زیرا آهسته وارد می‌شود، در سکوت، کم‌کم رشد می‌کند و از بی‌خبری ما سیراب می‌شود و وقتی کشف می‌کنیم که چطور مسموم آن شده‌ایم، می‌‌بینیم که هر ذرهٔ بدن‌مان با آن عجین شده است، می‌بینیم که هر حرکت ما تابع شرایط اوست و هیچ دارویی هم درمانش نمی‌کند.

گاهی وقت ها توی رختخواب دراز می کشم و سعی می کنم بفهمم واقعا کدام دوستانم برایم اهمیت دارند و همیشه هم به یک نتیجه می رسم: هیچ کدام.

.❤🔥.

| .. تویی تمام ماجرا 
که رفته ای ولی مرا 
به حال خود نمیگذاری‌

این بیشتر احساس ریا و دورویی در آدم زنده می‌کند تا پیوندی ریشه دار.

عجیب نبود که نمی دانست کیست؟ و بی انصافی نیست که انسان در قیافه ی خود دستی ندارد؟ این قیافه را به او قالب کرده بودند. آدم می تواند دوستانش را خود انتخاب کند، اما

دوازده ساعت در روز پشت میز هستی و به جز اعدادی که تا یک هفته ی دیگر نه وجود دارند و نه به خاطر آورده می شوند، مدرکی برایش نداری. 

نیازی نبود که از من بتهوون یا باخ درآید، همین‌قدر می‌دانم که

و مداوم و توجیهی برای تمام هستی‌ام بوده است.

مکث باعث می شود فکر کنی که آهنگ دارد تمام می شود. اما وقتی می فهمی تمام نشده است، نفسی به راحتی می کشی. ولی یک دفعه آهنگ واقعا تمام می شود، چون بدیهی است که هر آهنگی تمام می شود، و آن. موقع.