گاها غبطه میخورم به آدما ، به روابطی که دارن ، به تعداد آدمهایی که نگرانشون هستن
و یهو پرت میشم به زندگی خودم ، انگار کسی منتظر من نیست و این بده ، غمناکه ، ناراحتکنندهست
حتی انسانهای برونگرایی مثل منو هم تبدیل به آدم آروم و ساکت میکنه..
خوشحال باش!
برو، بدو، پرواز کن، آرزو کن، بزرگ شو،
درد بکش یا خوش گذرانی کن؛
ولی زندگی کن، کمی زندگی کن.
حقیقتِ آدمیزاد است؛
گرچه دلش مچالهی غم گشته اما،
چنان لبخند برلب دارد که گویی اندوهی نیست.