✅برگی از کتاب نسبت مرجعیت دینی با نهاد ولابت فقیه نگارش دکتر عبدالوهاب فراتی ص۱۳۰ 💠یکی از مسائلی که در هر الگویی باید مورد توجه قرار گیرد، بحث استقلال حوزه از قدرت سیاسی است. درواقع استقلال حوزه متغیر مستقلی است که هم مرجعیت دینی بدان حساس است و هم باید مورد توجه حاکمیت سیاسی قرار گیرد. ❇️در بسیاری از مصاحبه‌ها نیز بر این عنصر تأکید می‌شد که حفظ استقلال حوزه شرط اول هرگونه تعاملی دراین‌باره است. با این همه در اینجا سؤالات متعددی وجود دارد که باید به آنها توجه کرد؛ برای مثال حجت‌الاسلام احمد واعظی می‌پرسد: آیا استقلال حوزه از قدرت سیاسی تحت هر شرایط تاریخی و سیاسی‌ای امری ممدوح و پسندیده است یا اینکه سوانح و احوال تاریخی و سیاسی به آن قبض و بسط می‌دهد ؟ امروزه برخی فقهای حوزه معتقدند حوزه باید تحت هر شرایطی مستقل بماند و در عین حال هیچ مشکلی با حکومت فقیه ندارند و حتی مانع حضور دیگران در ارکان حکومت دینی نمی‌شوند ؛(۱) 🔷 ازاین‌رو باید به مفهوم استقلال حوزه دقت کرد و مدل‌هایی برای آن تعریف کرد و بر حسب هریک از این مدل‌ها روشن ساخت که کدام‌یک مثل مدل آیت‌الله سیستانی در عراق یا مدل مراجع کنونی ما در قم، به دغدغه‌های حوزه و حکومت دینی پاسخ مناسب‌تری می‌دهند ؟ پاسخ به این پرسش‌ها نیازمند بررسی‌های بیشتری است که هر الگوی پیشنهادی‌ای باید آن را تبیین کند. البته مراد همه کسانی که از استقلال حوزه سخن به میان آرند، استقلال مالی نیست، بلکه استقلال حوزه از آمریت سیاسی در تنظیمات آن است. 🔷نجفعلی میرزایی دراین‌باره توضیح می‌دهد: در جمهوری اسلامی به‌ جای استقلال حوزه در بحث مادی، باید از استقلال فکری و مدیریتی حوزه صحبت کنیم. شما وقتی پولی به کسی می‌دهید، لزوماً از او سلب اراده نمی‌کنید؛ مثلاً به مستحقی پولی می‌دهید؛ اما نمی‌گویید در عوض این پول مثلاً فلان ‌کار را بکن. شما از باب وظیفه به او پول می‌دهید؛ یعنی اگر بخواهیم این اصل را قبول کنیم که گرفتن پول وابستگی می‌آورد، این قاعده تنها مربوط به حکومت نیست؛ شامل مقلدین هم می‌شود. مراجع از افراد مختلفی وجوهات می‌گیرند؛ مثلاً اگر از یک بازاری وجوهات بگیرند، آیا وابسته به آن فرد بازاری می‌شوند ؟ بنابراین ما نباید روی استقلال مالی حوزه تأکید کنیم. استقلال آن‌طوری که آقایان می‌گویند اصلاً معنا ندارد. اصلاً اگر حکومت ندهد، چه کسی بدهد ؟ مثلاً حوزه خودش باید دست‌به‌کار بشود و کارخانه بزند و … که این پروژه‌ای است از پیش شکست‌خورده؛ چراکه حوزه عقل اقتصادی به‌ معنای تولید اقتصادی را ندارد؛ بنابراین مهم استقلال مدیریتی است؛ یعنی حکومت به حوزه نگوید که مثلاً این رشته را تأسیس کن، بلکه حکومت باید بگوید من نیاز به این رشته دارم و حوزه رسالت و وظیفه‌اش این است که برای جامعه و حکومت دینی تولید معرفت کند؛ رشته و درس جدید تأسیس کند. 🔷خرید نسخه دیجیتالی اثر 💠pajoohaan.ir/document/4786 1. . احمد واعظی؛ «رابطه مرجعیت دینی و نهاد ولایت فقیه: پیچیدگی‌ها و راه‌حل‌ها»؛ مصاحبه اختصاصی این‌جانب با ایشان، پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، قم: 1396.

پیش اجلاسیه کرسی تخصصی «نظریه فقهی نفی ظلم» http://m.aparat.com/v/lK6iB

#حبیب_الله_بابائی #مرکز_مطالعات_اجتماعی_وتمدنی ✅دکتر حبیب الله بابائی عضو هیات علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی و رئیس مرکز مطالعات اجتماعی و فرهنگی در کانال های مجازی خود نوشت: 💠کرونا و مسئلۀ قرنطینه‌های غیراخلاقی 🔷آقایان از یک طرف اصرار می‌کنند که از خانه بیرون نیایید و خود را قرنطینه بکنید، و از طرفی هم اصرار دارند که نترسید و نگران نباشید. چه طور می‌توان در سلول‌های انفرادی خود را قرنطینه کرد و در تنهایی خود احساس وحشت نکرد؟ ما یک هفته است که نه جمعی و نه جماعتی رفته‌ایم و نه با دوستان نشسته‌ایم، بدتر اینکه وقتی کسی را هم دیده‌ایم و یا کسی ما را دیده است از ترس کرونا از هم دوری گرفته‌ایم. امروز به خاطر سیاست‌های غلط رسانه‌ای، قمی بودن، ماشین پلاک 16 داشتن و یا به قم تردد داشتن، برابر با ویروس کرونا بحساب می‌آید. در واقع قبل از اینکه دولت‌مردان قم را قرنطینه بکنند، رسانه‌ها، اهل قم را قرنطینۀ غیراخلاقی کرده‌اند و در فضای فرهنگی کشور بسترهای بی‌حرمتی نسبت به قم و قمی را فراهم کرده‌اند. حال آیا ما در قرنطینه‌های غیراخلاقی که نسبت به هم درست کرده‌ایم و به بهانه کرونا همدیگر را ترک گفته‌ایم و از یکدیگر دوری گرفته‌ایم می‌توانیم کرونا را در تنهایی خودمان شکست بدهیم؟ آیا ترس و نگرانی از کرونا را می‌توان در اندرون خود و در خانه با رسانه و صدا و سیما از بین برد و بر وحشتِ مریضی و مرگ غلبه کرد؟ 🔳در این باره دو نکته به نظر می‌رسد: ✅ اول اینکه رسانه‌ها و همین‌طور کسانی که تریبون دارند اخلاق حرفه‌ای را مراعات کنند و از ویرس کرونا، ویروس اخلاقی درست نکنند و به بی‌اعتمادی بین مردم دامن نزنند و به بهانه کرونا دعوای فرهنگی و اخلاقی جدیدی بین شهرهای کرونایی و غیر کرونایی درست نکنند. ❎ثانیا باید این نکته را برنامه‌ریزان و سیاست‌گذاران فرهنگی درک کنند که در جامعه‌ای که هویت‌اش و امیدش جمعی و اجتماعی است، باید قرنطینه کردن بهداشت‌اش هم بر اساس هویت اجتماعی آنها شکل بگیرد. شاید انفرادی کردن قرنطینه‌ها در جوامعی که فردگرا (individualist) هستند تبعات منفیِ اخلاقی و فرهنگی ایجاد نکند، ولی انفرادی کردن قرنطینه‌ها در جوامعی که هستی‌شان بر بنیان روابط اجتماعی است می‌تواند آسیب‌های فرهنگی و روانی بزرگی را بوجود آورد و ما را نه فقط در مواجهه با ویروس کرونا ضعیف‌تر کند، بلکه معضلات جدیدی را برای ما بوجود آورد. جامعۀ اسلامی باید در جمعیت‌اش از خود مراقبت کند و زندگی تمیز را در وضعیت باهم‌بودن یاد بگیرد، تا نه ترس و یأس بر او غلبه کند، و نه به بهانه‌های فردی و شخصی‌اش مسئولیت اجتماعی بهداشت را در نسبت با دیگران (حق سلامت دیگران) نادیده بگیرد. 🌐https://eitaa.com/isca24/6886

🔹به دلیل شیوع ویروس کرونا كليه همایش ها، کرسی های علمی، نشست هاوسمینارهای علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلام و به حالت تعلیق درآمده است 🔶زمان جدید برنامه هامتعاقبادرتاریخی جدید اعلام می شود. 🔳این اقدام باتوجه به رعایت ایمنی و سلامت شركت كنندگان در مراسمات از ابتلا به ویروس کرونا انجام شده است.

ظرفیت شناسی حکم حکومتی درباره احکام وضعی با محوریت اسناد غیررسمی http://m.aparat.com/v/ZOzGn

#حبیب_الله_بابائی #مرکز_مطالعات_اجتماعی_وتمدنی ✅دکتر حبیب الله بابائی عضو هیات علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی و رئیس مرکز مطالعات اجتماعی و فرهنگی در کانال های مجازی خود نوشت: 💠کرونا و مسئلۀ قرنطینه‌های غیراخلاقی 🔷آقایان از یک طرف اصرار می‌کنند که از خانه بیرون نیایید و خود را قرنطینه بکنید، و از طرفی هم اصرار دارند که نترسید و نگران نباشید. چه طور می‌توان در سلول‌های انفرادی خود را قرنطینه کرد و در تنهایی خود احساس وحشت نکرد؟ ما یک هفته است که نه جمعی و نه جماعتی رفته‌ایم و نه با دوستان نشسته‌ایم، بدتر اینکه وقتی کسی را هم دیده‌ایم و یا کسی ما را دیده است از ترس کرونا از هم دوری گرفته‌ایم. امروز به خاطر سیاست‌های غلط رسانه‌ای، قمی بودن، ماشین پلاک 16 داشتن و یا به قم تردد داشتن، برابر با ویروس کرونا بحساب می‌آید. در واقع قبل از اینکه دولت‌مردان قم را قرنطینه بکنند، رسانه‌ها، اهل قم را قرنطینۀ غیراخلاقی کرده‌اند و در فضای فرهنگی کشور بسترهای بی‌حرمتی نسبت به قم و قمی را فراهم کرده‌اند. حال آیا ما در قرنطینه‌های غیراخلاقی که نسبت به هم درست کرده‌ایم و به بهانه کرونا همدیگر را ترک گفته‌ایم و از یکدیگر دوری گرفته‌ایم می‌توانیم کرونا را در تنهایی خودمان شکست بدهیم؟ آیا ترس و نگرانی از کرونا را می‌توان در اندرون خود و در خانه با رسانه و صدا و سیما از بین برد و بر وحشتِ مریضی و مرگ غلبه کرد؟ 🔳در این باره دو نکته به نظر می‌رسد: ✅ اول اینکه رسانه‌ها و همین‌طور کسانی که تریبون دارند اخلاق حرفه‌ای را مراعات کنند و از ویرس کرونا، ویروس اخلاقی درست نکنند و به بی‌اعتمادی بین مردم دامن نزنند و به بهانه کرونا دعوای فرهنگی و اخلاقی جدیدی بین شهرهای کرونایی و غیر کرونایی درست نکنند. ❎ثانیا باید این نکته را برنامه‌ریزان و سیاست‌گذاران فرهنگی درک کنند که در جامعه‌ای که هویت‌اش و امیدش جمعی و اجتماعی است، باید قرنطینه کردن بهداشت‌اش هم بر اساس هویت اجتماعی آنها شکل بگیرد. شاید انفرادی کردن قرنطینه‌ها در جوامعی که فردگرا (individualist) هستند تبعات منفیِ اخلاقی و فرهنگی ایجاد نکند، ولی انفرادی کردن قرنطینه‌ها در جوامعی که هستی‌شان بر بنیان روابط اجتماعی است می‌تواند آسیب‌های فرهنگی و روانی بزرگی را بوجود آورد و ما را نه فقط در مواجهه با ویروس کرونا ضعیف‌تر کند، بلکه معضلات جدیدی را برای ما بوجود آورد. جامعۀ اسلامی باید در جمعیت‌اش از خود مراقبت کند و زندگی تمیز را در وضعیت باهم‌بودن یاد بگیرد، تا نه ترس و یأس بر او غلبه کند، و نه به بهانه‌های فردی و شخصی‌اش مسئولیت اجتماعی بهداشت را در نسبت با دیگران (حق سلامت دیگران) نادیده بگیرد. 🌐https://eitaa.com/isca24/6886

هم اندیشی «وظیفه حاکمیت در قالب فقه حکومتی نسبت به نظارت بر بانک ها در خلق پول http://m.aparat.com/v/DzebB

#مصاحبه_مطبوعاتی #نجف_لک_زایی #روزنامه_قدس_آنلاین ✅گفت‌وگوی قدس با دکتر نجف لکزایی درباره ضرورت پیوند عرصه عملی و نظری سیاست در ایران 🔹مجلس دستگاه اجرایی را ملزم به «پیوست نظری» کند 🔶 بخش قابل توجهی از کرسی‌های مجلس با انتخابات دوم اسفندماه تعیین تکلیف شدند. انتخاباتی که بر تجربه سیاست‌ورزی در ایران و سازوکارها و فرایندهای آن افزود و در عین حال فرصت نگاه انتقادی و باب پژوهش در مورد آن را روی علوم انسانی و اندیشمندان این حوزه گشود. 🔷 بخش قابل توجهی از کرسی‌های مجلس با انتخابات دوم اسفندماه تعیین تکلیف شدند. انتخاباتی که بر تجربه سیاست‌ورزی در ایران و سازوکارها و فرایندهای آن افزود و در عین حال فرصت نگاه انتقادی و باب پژوهش در مورد آن را روی علوم انسانی و اندیشمندان این حوزه گشود. علاوه بر این موضوع، حال فرصتی دوباره مهیا شده تا پیش از آغاز به کار مجلس یازدهم شورای اسلامی، سؤالات جدی‌تری از عرصه عملی سیاست در خصوص پیوند آن با عرصه نظری و دانشی علم سیاست بپرسیم. موضوعی که با حجت الاسلام دکتر نجف لکزایی، رئیس پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی و استاد تمام گروه علوم سیاسی دانشگاه باقرالعلوم (ع) در میان گذاشتیم و آنچه در ادامه می‌خوانید را به عنوان پاسخ دریافت کردیم. 💠امروزه نظریه جز ساحت جریان‌سازی میان اهل علم، خروجی دیگری در ساحت کنشگری ندارد. مثلاً امروزه اساتید و پژوهشگران دانشگاهی میان خود مناظره برگزار می‌کنند و نظریات یکدیگر را نقد می‌کنند، ولی مشکل اینجاست که مباحثه صرفاً میان اساتید این حوزه برقرار است و ما شاهد مباحثه میان کارشناسان عرصه علم سیاست با کارشناسان عرصه اجرای سیاست نیستیم، بنابراین هر کس در مسیر خودش حرکت می‌کند. بدیهی است تا زمانی که شکاف میان نظر و عمل وجود داشته باشد نمی‌توان از یک وضعیت مطلوب سخن به میان آورد. 🔹جزئیات خبر در لینک زیر 🌐https://b2n.ir/710784

امام هادی علیه السلام: اٍنَّ اللهَ جَعَلَ اَلدُّنیا دارَ بَلوی وَالآخِرَةَ دارَ عُقبی وَ جَعَلَ بَلوَی الدُّنیا لِثَوابِ الآخِرَةِ سَبَباً، وَ ثَوابَ الآخِرَةِ مِن بَلوَی الدُّنیا عِوَضاً خداوند دنیا را منزل حوادث ناگوار و آفات، و آخرت را خانه ابدی قرار داده است و بلای دنیا را وسیله به دست آوردن ثواب آخرت قرار داده است و پاداش اُخروی نتیجه بلا‌ها و حوادث ناگوار دنیاست. (اعلام الدین، ص. ۵۱۲)