خاطره‌هایی که ساختیم نه دیگه برنمی‌گردن (:

- إلی أین ؟ + إلی عُزلتي دائماً …

یهو یه رفتارایی از‌ خودت می‌بینی ، می‌بینی شدی خودِ بابات 🗿

ساعت ۷:۲۳ صبح است وباد به شدت می‌وزد، آخرای فروردین است و هوا رو به بهار است. صدایِ خواندن قرآن کسی به گوش می‌آید؛ دختری که گوشه‌ی حیاط گویا دارد قرآن تمرین می‌کند، یکی دیگری درحالِ راه‌رفتن و خواندن برای امتحان اقتصاد، دانش‌آموزان یکی پشت سر دیگری هم وارد مدرسه می‌شوند. ومن، بر روی نیمکتِ حیاطِ مدرسه دست به قلم نشسته‌ام؛ نه برای امتحانِ زنگ دومم می‌خوانم ونه خودم‌را برای پرسش زبان آماده می‌کنم. به‌هر حال نمی‌دانم چه گُلی برسرم بریزم یا درواقع می‌دانم، اما نمی‌دانم چرا شروع نمی‌کنم؟! منی که سال دیگر کنکوری‌ام… شاید روزی… شاید روزی توانسته‌ام به یکی از آرزوهایم برسم، که همان نویسندگی است؛ ویک نویسنده‌ی معروف شوم، شاید عاقبتِ این‌همه نوشتن رسیدن به آرزو باشد.!(: مغزم درحال متلاشی شدن است؛ آن‌قدر دارم فکر می‌کنم که به قول یکی از دوستانم: “ اگر به خدا این‌قدر فکر می‌کرده‌ام، الآن یکی از اولیای خدا بوده‌ام”. خلاصه، نمی‌دانم این‌بار چگونه به حرف‌هایم خاتمه دهم، اما اعلام می‌کنم که همین‌جا حرف‌هایم به پایان می‌رسد..(: #خانومِ‌صاد