❤️ #زندگی_به_سبک_شهدا ❤️ #عشقبازی #آشتی_کنان قهربودیم ☹️درحال نمازخواندن بود... نمازش که تموم شد نشسته بودم و توجهی به همسرم نداشتم .. کتاب شعرش📙 را برداشت وبایک لحن دلنشین شروع کرد به خواندن... ولی من بازباهاش قهربودم!!!!!🙁 کتاب را گذاشت کنار...به من نگاه کردوگفت: "غزل تمام...نمازش تمام...دنیامات،سکوت بین من و واژه ها سکونت کرد!!!! بازهم بهش نگاه نکردم....!!! اینبارپرسید:عاشقمی؟؟؟😍سکوت کردم.... گفت:عاشقم گرنیستی لطفی بکن نفرت بورز.... بی تفاوت بودنت هرلحظه آبم می کند. .." دوباره بالبخند پرسید:عاشقمــــــی مگه نه؟؟؟؟؟ گفتم:نـــــــه!!!!! گفت:"تو نه می گویی و پیداست می گوید دلت آری...😃 که این سان دشمنی یعنی که خیلی دوستم داری..." زدم زیرخنده....و روبروش نشستم....😄 دیگر نتوانستم به ایشان نگویم که وجودش چقدر آرامش بخشه... بهش نگاه کردم و ازته دل گفتم... خداروشکرکه هستی....☺️😌 راوی:همسر شهید بابایی #چه_رمانتیک😍

پُست نگهبانے رو زودتر ترڪ ڪرد! فرمانده گفت: ۳۰۰تا صلوات جریمته! چند لحظه فڪر ڪرد. وگفت: برادرا بلند صلوات! همہ‌ صلوات فرستادن گفت: بفرما 😊 از۳۰۰ تا هم بیشتر شد. #سلام_بر_ابراهیم #شهدایی #زندگی_به_سبک_شهدا ╭━━━⊰☆⊱━━━╮ ||•🇮🇷 @marefat_ir ╰━━━⊰☆⊱━━━╯

#داستانک📚 #زندگی_به_سبک_شهدا✨ #سردار_شهید_مهدی_زین‌الدین🌷 ساختمان را سپاه برای سکونت بچه های لشکر ١٧ گرفته بود؛ محله کوروش اهواز. هر طبقه، یک راهروی نه چندان باریک داشت؛ دو طرف راهرو، خانه هایی بود با وسایل مختصری که کفاف حداقل زندگی را بکند. شام و ناهار را هم از طرف سپاه می آوردند. زندگی در کنار همسایه هایی که روزگارشان درست مثل خودم با تنهایی و چشم انتظاری می گذشت، راحت تر بود. جلسات قرآن و دعا داشتیم، دور هم می نشستیم و از خاطراتمان می گفتیم و می شنیدیم. لیلا هم کم کم جای خالی مهدی را برایم پر کرده بود. در این مدت، شاید دو سه بار آمد خانه. هر بار هم یکی دو ساعت. محال بود بیاید و حتی یک نصف روز بماند. لشکرش درگیر عملیاتی شده بود که بعدها اسمش را شنیدم؛ #عملیات_خیبر. خیلی وقت می شد ازش خبری نداشتم. احوالش را از خانم هایی که شوهرشان از منطقه برگشته بود پرس و جو می کردم. می گفتند: "حالش خوبه فقط نمی تونه بیاد." سرزده آمد. صورتش از خستگی چروک افتاده بود.چشم هایش گود رفته بود. لابه لای موهای درهم ریخته اش و بادگیر نوک مدادی رنگش پر بود از شن. می دانستم از راه دوری آمده و شام نخورده. نشسته بود جلوی در و داشت بند پوتینش را باز می كرد. رفتم توی آشپزخانه تا غذا گرم کنم. وقتی برگشتم، دیدم همان طور نشسته خوابش برده.😔 آرام دست بردم سمت پوتینش. خواستم از پایش دربیاورم، از خواب پرید. تا به حال ندیده بودم اینجور ناراحت شود. پیشانی اش چین افتاد. گرهی در ابروهایش انداخت و گفت:"اصلا از این مردایی که می شینن تا خانمشون کفش و جورابشون رو دربیاره خوشم نمیاد. چه معنی داره؟" پوتین هایش را درآورد، جوراب هایش را هم. رفت و آبی به دست و صورتش زد. سفره انداختم و غذا را کشیدم. هنوز قاشق اول را نخورده، صدای لیلا بلند شد. تا بروم و برگردم طول کشید؛ لب به غذا نزده بود. گفتم:" اِ...چرا غذات رو نخوردی؟" لبخند ماتی روی لبش نشست و گفت:"منتظر موندم برگردی با هم بخوریم." چند لقمه ای خورد. چشم هایش دم به ثانیه می رفت. سر روی بالش نگذاشته، خوابش برد. #رسانه‌شهدایے‌معرفت‌💫 #سردار_شهید_مهدی_زین‌الدین🌷 📚تنها زیر باران،مهدی قربانی، ص ٢٥٠_٢٥١ ||•🇮🇷 @marefat_ir ‌||•🌐 https://www.instagram.com/marefat_ir/