#شُبهه شماره #سوّم 🔍مقام معظّم رهبری در فرازِی: {اِنَّ هولاء المُسَجّون قُدّامَنَا عِبَادُکَ}، از نمازِ میّتی که بر شُهدای واقعه بغداد خواندند، تعبیر { #المُسَجّون} را به صورت { #المُسَجُّون} -مضمومُ الجیم- بیان نمودند در حالی که طبقِ ظاهر این فراز، تعبیر { #المُسَجّون}، می بایست به صورتِ { #المُسَجَّون} -مفتوحُ الجیم- خوانده شود زیرا طبق قاعده 《۸》 صرفی، اصل تعبیر مذکور، { #المُسَجَّیُون} ---> { #المُسَجَّاون} می باشد و سپس با توجّه به قاعده 《10》صرفی، {الف} موجود نیز حذف می گردد و تبدیل به { #المُسَجَّون} می گردد #به_عبارتی_دیگر این تعبیر طبق ظاهر آن، اسم‌ مفعول است و طبق قاعده، اسم‌ مفعول نیز به صورت { #المُسَجَّون} می باشد به همین جهت بر نماز میّتی که رهبری بر شهدای واقعه بغداد خواندند، از این ‌حیث نیز اشکال ادبی وارد می گردد و چه بسا می توان گفت: نماز میّتی که رهبری خواندند، محکوم به غلط است. 📚رجوع کنید: صرف ساده، ص۱۱۱ و ۱۱۲، نوبت چاپ: ۸۷-ویرایش ۱۳۹۳-تابستان:۹۴، ناشر: انتشارات دار العلم. 💢💯#کپی با ذکر منبع و #فوروارد مجاز است. ✳️ ❌ ✳️ http://eitaa.com/joinchat/3330867217C71996cac28 ✳️ ❌ ✳️

#توضیح_مطلب: 🔸قبل از بیانِ پاسخِ پرسش مذکور، ابتدائاً لازم است، #حدوث و #ثبوت را از منظر علماء بیان نماییم؛ 👥 برخی از علماء در توضیح و تفسیر دو عنوان #ثبوت و #حدوث، بیاناتی را مطرح کرده اند لکن در این زمینه صاحب کتاب الجدید في الصَّرف و النَّحو، تصویر دقیقی را به متعلّم ارائه می دهند؛ ایشان می نویسد: 👈«الکَلِمَاتُ التَّالِیَةُ: شَاْرِبٌ و مَشْرُوْبٌ، ضَاْرِبٌ و مَضْرُوْبٌ، آکِلٌ و مَأْکُوْلٌ، شُجَاعٌ، جَبَانٌ، عَفِیْفٌ، کَرِیْمٌ، بَخِیْلٌ و نَزِیْهٌ، کُلُّهَا تُسَمَّی (صِفَاتٍ) غَیْرُ أنَّنَا نَرَی البَعْضَ مِنْهَا تَکوُنُ عَلَی وَجْهِ الحُدْوْثِ أعْنِی أنَّهَا تَعْرِضُ ثُمَّ تَزُوْلُ، فإنّ الإنْسَانَ مَثْلَاً لا یَکُوْنُ فِي کُلِّ أوْقاتِهِ ضَاْرِبَاً أوْ مَضْرُوْبَاً فَقَدْ یَکُوْنُ ألآنَ ضَاْرِبَاً و بَعْدَ لَحْظَةٍ مَضْرُوْبَاً و مٍثْل ذَلِکَ شَاْرِبٌ و مَشْرُوْبٌ و آکِلٌ و مَأْکُوْلٌ؛ و هَذَا هُوَ مَعْنَی الصِّفَاتِ العَارِضَةِ غَیْرِ المُسْتَقَرَّةِ و یُعَبَّرُ عَنْهَا (عَلَی وَجْهِ الحُدْوْثِ). 👈و نَرَی بَعْضَ هَذِهِ الصِّفَات ثَابِتَاً أی أنَّ الصِّفَةَ تَکُوْنُ دَائِمَةً فِي مَوْصُوْفِهَا و لَا تَزُوْلُ کَـ«الکَلِمَاتِ: شُجَاعٌ، جَبَانٌ، کَرِیْمٌ، عَفِیْفٌ، نزیهٌ» فَإنَّ صِفَةَ الشّجَاعَةِ و العِفَّةِ و أمْثَالَهُمَا هِیَ ثَابِتَةٌ دَائِمَةٌ لَا تَتَغَیَّرُ و یُعُبَّرُ عَنْهَا عَلَی وَجْهِ الثُّبُوْتِ فَعَلَی هَذَا البَیَان، الصِّفَةُ المُشَبَّهَةُ تَدُلُّ عَلَی مَعْنَی الصِّفَةِ و عَلَی صَاحِبِهَا و عَلَی ثُبُوْتِ تِلْکَ الصِّفَةِ لَهُ و تَحَقُّقِهَا ثُبُوْتَاً زَمَنِیّاً عَامَّاً (یَشْمُلُ المَاضِي و الحَاضِرَ و المُسْتَقْبلَ)؛ و النَّاطِقُ بِتِلْکَ الکَلِمَة إنَّمَا یُرِیْدُ الأُمُوْرَ المَذْکُوْرَةَ مُجْتَمَعَةً عَلَی الأقَلِّ إنْ کَانَ خَبِیْرَاً بِاللُغَةِ و بِدَلَالَةِ الفَاظِ فِیْهَا»؛ #به_عبارتی_دیگر کلماتی همچون: {شارب و مشروب}، {ضارب و مضروب}، {شجاع}، {جبان} و ... به نام {صفات} شناخته شده اند لکن در این باره میان آن ها فرقی را مشاهده می کنیم به این صورت که برخی از آن ها دلالت بر حدوث دارند به گونه ای که آن صفات بر ذات و موصوفِ خود، عارض می شوند و سپس زائل می گردند یعنی برخی از آن ها درصدد تجلّی و ظهور و بروزِ خارجی حدث، بدون نگاه به دائمی بودن آن در نهان موصوف دارد همانند {ضارب و مضروب} که انسان در تمام اوقات خود و به صورتِ دائمی، ضارب یا مضروب نمی باشد بلکه گاهاً ضارب است و گاها مضروب است (#معنای حدوث)؛ در مقابل برخی از آن ها دلالت بر ثبوت دارند به گونه ای وصف موجود به صورت دائمی برای ذات و موصوف خود لحاظ می گردد و زائل نمی شود همانند {شجاع} در {زید شجاع} که زید وصف شجاعت را به صورت دائمی دارد به گونه ای که از آن جدا نمی گردد (#معنای ثبوت). 💯❌💯 #کپی با ذکر منبع، مجاز است. 📝لینک #جدید گروه: بـَـحث جَنجالے طَلبگے: ╭─═ঊঈ⭕️👇⭕️ঊঈ═─╮ ⚫️ eitaa.com/joinchat/670302231C6b64d14cba ╰─═ঊঈ❌👆❌ঊঈ═─╯