حقوق خود کوتاهی کند، به احتمال زیاد بخش دیگری از حقوق شهروندی ضایع می‌شود و نارضایتی بیشتری رخ می‌دهد* #مرکزرشدونوآوری #روزنوشت سایت I ایتا I بله I آپارات I اینستاگرام 🆔 @iictchannel

#چین‌نوشت! ▪️ شناخت ناقض چینی‌ها از ایران 🔸 روزنوشت پنجم دکتر #محسن_ردادی مدیر گروه مطالعات انقلاب اسلامی و نماینده اعزامی پژوهشگاه به چین امروز نشست‌های اندیشکده‌های چین و ایران برگزار شد. نکته‌ای که خیلی مشخص است کمبود شناخت پژوهشگران چینی از ایران است. این افراد همگی متخصصان خاورمیانه هستند و در عین حال فهم درستی از مسایل ایران ندارند. اجازه بدهید مثالی بزنم. یکی از سخنرانان وقتی در مورد «خاورمیانه» صحبت می‌کرد عذرخواهی کرد که این واژه چندان مطلوب ایرانی‌ها نیست. این ملاحظه درست بود اما این فرد و سایر افراد به وفور از کلمه خلیج و کشورهای خلیج به جای خلیج فارس استفاده می‌کردند و متوجه نبودند که ایرانی‌ها به این کلمه چقدر حساس‌تر هستند. یا زمانی که از عربستان سخن گفته می‌شد مدام تاکید می‌کردند که چین میان ایران و عربستان میانجی‌گری می‌کند و همکاری سه جانبه به نفع منطقه است. آنها رقابت میان عربستان و ایران را درک نمی‌کردند و تصورشان این بود که با میانجی‌گری چین رابطه ایران و عربستان بهبود می‌یابد. البته هیئت ایرانی بارها به شکل‌های مختلف تذکر دادند که منوط کردن رابطه ایران و چین به حضور عربستان درست نیست و رابطه با چین باید مستقل از رابطه عربستان شکل بگیرد. جالب اینجاست که همین چینی‌ها از رابطه ایران و هند انتقاد می‌کردند و می‌گفتند هند کشور حامی تروریسم و اسرائیل است و نباید ایران به سمت هند برود! البته مسئله اصلی این بود که هند و چین اختلافات عمیقی دارند چینی‌ها نمی‌توانستند بپذیرند شریک تجاری آنها با دشمن آنها هم همراه است. همه موارد حاکی از کمبود فهم و شناخت چینی‌ها از ایرانی‌هاست. توجه داریم که این افراد آگاه‌ترین اشخاص در زمینه ایران هستند و سایر بخش‌ها به مراتب اطلاعات کمتری در مورد ایران دارند. *برقراری گفتگوی مداوم اندیشکده‌های ایرانی و چینی می‌تواند به فهم و شناخت مشترک منجر شود* #مرکزرشدونوآوری #روزنوشت 🆔 @iictchannel

#چین‌نوشت! 🔰 چند نکته فرهنگی از خیابان‌های چین 🔸 روزنوشت ششم دکتر #محسن_ردادی مدیر گروه مطالعات انقلاب اسلامی و نماینده اعزامی پژوهشگاه به چین وقتی در خیابان‌های چین قدم می‌زنید، زبان چینی و نمادهای چین بسیار فراوان است. ظاهرا الزامی وجود دارد که بر روی تمام کالاهای چینی، نام برند به زبان چینی نوشته شود. حتی کوکاکولا که یک نام و برند جهانیست، در چین با قوطی‌های مخصوصی که روی آن با حروف چینی نوشته شده و خبری از نام آشنای کوکاکولا نیست، توزیع می‌شود. در اطراف شهر ممنوعه که یکی از مکان‌های توریستی پکن است، دخترکان زیادی دیده می‌شدند که با لباس باستانی و آرایش سر و موی سنتی در رفت و آمد هستند و ظاهرا یکی از تفریحات آنها عکس گرفتن با این سر و شکل در شهر ممنوعه است. لباس و آرایش سنتی چینی، برای مردم هنوز دلپذیر و جذاب است. در خیابان‌های پکن، زنان با پوشش و آرایش ساده‌ای رفت و آمد می‌کنند. بی‌حجابی به معنای تن‌نمایی اصلاً مشاهده نمی‌شد. یعنی فقط صورت و موی خانم‌ها پیدا بود و حتی گردنشان را هم می‌پوشاندند. در مراکز خرید نیز به همین شکل بود و خانم‌ها بدون آرایش و با لباس بلند و پوشیده ظاهر می‌شدند. با یکی از هم وطنان که استاد دانشگاه در یکی از شهرستان‌های ایران است قدم می‌زدیم و ایشان تاکید می‌کرد که پوشش خانمها در خیابانهای شهرستان محل تدریس ایشان بسیار کمتر از زنان پکنی است. ناگفته پیداست که نسبت به پاساژها و خیابان‌های معمولی شهر تهران، زنان چینی بسیار پوشیده‌تر و با آرایشی ساده‌تر بودند. *در چین، کفر وجود داشت اما بی‌حجابی نه!* ظاهرا گشت ارشاد و قوانین خاصی هم در این زمینه در چین وجود ندارد، اما نمی‌دانم تحت چه مدیریت فرهنگی، زنان از بدن‌نمایی و آرایش‌های غلیظ دوری می‌کنند. البته اینگونه نیست که همه سیاست‌های فرهنگی چین هم موفق باشد. آنها هم با مشکلات فرهنگی مواجه هستند. با برخی از اساتید دانشگاه چینی که صحبت می‌کردم از گسترش غرب زدگی در میان نسل جدید شکایت داشتند و نگران بودند فرهنگ سنتی چین تضعیف شود. 🆔 @iictchannel

#چین‌نوشت! 🔰 آیا رابطه ایران و چین راهبردی است؟ 🔸 روزنوشت هفتم دکتر #محسن_ردادی مدیر گروه مطالعات انقلاب اسلامی و نماینده اعزامی پژوهشگاه به چین یکی از مطالبی که مدام در جلسات چین توسط مسئولان، اندیشمندان و اساتید چینی ابراز می‌شد، این بود که رابطه چین و ایران *راهبردی* است. نظر هیئت ایرانی برخلاف چینی‌ها این بود که در حال حاضر رابطه ایران و چین را نمی‌توان راهبردی توصیف کرد اما این ظرفیت وجود دارد که به این سطح ارتقا یابد. برای راهبردی بودن رابطه دو کشور چند ویژگی لازم است که به برخی از آنها اشاره می‌شود. اول اینکه اعتماد کافی میان هر دو طرف وجود داشته باشد؛ دیگر اینکه کشور سومی نتواند بر رابطه این دو تاثیر عمیقی بگذارد؛ سوم اینکه توافق‌نامه‌های راهبردی میان دو کشور امضا و اجرا شود. چینی‌ها استدلال می‌کردند که چون ایران و چین هر دو در مقابل نظام تک قطبی آمریکایی ایستاده‌اند، یک رابطه راهبردی دارند. به علاوه می‌گفتند ۹۰ درصد نفت ایران به کشور چین صادر می‌شود و چین با این کار خودش را در معرض تحریم‌های آمریکایی قرار داده است و علی رغم این ریسک همچنان با خرید نفت، از ایران حمایت می‌کند. استدلال اساتید ایرانی در نشست مشترک با چینی‌ها این بود که تبادل مالی میان ایران و چین با احتساب نفت، چیزی حدود ۱۵ میلیارد دلار است و این سطح از تبادلات اقتصادی بسیار نازل است. به علاوه بانک‌ها و نهادهای مالی چین، به خاطر ترس از تحریم‌ها حاضر نیستند تسهیلات لازم برای ایران را فراهم کنند. از طرف دیگر توافقنامه‌های راهبردی میان ایران و چین هنوز اجرا نشده و این یعنی با راهبردی شدن رابطه فاصله داریم. از دیگر سو، هیئت ایرانی چند بار اعتراض کرد که چرا طرف چینی مدام موضوع عربستان را پیش می‌کشد و تاکید می‌کند که چین به دنبال بهبود رابطه ایران و عربستان برای منافع منطقه است؛ در حالی که رابطه راهبردی به این معناست که ما به کشور سومی مثل عربستان نیاز نداشته باشیم و فارغ از موضوع عربستان باید سطح روابط ایران و چین افزایش یابد. به نظرم *در حال حاضر رابطه ایران و چین راهبردی نیست، ولی ظرفیت و اشتراکات به قدری زیاد هستند که می‌تواند تبدیل به یک رابطه راهبردی شود.* اینکه هنوز رابطه ایران و چین راهبردی نشده هر دو طرف مقصر هستند. چینی‌ها رفتاری از خود نشان ندادند که اعتماد ایران را جلب کند. در سخنرانی خود تاکید کردم که شایعات ناخوشایندی در مورد چین بین ایرانیان رواج دارد. مثلاً خیلی از ایرانیان فکر می‌کنند چین به دنبال تصرف جزیره کیش است! یا چین قرار است به ایران نیروی نظامی اعزام کند! این بی‌اعتمادی اجتماعی را باید چینی‌ها با دیپلماسی عمومی علاج کنند. به علاوه چین نتوانسته یا نخواسته تکنولوژی‌های پیشرفته خود را به ایران بیاورد و این باعث شده در ایران این باور اشتباه شکل بگیرد که محصولات چینی بی‌کیفیت و عقب مانده هستند. اما ایران هم در زمینه ارتقای رابطه با چین به سطح راهبردی کوتاهی کرده است. تعداد کارمندان سفارت ایران در چین فقط ۲۰ نفر است در حالی که آمریکا ۴۰۰ کارمند در سفارت خود در چین دارد! همین تعداد کارمندان نشان می‌دهد که روابط چین با کدام کشور راهبردی است! ایران به چین صرفا به عنوان یک خریدار نفت و فروشنده کالاهای ارزان قیمت نگاه می‌کند، در حالی که چین در حوزه فرهنگی، فناوری، آموزشی و... ظرفیت زیادی دارد و متنوع کردن پیوندهای ایران با چین در این زمینه‌ها می‌تواند به ارتقای سطح روابط میان دو کشور منجر شود. 🆔 @iictchannel

✍️ روزنوشت دوم: دروغ‌هایی که می‌آیند (۱) 🟡 بسیاری از آنچه ما دربارهٔ چین می‌شنویم، حاصل تبلیغات غربی و سیاست‌های نفوذ فرهنگی است. متاسفانه بسیاری از این اطلاعات بدون بررسی و باور به صورت خودکار پذیرفته می‌شوند و تصویری نادرست از این کشور بزرگ ارائه می‌دهند. ➖ در این قسمت از «چین‌نوشت»، دوباره چند مورد از این اطلاعات نادرست را بازبینی می‌کنم، این بار با تمرکز بر زندگی مسلمانان در چین و ساختار سیاسی آن. 🔴 مسلمانان در شهر شیان: زندگی آزاد و سبک زندگی منحصر به فرد در طول اقامتم در شهر شیان — یکی از قدیمی‌ترین شهرهای چین — هر روز یکی از رستوران‌های مخصوص به مسلمانان را تجربه کردم. این رستوران‌ها بسیار محبوب و پرتردد بودند. مردم اینجا به آرامی سنت‌ها و آداب دینی خود را حفظ کرده‌اند. قومیت "خویی" (Hui) که در این شهر زندگی می‌کند، یکی از پنج قومیت مسلمان چین است. آنها دارای مساجد، غذاهای حلال، و حتی لباس‌های فرهنگی مخصوص خود هستند. دولت چین برای حفظ این فرهنگ و جلب گردشگر، اقداماتی انجام می‌دهد. وقتی به چند دوست چینی‌ام گفتم که در ایران و بسیاری از کشورهای اسلامی اعتقاد است که چین مسلمانان را تحت فشار قرار می‌دهد، آنها به شدت رد کردند و گفتند: «این همه پروپاگاندای دشمنان چین و غرب است.» 🔳 چین تک‌حزبی نیست! یکی دیگر از اشتباهات رایج در مورد چین این است که گمان می‌کنیم تنها یک حزب، یعنی حزب کمونیست چین، وجود دارد. اما امروز در هنگام صرف ناهار، یکی از اساتید چینی تعریف میکرد که : عضو حزب دموکرات چین است. او تأکید کرد که چین از همان ابتدا چندحزبی بوده، اگرچه قدرت اصلی در دست حزب کمونیست است. احزاب دیگر نیز وجود دارند و نقشی در تصمیم‌گیری‌ها دارند. البته این احزاب بیشتر در قالب «کنفرانس مشورتی سیاسی مردم چین» فعالیت می‌کنند. این موضوع نشان می‌دهد که چین به اندازه‌ای که برخی فکر می‌کنند سخت‌گیرانه و یک‌دست نیست. ➰ چین کشوری پیچیده و متنوع است. اطلاعاتی که از طریق رسانه‌های غربی یا حتی منابع محلی ضد چین منتشر می‌شود، باید با دقت و تحقیق دیده شود. #چین‌نوشت #مرکزرشدونوآوری 🆔 @iictchannel