🌺آموزشی #درس_ششم 🌺 امام مهدی(عج) گذری بر زندگی آغاز غیبت و داستان سرداب پس از شهادت امام حسن (علیه السلام)، مأموران خلیفه عباسی حرکت گسترده ای را آغاز کردند و به جست و جوی فرزند و جانشین آن حضرت پرداختند در هر جا که احتمال وجود امام زمان (علیه السلام) را می دادند، حضور می یافتند. هدف آنان از هجوم به منزل امام حسن (علیه السلام) و اذیت و آزار بنی هاشم، دستگیری و قتل فرزند امام حسن (علیه السلام) بود. این پیگیری خطری بزرگ برای آینده امامت بود، که با قدرت و حکمت پروردگار مهدى (علیه السلام) از نظرها پنهان گردید و از خطرها به دور ماند. در آغاز غیبت، میان علما و دانشمندان اختلاف است. سه نظر در آن وجود دارد: ١-گروهی مانند شیخ مفید(ره) آغاز غیبت صغرا را از هنگام ولادت حضرت مهدى (علیه السلام) به شمار آورده اند؛ ) (1) ( زیرا از همان سالهای آغازین ولادت، آن حضرت غیبت نسبی داشت و شماری اندک از یاران، وی را مشاهده کردند. بنابراین نظر، دوره غیبت صغرا تقریباً ٧٤ سال می شود، یعنی از آغاز ولادت، تا پایان سفارت آخرین سفیر حضرت. ٢- برخی بر آنند که غیبت صغرا، از سال ٢٦٠ ه. ق. یعنی سال شهادت امام حسن (علیه السلام) اغاز شد و این مدت، تا شروع غیبت کبرا، دوران آمادگی شیعیان و اُنس آنان به جدایی از امام زمان (علیه السلام) نام گرفت. این دوران تقریباً هفتاد ساله، غیبت همه جانبه نبود. سفیرانی رابط بین امام ومردم بودند و مردم با واسطه، پرسشهای دینی و دنیایی خود را از آن حضرت دریافت می کردند. ٣-گروهی آغاز غیبت امام (علیه السلام) رااز زمانی می دانند که مأموران خلیفه به منزل حضرت در سامرا، هجوم آوردند، تا وی را دستگیر کنند و آن حضرت در آن هنگام، در سرداب و همان جا، از دیده ها پنهان شد و تاکنون، در آن جا، بدون آب و غذا زندگی می کند و روزی از آن جا ظهور خواهد کرد. 1-. ارشاد، مفيد، ج2‏، ص340. این داستان چنان شهرت یافته که وی را (صاحب سرداب) لقب داده اند. در پاسخ این سخنان باید گفت: در منابع شیعی و کتابهای امامیه، هیچ نامی از (سرداب) نیست. نویسندگان اهل سنت در نوشته های خود بر این نظر اصرار می ورزند ومتأسفانه این مسأله دستاویز حمله نا آگاهانه برخی از آنان به تشیع گردیده است‏. پنداشته اند که شیعیان در میانه سرداب، امام خودرا می جویند و ظهورش را از آن نقطه انتظار می کشند؛ از این روى، تهمت هایی به شیعه زده اند و زحمت مراجعه به منابع شیعی را در این زمینه به خود نداده اند. ) (1) ( البته داستان حمله مأموران معتضد عباسی به منزل امام (علیه السلام) و برخورد آنان با آب فراوان و دیدن فردی که در گوشه ای نشسته و عبادت می کند و سپس هجوم به طرف وی و ناکام شدن آنان از دستگیری وى، در برخی از منابع شیعی آمده است، اما در این نقل، بر فرض صحت سند و دلالت آن: اولاً، از (سرداب) نامی برده نشده است ثانیاً، حمله دیگری که از ناحیه معتضد صورت گرفته خلاف آن چیزی را که اهل سنت می گویند، ثابت می کند زیرا بنابراین نقل، امام (علیه السلام) آن محلّ را ترک کرد و از پیش چشم مأموران گریخت و در نتیجه، در سرداب نیست. ) (2) ( منشأ خرده گیریهای نا آگاهانه برخی به شیعه، در این زمینه، آن است که شیعیان به بخشی از حرم عسکریین در سامرا، یعنی (سرداب) احترام و توجه خاصی دارند و آن را زیارت می کنند. خاطره های امامان خویش را گرامی می دارند و آن مکان را مورد عنایت قرار می دهند. و این نه به خاطر آن است که امام زمان (علیه السلام) در این جا مسکن گزیده است و زندگی می کند، بلکه از آن جهت که زمانی مرکز عبادت و سکونت چند تن از امامان راستین تشیع بوده است. 1-. منتخب الأثر في الأمام الثاني عشر، صافي گلپايگاني، ص372. 2-. الغيبه، شيخ طوسى، ص248. تبلیغ این کانال صدقه جاریه میباشد 🌅 @khorshid_Mahdi 🌅

🌞 #درس_ششم 🥀 #کتاب_نگین_آفرینش_یک 🥀 مفهوم و جایگاه امامت پس از رحلت پیامبر گرامی اسلام صلی الله علیه و آله مهمترین بحثی که در جامعه نوپاي اسلامی مطرح شد موضوع خلافت و جانشینی رسول خدا صلی الله علیه و آله بود. گروهی بر اساس آراء بعضی بزرگان صحابه پیامبر صلی الله علیه و آله ، خلافت ابوبکر را پذیرفتند و گروه دیگر معتقد شدند که جانشین پیامبر بنابر تعیین آن حضرت، امام علی علیه السلام است ، در زمان هاي بعد دسته اول به عامه اهل سنّت و جماعت و گروه دوم به خاصه تشیع معروف گردیدند. نکته قابل توجه اینکه اختلاف شیعه و سنّی تنها در شخص جانشین پیامبر صلی الله علیه و آله نیست ؛ بلکه در دیدگاه هر یک، امام معنی و مفهوم وجایگاه ویژه اي دارد که این دو مذهب را از یکدیگر متمایز میکند. براي روشن شدن موضوع، معناي امام و امامت را بررسی میکنیم تا تفاوت دیدگاه ها آشکار گردد. امامت در(لغت) به معنی پیشوایی و رهبري است و امام کسی است که سرپرستی یک گروه را در مسیري مشخص به عهده می گیرد ، و دراصطلاحِ (علم دین) ، امامت به گونه هاي مختلف تفسیر شده است. به نظر اهل سنّت، امامت حاکمیتی (دنیوي) و نه منصبی (الهی) است که از رهگذر آن ، جامعه مسلمین سرپرستی و اداره میگردد و از آنجا که هرجمعیتی نیاز به پیشوا و بزرگی دارند جامعه مسلمین نیز، پس از پیامبر صلی الله علیه و آله باید براي خود رهبري برگزیند و چون براي این گزینش راه ورسم ویژه اي در دین ترسیم نشده است ، انتخاب جانشین پیامبر صلی الله علیه و آله میتواند از راه هاي مختلف همچون رجوع به آراء اکثریت مردم یا بزرگان آنها یا وصیت خلیفه پیشین و یا حتی کودتا و غلبه نظامی باشد. ولی شیعه که امامت را ادامه نبوت و امام را حجت خدا در میان خلق و واسطه فیض او به مخلوقات می داند معتقد است که امام تنها به تعیین الهی است که از زبان پیامبر صلی الله علیه و آله ، پیام آور وحی، معرفی میگردد ، این ایده به خاطر جایگاه رفیع و بلند امامت در تفکر شیعی است که امام را نه تنها سرپرست و مدیر جامعه مسلمین ، که بیان کننده احکام الهی و مفسر قرآن کریم و راهبر راه سعادت می داند . به بیان دیگر در فرهنگ شیعه، امام ، مرجع امور مردم در دو بخش دین و دنیاست نه آنگونه که اهل سنّت معتقدند که تنها وظیفه خلیفه ، حکومت داري و اداره دنیاي مردم باشد. تبلیغ این کانال صدقه جاریه میباشد 🌅 @khorshid_Mahdi 🌅

#درس_ششم 👆