#یادداشت I گونه‌های ناپدیدسازی اجباری یکی از مصادیق نقض #حقوق_بشر، وقوع پدیده #ناپدیدسازی_اجباری است. ناپدیدسازی اجباری، اصطلاح حقوق بشری برای ربودن افراد است. در طول تاریخ، انگیزه‌های گوناگون سیاسی، اقتصادی و... منجر به ربوده شدن انسان‌ها شده است. گاهی ناپدیدسازی به‌صورت جمعی صورت می‌پذیرد. اخیرا دفتر نجات ربوده‌شدگان ایزدی سازمان ملل، اعلام کرد ۶ هزار و ۴۱۷ نفر از جمله ۳ هزار و ۵۴۸ زن و دختر از سوی داعش ربوده شدند. هنوز ۲ هزار و ۸۸۷ ایزدی در دست داعش اسیرند. (fna.ir/df0rhs) گاهی نیز ربودن صرفا علیه افراد معدودی محقق می‌شود همانند ربودن دیپلمات‌های ایران در بیروت توسط فالانژهای وابسته به رژیم صهیونیستی یا ربایش امام موسی صدر توسط قذافی. در هر دو صورت فردی و جمعی آنچه مشترک است، بی‌اطلاعی از وضعیت ربوده‌شدگان و عدم‌دسترسی آنها به حقوق انسانی‌شان می‌باشد. @Intllaw

#مقاله کنوانسیون حمایت در برابر #ناپدیدسازی_اجباری و ضرورت پیوستن ایران به آن #عبدالله_عابدینی چکیده «کنوانسیون بین‌المللی برای حمایت از همه افراد در برابر ناپدیدسازی اجباری» در تاریخ 23 دسامبر سال 2010 میلادی لازم‌الاجرا شد. پیش‌تر، مجمع عمومی سازمان ملل متحد در 20 دسامبر 2006، این کنوانسیون را تصویب کرده بود. مقرراتی که تحت لوای سازمان ملل متحد در این کنوانسیون گنجانده شده، رهیافت توسعه روز‌افزون حمایت از حقوق بشر را در سطح بین‌المللی و داخلی آشکار می‌سازد. به‌واقع، مقررات مندرج در این کنوانسیون، تا حدود بسیاری به زاویای مختلفی از گونه تقریباً رایجی از نقض فاحش حقوق بشر در سطح بین‌المللی و داخلی پرداخته و طی کنوانسیونی بین‌المللی، خلأهای موجود در این زمینه را برطرف و کارهای انجام‌شده پیش از خود را کامل کرده است. این در حالی است که تحت شرایطی، ناپدیدسازی اجباری اشخاص در زمره جرائم علیه بشریت قرار می‌گیرد. این نوشتار، ابتدا نگاهی به تاریخچه پیدایش مفهوم ناپدیدسازی اجباری خواهد داشت. سپس، آورده‌های کنوانسیون با سایر اسناد حقوق‌بشری منطقه‌ای و بین‌المللی بررسی و در پایان، مباحثی درباره نگاه ایران در زمان تدوین و تصویب کنوانسیون و ضرورت پیوستن به آن ارائه خواهد شد. لینک دانلود👇 http://www.cilamag.ir/article_27968.html @Intllaw