روایتی جذاب از یک خواننده کتاب 👇 اولین بار این کتاب را در استوری مرحوم علی شاملو دیده بودم. عکس کتاب را استوری کرده بود و نقل به مضمون نوشته بود : «یک شاهکار بی‌نظیر از استاد خسرو باباخانی... تا عمر داشته باشم تلاش می‌کنم تا این کتاب بیشتر دیده شود»! کتاب را چند نفر دیگر هم استوری کرده بودند و راجبش چیزهایی نوشته بودند. حجم تعریف و تمجیدهای یک کتاب وقتی از یک حدی بگذرد، برعکسِ بقیه، من از آن کتاب زده می‌شوم! اما یک عبارت در توصیف‌های خوانندگان از این کتاب بود که خیلی قلقلکم می‌داد. آن هم این بود که: «خسرو باباخانی در این کتاب آبرویش را کف دستش گذاشته و دست به انتحار زده است. او در این کتاب سی‌سال تجربه‌ی اعتیاد وحشتناک خود را روایت کرده...» تا بحال کتابی درباره اعتیاد نخوانده بودم. اما فیلم و مستند زیاد دیده بودم. به راحتی می‌توان گفت تمام آنچه در «متری شیش و نیم» و فیلم‌ها و مستندهای شبیه به این راجع به اعتیاد و برخورد بد جامعه با معتادها دیده‌اید در برابر اتفاقاتی که برای خسرو باباخانی افتاده شوخی است! باباخانی در این کتاب زاویه دیگری از زندگانیِ با اعتیاد به تصویر کشیده است. معمولاً تصویری که کارگردان‌های سینمایی از معتادان می‌سازند، افرادی دزد، کلاه‌بردار، قانون‌شکن، بی‌کله و ... است، اما کمتر کسی از زاویه دید یک معتاد، داستان را روایت کرده است. معتاد، تنها بیماری است که اطرافیانش آرزوی مرگش را می‌کنند. تنها مریضی است که نهادهای دولتی و خصوصی به‌صورت ساختاریافته از مریضی‌اش پول در می‌آورند و به تشدیدشدن آن علاقه دارند، تنها مریضی است که ویروس واگیردارش یک صنعت هوس‌انگیزِ پول‌ساز است؛ پول‌هایی که به‌راحتی اجازه می‌دهد با مبتلای به اعتیاد، پست‌تر از حیوانات رفتار شود ... این کتاب به قدر زیادی نگاه خودم را به مقوله اعتیاد و افراد مبتلا تغییر داد؛ به‌قدری که زین پس مبتلایان را هرکجا ببینم بغل خواهم کرد، این کتاب را برایشان و برای خانواده‌هایشان هدیه خواهم گرفت و اگر دستم می‌رسید، به صورت نهادی و سازمانی برای مسئولین این مملکت این کتاب را می‌فرستادم تا همه‌شان بخوانند! این انتحارِ خسرو باباخانی، صرفاً زیبایی‌شناسانه و رمانتیک نیست و این کتاب ظرفیت ایجاد تغییر و تحول‌های اجتماعی عظیمی را داراست ... - بر شما باد خواندن این روایت بی‌نظیر، تکان‌دهنده اما سازنده از اعتیاد - #ویولون_زن_روی_پل #خسرو_باباخانی #اعتیاد