🔖 #بیان_ترکیب_اوّل:《إِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعًا * وَإِذَا مَسَّهُ الْخَيْرُ مَنُوعًا》؛ ✋ 《إِذَا》: حرف شرط و ظرف مستقبل. ✋《مَسَّهُ الشَّرُّ》 و 《مَسَّهُ الْخَيْرُ》: جمله شرطیّه:👇 ✍《مَسَّه》: فعل و ضمیر موجود، مفعول به بوده که مرجع آن، 《الْإِنْسَانَ》 می باشد. ✍《الشَّرُّ》 و 《الْخَيْرُ》: فاعلِ {مَسَّه}. ✋《جَزُوعًا》 و《مَنُوعًا》: جواب شرط است که در اصل به صورتِ {کان الانسانُ جزوعاً و کان الانسانُ منوعا} بود که بنابه اغراض بلاغی، {کان و اسم آن} حذف شده است و فقط خبر به عنوان جمله شرط باقی مانده است؛ البته توجُّه گردد که این دو کلمه، دارای وزنِ اسم‌ مبالغه می باشند لذا به صورت {بسیار جزع و بی تاب کننده} و {بسیار منع کننده} ترجمه می شوند. 🔺 #ترجمه طبق ترکیب فوق: 🔴طبق ترکیبِ مذکور، دو آیه《إِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعًا * وَإِذَا مَسَّهُ الْخَيْرُ مَنُوعًا》، در نگاه متکلّم، معلول آیه《إِنَّ الْإِنْسَانَ خُلِقَ هَلُوعًا》می باشند به این صورت که قطعاً آدمی در حالی که وصف ناشکیبایی را دارا بود، خلق شد، اکنون اگر شر به او برسد، آن گاه بسیار جزع و بی تابی می کند زیرا وصف ناشکیبایی و سخت نالان بودن در نهان او خلق شده بود یعنی علّتِ بسیار بی تابی و جزع کردن آن در زمانی که شرّ به او برسد، آن است که وصف هلوع و ناشکیبایی بودن در نهان آن خلقت شده است و اگر خیر به او برسد، بسیار بازدارنده و منع کننده است زیرا وصف ناشکیبایی در نهان آن با او خلق شده است یعنی علّت بسیار بازدارنده بودنِ او در زمانی که خیر به او می رسد، وجود وصف ناشکیبایی در نهان او است. 🔊 #خلاصه: ♦️قطعاً وصف شکیبایی در انسان موجود است و به همین علّت، زمانی که به انسان شر برسد، آن گاه بسیار بی تابی می کند و زمانی که خیر برسد، آن گاه بسیار منع کننده می شود. 💯❌💯 #کپی با ذکر منبع، مجاز است. 📝لینک #جدید گروه: بـَـحث جَنجالے طَلبگے: ╭─═ঊঈ⭕️👇⭕️ঊঈ═─╮ ⚫️ eitaa.com/joinchat/670302231C6b64d14cba ╰─═ঊঈ❌👆❌ঊঈ═─╯