ما عادت کرده‌ایم روی زیبای تاریخ را ببینیم و با نوعی تخدیر، خود را آرام کنیم. در حالی که واقعیات تلخی در همان صفحات روشن و زیبا وجود دارد که دانستنشان حیاتی است. بارها باید این را تکرار کرد: انسان‌ها علف هرز نیستند که به‌سادگی برویند و تکثیر شوند و غمی از نابودی‌شان به دل ننشیند. هزاران مقدمه و سبب باید جمع شوند تا از میان میلیون‌ها انسان، یکی بشود قاسم سلیمانی، یکی بشود #سید_حسن_نصرالله، یکی بشود احمد متوسلیان، یکی بشود ابراهیم زکزاکی و ... نگاه اتوبوسی به انسان‌ها نداشته باشیم این‌ها انسان‌های پرورش‌یافته‌اند. و تنها کسی که فرایند پیچیده‌ی پرورش یک انسان را دیده باشد، عمق این امر را درک می‌کند. روی تلخ تاریخ زندگی پیامبر خاتم (صلوات الله علیه و آله) آن‌جاست که شهادت چند یار ایشان (به‌خصوص حمزه و جعفر علیهماالسلام) سبب می‌شود تا صفحه را پس از رحلت آن حضرت برگردانند. یعنی از دست رفتن دو سه نفر #انسان سبب شکست یک نهضت بزرگ است لااقل در مقطعی مهم از تاریخش. و سبب شکست امیرالمومنین علیه‌السلام هم شاید به همین امر بازگردد؛ شهادت عمار و مالک و ذوالشهادتین و ابن‌تیهان و محمد بن ابی‌بکر و اویس قرنی و هاشم مرقال و ... . حتماً نمی‌توان شهادت پیران و جوانانی که میدان‌داران انقلاب اسلامی بود را در میدان‌یافتن جریان نفاق و کُندشدن حرکت و بعضی انحرافات نادیده گرفت و بی‌اثر پنداشت. مگر یک شهید صدوقی به سادگی جبران می‌شود؟ مگر پس از شهادتش تا حال که چهل و چند سال از آن می‌گذرد، دارالعباده مثل او را یافته است؟ یک بهشتی، یک مطهری، یک آوینی، یک چمران، یک و یک و یک ... مگر جبران این فقدان‌ها آسان است؟ چرا با تاریخ و با واقعیات شوخی می‌کنیم؟ مگر #سید_حسن_نصرالله جبران می‌شود؟ داغ او، مگر با دیدار صاحبمان تسلی نخواهد یافت... اللهم عجل... @jorenush