قطعا سخن گفتن و نوشتن در بابِ پدر، موضوعی بس پیچیده و دشوار است... با این وجود، برای ابرازِ بخشی از ذوقِ خویش ازبرای داشتنش، میخواهم در کمالِ اختصار بنویسم... من دخترکی هستم با ظاهری همگونِ پدر... دخترکی که تمامِ هستی و آرزوهایش را وابسته به وجودِ پدرش میداند... تکیه بر حمیت اش به تحصیل می پردازد... و به شوقِ حضورش، شعر میخواند... و به شکرانه ی نفس هایش، جریانِ فصل های زندگی را پیش می برد... شکیبایی را از چشم هایتان آموختم پدر جان... چشم هایی که روی همه ی ناملایمت ها بسته شد... مفهومِ مقاومت را از چشم هایتان آموختم پدر جان... چشم هایی که پُر از فریاد بود اما مدارا پیشه کرد... چه کسی جز شما میتواند در صبوری آموزگار من باشد؟! گاهی از دلم هزاران پرنده به سوی آسمانِ پدر روانه میکنم... تا جهانِ ناشناخته اش را پرواز کنند... جهانی که سرشار است از : #مهربانی #زیبایی #انسانیت #شرف #نان_دهی #سخاوت #گذشت #قدرت و ... که هر کدامش، در نهایتِ تکامل بیان میشود... گاهی این حجم از خوبی آزارم میدهد... روزگار و آدم هایش، کودکی و نوجوانی اش را به بی رحمانه ترین شکلِ ممکن رغم زدند... اما پدر نه از روزگارِ بی رحمِ پیشین، و نه از آدم های بی رحم ترش شکایت دارد... و عجیب تر آنکه همواره دستِ کمک به سویشان دراز میکند... و عدمِ درکِ همین مسئله است که گاهی آزارم میدهد... او پدرِ جمعیّتی فراتر از فرزندانش است... جمعیّتی که در بال و پرِ خود جای داده، و فرصتِ پرواز میدهد؛ و زندگی می بخشد... و من حالا در مفهومِ کَرَم نیز جز او آموزگاری ندارم... گذرِ موفقیت آمیزِ پدرم از سیاهی های مطلقِ روزگار‌، و انرژی و مقاومت و اراده اش، پیش از هر پادکستِ انگیزشیِ هوشمندِ دیگری، مرا مبتلای هدف و به تکاپو واداشته است... از صمیم قلب دست هایتان را می بوسم، و به وجودِ معتبرتان مباهات میکنم پدر جان❤️ و لعنت میفرستم به روزگارانی که بی رحمانه بر شما گذشتند... و هزاران لعنتِ دیگر به هر روزی که زین پس بخواهد بی رحمانه بر شما بگذرد...