✍بخش دوم؛ در مهمانی خانواده‌ی بزرگمان نشسته‌ام. هر کسی سلامی می‌دهد و رد می‌شود تا به هم‌صحبتش برسد. من دلم می‌خواهد کسی بایستد و با من کار داشته باشد. از این فکر احساس حقارت می‌کنم و تلخِ تلخ می‌شوم. برای این که تلخی دهانم را شیرین کنم، بلند می‌شوم و پیش همه کمی می‌نشینم. از هر کسی مشتی انرژی می‌گیرم و شاد و خرم برمی‌گردم. می‌دانم که حس تنهایی ته دلم کز کرده است، ولی محلش نمی‌گذارم. همه چیز باید عالی باشد، همه تلخی‌ها باید شیرین شوند. سحر ماه رمضان است‌. صدای گوشی را زود خاموش می‌کنم تا کسی بیدار نشود. تنها می‌نشینم سر سفره‌ی پر سکوت سحر. با بغض دستم را بالا می‌گیرم. در دعایم تصویر خانه‌ای پر هیاهو را به خدا نشان می‌دهم. تصویری که در آن پدر بالای سفره نشسته است. تلویزیون دعای سحر پخش می‌کند. بچه‌ها التماس می‌کنند بیدارشان کنم، تا مثل «بابا» باشند. «بابا» قربان صدقه‌ی چشم‌های پف‌کرده‌‌شان می‌رود که خواب را فدای روزه می‌کنند. دلم از این تصویر غنج می‌رود، ولی هنوز انگار فرشته‌ها کارهای اداری استجابت دعا را انجام نداده‌اند. «بابا»ی بچه‌های من هنوز خواب است. «بابا» که قرار است الگوی آن‌ها باشد، روزه نمی‌تواند بگیرد، حال بیدار شدن هم ندارد. حرفی از دین هم برای بچه‌ها ندارد. می‌دانم در خانه‌ی همه‌ی خانواده‌ام همیشه سحر و افطار پر از زندگی است. بین آن‌ها راز تنهایی‌ام را سر به مهر نگه می‌دارم. من تمام لقمه‌های سحری را با غربت فرو می‌دهم. غربتی که از بقیه‌ی غربت‌های زندگی‌ام بزرگ‌تر و تلخ‌تر است و هنوز یاد نگرفته‌ام شیرینش کنم. غربت دین‌داری... #مهدوی در جان و جهان هر بار یکی از مادران، درباره چیزی سخن می‌گوید، از آفاق تا انفس...🌱 http://eitaa.com/janojahanmadarane https://ble.ir/janojahan https://rubika.ir/janojahaan