#گناهان_کبیره_ریختن_آبروی_مومن یکی از گناهان کبیره، ریختن آبروی مؤمن است. خواه با مسخره کردن باشد و خواه با عیب جویی، بدگویی و افشاگری و... باشد، که متأسّفانه در جامعه بسیار رایج است و گاهی بعضی از افراد از ریختن آبروی دیگران لذت می برند. در حالی که آبروی مؤمن در اسلام به قدری محترم است که اگر کسی آبروی مؤمنی را ببرد، خداوند آبرویش را می برد ولو در خانه اش باشد.[1] اسلام برای اثبات جرایم دو شاهد لازم می داند؛ ولی در خصوص مسائل ناموسی، چهار شاهد لازم دانسته است تا آبروی مؤمنین محفوظ باشد. تمام گناهان بعد از انجام گناه کیفر دارد به خلاف گناه آبروریزی که صرف دوست داشتن آن، کیفر دارد.[2] پیامبر صلی الله علیه و آله به کعبه نگاهی کردند و فرمودند: «چه با عظمت هستی و حرمت تو چقدر زیاد است؛ ولی حرمت مؤمن از حرمت تو بیشتر است. خداوند جان و مال و آبروی مؤمن رامحترم قرار داده است».[3] پیامبر صلی الله علیه و آله فرمودند: «مَنْ کفَّ نَفْسَهُ عَنْ اعْراضِ النَّاسِ اقالَهُ اللَّهُ یومَ الْقِیامَةِ».[4] «کسی که از ریختن آبروی مردم خودداری کند، خداوند در قیامت آبروی او را حفظ می کند.» و نیز امام باقر علیه السلام فرمودند: «کسی که از عیب جویی خودداری کند، خداوند او را از عذاب قیامت حفظ می کند».[5] و امام صادق علیه السلام فرمودد: «مَنْ سَتَرَ عَلی مُؤمِنٍ عَورَةً یخَافُها، سَتَرَ اللَّهُ عَلَیهِ سَبْعینَ عَورَةً مِنْ عَوْراتِ الدُّنْیا وَالْاخِرَةِ».[6] «هر کس لغزش مؤمنی را که از افشای آن می ترسد بپوشاند، خداوند هفتاد عیب از عیوب دنیا و آخرت او را می پوشاند». پی نوشت ها [1] . كافى، ج 2، ص 355. [2] . سوره نور، آيه 19. [3] . تفسير كشاف، ج 4، ص 372، درالمنثور، ج 6، ص 92. [4] . وسائل الشيعه، ج 11، ص 287. [5] . ثواب الاعمال، ص 199، « من كَفَّ نَفْسَه عَنْ اعْراضِ النّاس كَفَّ اللّهُ عَذابَ يَوْمِ القيامة». [6] . وسائل الشيعه، ج 11، ص 586.