هنیئالکم‌الشهادة

سوزدل‌بين‌كه‌زبس‌آتش‌اشكم‌دل‌شمع‌دوش‌
برمن‌زسرمهر‌چوپروانه‌بسوخت

سید‌کمیل‌باقرزاده

آخرین بار، دو هفته قبل از 
شهادتت بود ،که به عشق 
دیدنت خودم را از قم به فرودگاه
امام خمینی رساندم تا پیش از
پروازت به بیروت دقایقی در 
کنارت باشم ، پسرم سید علی هم
به شوق دیدارت همراه من آمده بود
موقع خداحافظی ، سید علی با همان
لحن کودکانه اش به تو گفت عمو ،
اگر رفتی روضه الشهداء براے من 
هم دعا کن و تو گفتی : حتما ! 
با همان لبخند زیبایت .... 
حالا که جسم مطهرت در روضة
الشهداء به آرامش ابدے رسیده
است مطمئنم که نزد شهدا و سید
الشهدا ما را یاد میکنی، و براے
پسرکم دعا میکنی

...

سید‌کمیل‌باقرزاده

برایت میگریم ای جهاد ...
و چگونه برایت گریه نکنم ...
همه برایت میگریند ...
پس مشتاقِ غمگینت ، 
چگونه برای تو گریه نکند...؟!
به غیبتت خو گرفتیم ولی تو ما
را به بازگشتت عادت دادی ...
به دیدن عکست عادت کردیم 
ولی به دیدن اسم ،جواد روی آن نه...!
این حق ماست که 
با تو وداع کنیم ...

چه بسا تو تلاش کردی 
با ما وداع کنی …
و ما را باخبر سازی ...
ولی ما درک نکردیم …
چگونه به این سرعت 
سفر کردی ای جواد …؟!
هرگاه که شب آخر را 
به یاد می‌آورم قلبم از
درد فشرده می شود...

یک هفته و نیم قبل از سفرت بود 
هنگامی که تو می آمدی 
من در تلاش بودم 
که زودتر بروم و فقط اندکی مینشستم ...
ولی الان آن دقایق را 
بسیار اندک میشمارم ...

ای کاش تو را ترک نمی کردم ...
ای کاش می دانستم
آن شب... آخرین لحظات...
آخرین نگاه ها ... 
و اخرین کلمات است ...

ای کاش میدانستم آن شب ...
آخرین دیدار و خنده ها بود ...
ای کاش آن شب نمیرفتم ... 
ای کاش تو را ان شب حبس میکردیم ...
ای کاش روزی که تو را از دست میدادیم ،
میدانستیم ... 
و رفتنت روز به روز حقیقت
میشود و دوری ات دردناک تر ...

ای جهاد ...
خنده هایت بیشترین چیزی است
که از دست داده ام ...
خنده هایت اکنون در خیال 
من وجود دارند ...

به حدی که مرا به خنده وا 
می دارند ...میخندم ... 
ولی در چشمانم اشک و 
در قلبم شوق و اشتیاق است ‌!

وقتی خبر رفتنت آمد ، 
پر شده بودم از التماس !
دیوانه وار التماس میکردم و تمام
خبرگزاریها را چک کردم که شاید
اشتباهی شده باشد …!

شاید اصلا فرمانده‌ے بیست و سه
ساله‌ے ما ،آن روز جولان نرفته باشد!
امّا وا حسرتا ، وا عمادا !!
نمیدانم مادرت چه کشید؟!
نیروهاے تحت فرمانت چه کردند؟!
بچه هاے حزب الله به کدام روضه متوسل شدند ؟!

ولی مونس آن روزهاے من فقط
سجاده بود و ذکر یونسیه !
مگر امثال تو با این سن کم ،چند 
بار روزے تاریخ میشوند ؟!
یا اگر بشوند ، چند نفرشان هم عصرِ
من گناهکار ، خواهند بود ؟!

گواه بزرگی ات ،به ستوه آمدن
دشمنانت بود ، اینکه خار 
چشمشان بودے …!
اینکه دیگر در جولان ،
نمیتوانستد جولان بدهند !

نمیدانم در خاک سرشت شما مغنیه
ها ، چه چیز نهفته است که وداعتان
از این سراے پر سراب ! جز
شهادت ، برگ دیگرے نیست !
نمیدانم با کدام معصوم سر و سرے
داشتید که ، اینگونه عاقبت بخیر شدید ...

هنیئالکم‌الشهادة