غدیر؛ عید ولایت (بخش دوم) آن‌چه حادثه‌ی غدیر را از دیگر مناقب و فضائل و حوادث حیات مبارک امیرالمؤمنین علیه‌السلام امتیاز می‌بخشد، «انتصاب» ایشان به مقام «ولایت» و حکومت پس از پیامبر (صلوات الله و سلامه علیه و آله) و بیعت ستاندن از مردم بر این امر است. امری که پیش از آن برای امیرالمؤمنین واقع نشده بود، هرچند آن همه فضیلت و استواری بر صراط مستقیم، تردیدی بر آگاهان باقی نمی‌گذاشت که جانشینی رسول اکرم تنها بر علی زیبنده است. نتیجه‌ی مهم از این همه، آن است که غدیر تنها یک حادثه نبود، جعل قاعده‌ی الهی بر یک امر عقلایی بود؛ این‌که ولایت بر جامعه‌ی اسلامی، امری نیست که بتوان آن را به رسومات عوامانه و عرفی واگذاشت، بلکه باید از سوی خداوند به کسی که شایسته‌ی این مقام است سپرده شود و مردم نیز باید از آن تبعیت کنند. و این، منحصر در وجود مبارک حضرت امیر مؤمنان علیه‌السلام نیست، بلکه تا آخرین وصی رسول خاتم (عجل الله تعالی فرجه) امتداد دارد. پس غدیر، روز ولایت تمامی ائمه علیهم‌السلام است و نه‌تنها امیرالمؤمنین، و این است که غدیر را به اوج می‌رساند. نکته‌ی قابل توجه آن‌که، در دوران غیبت امام حی آخرین، چون از سویی، امکان تصدی آن ولایت از سوی امام معصوم وجود ندارد، و از سوی دیگر، نمی‌توان ولایت جامعه‌ی اسلامی را واگذاشت، ولایتی که پیامبر در روز غدیر بر عهده‌ی امیرالمؤمنین نهادند، بر ذمه‌ی نائب عام امام است. و از این جهت است که «#ولایت_فقیه، همان ولایت رسول‌الله است». یعنی از این حیث، تفاوتی میان گونه‌ی فرمان‌بری مردم از رسول خدا و امیرالمؤمنین و فقیه جامع‌الشرائط حاکم نیست. یعنی آن‌گونه نیست که چون رسول اکرم، در ولایت با خدا، جایگاه والاتری دارند، تبعیت از ایشان، باید به جِد و تمام باشد و تبعیت از فقیه که مقامی بسیار فروتر از معصوم دارد و ذیل ولایت تکوینی او جای گرفته است، به اهمال و ناقص باشد. نه، ولایت همان ولایت است و اطاعت، همان. و این‌گونه باید غدیر را «روز ولایت» دانست و سخنرانی‌ها و مدایح را از بیان فضائل بی‌شمار امیرالمؤمنین علیه‌السلام فراتر برد و به اصل مسأله پرداخت. *** حال، مخاطب ِعاقل قضاوت کند؛ اگر در روز غدیر، گفتارها و شادی‌ها گاه در مخالفت با لوازم ولایت و خواست ولی جامعه‌ی اسلامی باشد، آیا غدیر، بزرگ داشته شده یا به ضد خود تبدیل شده است؟ #هیئت روان تشنه‌ی ما را به جرعه‌ای دریاب: 🆔https://eitaa.com/jorenush