می‌بینی که؟ باز دارم می‌نویسم هیچ هیاتی و نه هیچ روضه‌یی فقط موکبی و انتظار و اگر راستش را بخواهی نمی‌دانستم چشم براه که هستم و باز اگر راست‌ترش را بخواهی اصلا نمی‌دانستم منتظرم تا اینکه باز از دور شانه‌های تو پیدا شد تو آمدی با مَشکی از اشک سوغاتِ سرداب ناکجاآبادت پس از تو برای حسینِ هیچ‌کسی اشک نریختم اصلا برایم هیچ حسینی جز تو وجود ندارد تو ! راستی یک سالی را نبودی و من حسرت، شاید ولی فریبِ هیچ قطره‌‌‌ی اشکی را نخوردم اگر محتاج تواَم تو خود هواداری کن واگر محتاج خودم بگذار تا باز دوام بیاورم باور کن اگرجایی جز اینجا داشتم بساطم را جای دیگری پهن می‌کردم تا دیدار دوباره خدا نگهدارِ دوستی‌مان که این دنیا بیش از هرچیزی دشمنِ دوستی ماست Eitaa.com/jeeeem

سخت است کلماتم فضا را پر نمی‌کنند این چند روز نوشتم نه مثل بیشتر اوقات بر روی کاغذ نه! بلکه مثل همیشه در سرم وقتی که به‌جایی خیره ماندم و تا بخودم آمدم پاشدم بنویسم دیدم که نمی‌شود هیچ‌وقت نمی‌شود نمی‌دانی از کجا شروع شد هیچ‌گاه نمی‌دانی و حالا هم نمی‌دانی از کجا شروع کنی و اگر بنویسی بی‌سر و ته می‌شود: فضا تهی است رفتن تکرار می‌شود نبضی قدیمی همچو خاطره‌ای ضربان قلب مرا راه می‌برد می‌روی تو هم مثل همه دسته‌هایی که مثل درخت همه جا سبز می‌شوند دسته دسته شاخه‌هایشان شانه‌هایم را می‌خوانند و می‌گذرم بغضی را فرو می‌برم و به‌جای آن که آه بکشم ها می‌کنم وجودِ سراپا غریب، سرد و تنهایم را هاااا ... این پهنه بیش از اندازه‌ی من است کلماتم عاجزاند ناگهان دسته‌های درخت با شاخه‌هایشان تکرار کن تکرار کن! و شانه‌های من هم‌سرایانه می‌خوانند: تاریک باش! روان باش! تاریک‌تر! مرا می‌پایند ... اشک نباید بریزد! بجایش ها می‌کنم لب بر می‌چینم چه شهر کوچکی! شهر ما محدود است چه کلماتی شهر ما را ساختند!؟ که این پهنه از نفسم می‌اندازد؟ Eitaa.com/jeeeem

دستیم افتاده در گوشه‌ی معبر شالیم بر شانه‌ افتاده‌ایم از سر تقدیر بی‌داور تردید بی‌باور چیزی شبیه این عیسای بی‌مادر شب‌ها که می‌خوابیم تا صبح می‌باریم تا صبح بیماریم بی‌یار بیکاریم مشقیم بی‌تکلیف در دفتری مکتوم عشقیم بی‌فرجام تا یوم نامعلوم ما را ببر باخود ما بی‌تو می‌لیزیم ما چیز‌هایی کم ما بی‌تو ناچیزیم Eitaa.com/jeeeem

شهرِ بااحترام شهرِ فهمیده خواننده‌ی عزیز خنده‌ات نگرفت ؟ شهرِ امیدوار شهرِ آینده شهری که ما ساختیم ... شهر آینده که ساکنانِ فهمیده‌اش به‌هم احترام می‌گذارند و همین روزها یکی‌شان موفق شده بدون اینکه دم به‌تله بدهد پا در دهه‌ی سومِ زندگی بگذارد و مغازه‌ای تاسیس کند و بر روی ویترینِ مغازه‌اش خوانا بنویسد دست نزنید! به‌هیچ‌چیز دست نزنید! (تو گویی نوشته‌اند: اینجا خانه‌ی من است! ورود ممنوع ) راستی این شهر خانه‌ی کیست که ورود همه به آن ممنوع است؟ و این دست، چیست که با لمسِ چیزی واردش می‌شود؟ خیال می‌کنم دستانم چیزی ماورائی‌اند این دست چقدر محتاج است! و چقدر محتاجید که از ورود به هرچیزی ممنوع شده‌اید. این روزها حتی از دست دادن ... مگر با لمس کردن، چیزی می‌دزدید که از همه‌چیز بریدندتان ؟ و امروز حتی از دست دادن هم محرومتان کرده‌اند ؟ مثل زندانی‌ها سهمتان فقط یک صفحه است که باآن عکس هرچیزی را لمس کنید و از پشت ویترینش مثل کودکی با حسرت زیر چانه‌ام باشید و به هرکجا خواستم زل بزنیم نه ! من باور نمی‌کنم که این فقط یک سوئ ظن باشد. آدم‌ها نگرانند دست‌هایم به‌چیزی بخورد و از آن پس آن مالِ من شود مثل دزدها آدم‌هایی که حافظه‌شان پر از خاطره‌ی بد است از دست دادن، به کسی و از دست دادنِ کسی آدم‌هایی که دور خانه‌ی دلشان حصاری از تن کشیده‌اند و بر پیشانی‌شان نوشته است کرونا شهر آینده شهر فهمیده کربلاست که دستان محتاج، خود را بسوی ضریح می‌کشند و یکدیگر را در آغوش می‌کشند و بهم دست می‌دهند و از دست می‌دهند و بدست می‌آورند شهری که ویترین و ورود ممنوع ندارد شهری که فقط تماشایی نیست لمس کردنی است شهری که دست‌ها بکار می‌آیند کربلا درون کسانی است که هنوز دست دارند و از ترسِ دست دادن پا نمی‌دهند و هر لحظه نگران این نیستند که دُم به تله ندهند بلکه دست‌ها، بازِ باز است مثل دستان خدا قالت الیهود یدالله مغلوله غلت ایدیهم بل یداه مبسوطتان Eitaa.com/jeeeem

وقتی خالی از قصه‌ای کارت می‌شود (ننوشتن) و اگر بنویسی باز ننوشته‌ای فقط دور و برت را شلوغ کرده‌ای مثل اتاق‌ها خانه‌ها زندگی‌ها. شلوغ کرده‌ای که باور نکنی خانه لختِ لخت است تا از ترس دق نکنی! و وای که صدایِ حوصله‌ی بی‌انتهای رسول هم درآمد که مباهات نکنید به زینتِ زیادی صوم و صلات مثلِ پر کردن دندانی که پوک شده و روکشِ طلایش کرده‌ای تا باور نکنی: زندگی پوک شده و دندان بی‌اهمیت. معنای زندگی! دروغی تو! چراغ‌های شب را تاریکی‌ام باور نمی‌کند خانه‌ی خالی! تنهایی‌ام گل‌هایت را باور نمی‌کند هان ای شلوغی هیاهویت را زبانِ بسته‌ام باور نمی‌کند گمگشتگی را اما بنده‌ام و از این‌رو چیزی را که گمگشته‌ام کرده باور دارم Eitaa.com/jeeeem

کَانّی غداهَ البین یومَ ترحّلُوا لَدی سَمُراتِ الحیِّ ناقِفُ حَنظَل تو گویی در سپیده‌دمِ (بین) پای درختان سمره حنظل می‌شکافم همان روزی که کوچ کردند و من هنوز در این بینم میانِ رفتن و نرفتن شب‌ها دردِ شکّ می‌کشم و روز را اشکِ عجز، می‌گریم دوست دارم همین میان بمانم نه وصلی که باشدم و نه فراقی Eitaa.com/jeeeem

باسمه تعالی اعتراف ؛ بالاخره هر یک از ما دلبسته‌ایم دلبسته‌ایم یعنی زنده‌ایم و بدون آن نمی‌ماندیم مثل همه‌ی خودخواه‌هایی که خودشان را کشتند خب ؛ من مریض شده‌ام در شبی که هوای سرد از همیشه متعادل‌تر شده بود تا همینجا باید متوجه شده باشید چه می‌خواهم بگویم حرفم را زدم من آدم مغروری‌ام و اعتراف برایم سخت است همین حالا که کسی از اینکه در هوای به این خوبی کاپشن پوشیدم جا خورد و چشم درشت کرد ( بعلامت تعجب ) خودم را گم و گور کردم یا همین چند شب پیش داشتم می‌مردم و همه‌ی فکر و ذکرم این بود که کسی مرا در آن حالِ یک قدمی مرگ نبیند اما هنوز اعتراف نکرده‌ام صبر کنید می‌گویم دیشب دلم گرفت نمی‌دانم از کجا ولی گرفت و خواستم کسی نفهمد فریب خورده‌آید اگر باور کنید اسم این‌ها اعتراف باشد نه نیست و اگر اعتراف کنم خوب می‌شوم بارها تجربه‌اش کرده‌ام ولی هنوز باور نمی‌کنم این یکی دیگر از مریضی‌های من است آخر تا حالم خوب شد شک می‌کنم و می‌گویم مریضی مریضی است وبا دوا خوب می‌شود هه! خب بنظرتان اعتراف کنم و زنده بمانم ؟ و خواسته غرورم بشکند و یا ناخواسته غرورم بشکند؟ البته فرض این است که مرده‌ها غرور ندارند ولی اشتباه می‌کنند اصلا آدم بدون غرور نمی‌میرد ببینید چقدر طفره رفت تا اعتراف نکند هه! من دیشب ناراحت شدم و غرورم اجازه نداد سرپا بمانم لذا رفتم زیر پتو و دراز کشیدم و این اول قدم مردن است یعنی همه مرده‌ها افقی‌اند بعد خوابیدم و بی‌جان و رمق افتادم و بدنم سرد شد و این همه می‌دانیم قدم دوم مردن است و قدم سوم همین‌جاست که حقیر در خدمتتان است دعا کنید خوب شوم یعنی اعتراف کنم که این‌کار فقط از خدا ساخته است واگرنه همه عهد شکنان می‌دانند مغرورند و دروغ می‌گویند فکر کنم اسم خدا که آمد اعتراف کردم من عهد شکسته و دروغ گفته‌ البته منظورم این نیست که خلاف واقع گفته‌ام نه بهتر است بگویم دروغ رفته‌ام لذا مریض شده‌ام Eitaa.com/jeeeem

🔈 پادکست ضربان مادر 🔹 بشنوید 🔸 آنگاه که هیچ رازی در میانه نبود … و قرار بود حجاب از رخ زنانگی واژه‌ها برگیریم حسین بن علی آمد و در میانه بیابان قرار گرفت عاشقانه دست جنباند و بر لحیه ‌ی سپید خود زد نگاه به آسمان داغ دلش انداخت. فرمود .... Eitaa.com/jeeeem

🎙 پادکست ضربان مادر #زبان_مادری #اربعین http://Eitaa.com/jeeeem

یک‌جا که وسط بلا غرقید و عمرتان گذشته است ضعیف و ناتوانید بوی مرگ اطرافتان را پر کرده احساس می‌کنید تمام شده‌اید و دنیا مثل ستاره قطبی پرنور می‌درخشد دنیایی که فکر می‌کنید فرصتی بوده و شما دیگر از داشتنش محرومید و آه و لعنت می‌فرستید به‌سوی کسی که سبب همه‌ی اینها بود او که بود؟ یقینا یکی از نزدیکانتان که به‌شما گفت: نترس از اینکه در چشم این جهان خطا کار باشی از اینکه خلف آدم باشی! و تو در پناه همان آدم خطی کشیدی بر روی واژه‌ای که در نظرت متعفن بود (عافیت) و پا کج گذاشتی و لیز خوردی و افتادی وقتی افتادی و دردت گرفت فراموش کردی خودت می‌خواستی و آه و لعنت می‌فرستی یادت می‌رود خودت می‌خواستی ولی الآن کار از کار گذشته است بنظر پیر شده‌ای با کوله باری از خطاهایت و فرصت‌هایت که در نظرت سهل‌الوصول می‌آید از دستت رفته اند و مرگ شدیدترین لحظه پس بیاد بیاور تلاش کن یادت بیاید خودت بودی و لغزیدی و همانجا که خدا با آغوش باز منتظرت بود شروع کردی و تقصیر را گردن این و آن انداختی آرام باش آرام می‌آید و اگر نیامد دیگران با تماشای تو و سکوتت فقط یک‌چیز را می‌بینند خدا آنها می‌دانند که نمی‌شود ساکت ماند و می‌پرسند انگشت به‌دهان وه چه‌عزیمتی چگونه ساکت است ؟ مگر خداست!؟ Eitaa.com/jeeeem

تهوع دارم دلم می‌خواهد در گوش‌هایم را بگیرم و چشمانم را ببندم رسول‌الله! فکر می‌کنم حال شما و حسن به من‌هم سرایت کرده. از بیرون بیزارم . و درونم می‌جوشد پُرم از کلمات و می‌خواهم بپرم اما سنگینم کلمات را جبرئیل آورد و او راه به‌تو نداشت (به‌درون ساکت‌ترینت) من حریف تو نی‌ام مگرم تو با خود ببری و نشانم دهی به‌مادرم گفتم: دیشب خواب امام‌ را دیدم که در حبس بود آزاد شد و ... بی‌درنگ گفت: رسول‌الله است رسول‌الله را دیدی ان‌شاالله چقدر بر دلم نشست که تو امی بودی مادرم گفت: برای پدرت هم بگو گفتم. پدرم چیزی گفت ولی تو و مادرم چیز دیگرید مثل اینکه من مریض باشم و هوس ترشی کرده باشم و مادرم بی‌فکری بگوید بسم‌الله بگو و بخور! مادرم ترا دید رسول‌الله دست مرا بگیر و گرچه شاکی بودی دستی از عبا بیرون آر و اشارتی کن تا من هم باشم اماما محمد ستوده شد و تو هم بیش از همه ستایش شدی پس تو بی‌نیازی مگر آنکه باز بخواهی ستایش شوی این‌بار اما با من که من دوست‌دارم و تو دوست‌داشتنی من منتظرم و راستش را بخواهی دل گرمم Eitaa.com/jeeeem