"ما پس از خداوند(سبحانه و تعالی)، با صراحت، بر جمهوری اسلامیِ شجاع، مومن، مطمئن و دلیر تکیه کرده‌ایم." ▪️|شهید سیدحسن نصرالله||روز عاشورا ۱۴۳۴(۵ آذر ۱۳۹۱)|

🔺|توسل به نام «فاطمه»(س) به وقت شدائد| [نمونه‌ای توسل حجت الهی به نام فاطمه(س)] فراوان و مکرر از اهل‌منبر شنیده‌ایم که ذکر نام حضرت صدیقه طاهره(س) مایه سکینه حضرات معصومین(ع) به وقت شدائد بوده است و عرض توسل ایشان به مادر بزرگوارشان بوده. در حین مطالعه روایات به‌صورت پراکنده نمونه‌ها و مستنداتی از این مطلب را دیده‌ایم. یکی از این موارد این موقعیتی است که در کتاب شریف روضه کافی روایت شده است. در این حدیث راوی از ابوبصیر(ره) حدیثی نقل می‌کند که در آن عرض توسل حضرت باقر(ع) به مادر بزرگوارشان روایت شده. روایت مفصل است ؛ خلاصه آن را می‌آورم: 🔹مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيى‏، عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسى‏، عَنِ الْحُسَيْنِ بْنِ سَعِيدٍ، عَنِ الْقَاسِمِ بْنِ مُحَمَّدٍ الْجَوْهَرِيِّ، عَنْ عَلِيِّ بْنِ أَبِي حَمْزَةَ ... عَنْ أَبِي بَصِيرٍ عَنْ جَدِّكَ(یعنی به الامام الباقر(ع)) أَنَّهُ كَانَ إِذَا وُعِكَ اسْتَعَانَ بِالْمَاءِ الْبَارِدِ، فَيَكُونُ لَهُ ثَوْبَانِ: ثَوْبٌ فِي الْمَاءِ الْبَارِدِ ، وَ ثَوْبٌ عَلى‏ جَسَدِهِ يُرَاوِحُ بَيْنَهُمَا ، ثُمَّ يُنَادِي حَتّى‏ يُسْمَعَ صَوْتُهُ عَلى‏ بَابِ الدَّارِ: يَا فَاطِمَةُ بِنْتَ مُحَمَّدٍ.(الکافی(دارالحدیث) . ج15 : 267) ابوبصیر نقل می‌کند که وقتی امام باقر(ع) دچار تب می‌شدند، از آب سرد مدد می‌گرفتند؛ اینگونه بود که در آن وقت ایشان را دو لباس بود، لباسی را در آب یخ می‌گذاشتند و لباسی که قبلا در آب یخ بوده را به تن می‌کردند تا بدان راحتی پیدا کنند( دائم لباس‌ها را تعویض می‌کردند تا حضرتشان راحتی بیابند)؛ سپس در همین حال با طنین و شدتی که تا درب خانه هم شنیده می‌شد(گویی همه خانه را فرا می‌گرفت) فریاد می‌زدند و ندا می‌دادند که: «یا فاطمه بنت محمد!» از مرحوم شیخ عباس قمی(ع) نقل است که ایشان ذیل این حدیث فرموده بودند؛ آب حرارت جسم را برطرف می‌کرده و نام فاطمه(س) حرارت قلب مبارک حضرتش را. ما از اسرار پس پشت آن تب و این ندا خبر نداریم؛ اما مسلم است که این نام شافی است و مایه تسکین. چطور ممکن است که کاری از دست آب سرد زمین بر آید، و کاری از دست این اسم عظیم در ظاهر و باطن عوالم بر نیاید؟ @konashmirrokni

▪️پیام‌ یکی از دوستان سوری ما از داخل یکی از روستاهای سوریه «کلی کودک و جوان چشم به‌ جمهوری اسلامی دارند...» این پیام متعلق به قبل از سقوط حمص است و حالا دقایقی است که حمص هم سقوط کرده‌است. @konashmirrokni

#نشست | #ویژه ✅ رسانه فکرت به مناسبت تحولات جدید منطقه برگزار می‌کند: 💥روایت سیاه و سفید بازاندیشی بحران سوریه در آینه علوم انسانی 👤 با حضور: ✔️دکتر حمیدرضا مقصودی؛ ✔️دکتر علیرضا بلیغ؛ ✔️دکتر حمیدرضا میررکنی؛ ⏰ پنجشنبه ۲۲ آذرماه، ساعت ۱۵ 🏢 تهران، خیابان انقلاب اسلامی، بین خیابان ولیعصر(عج) و برادران مظفر، پلاک ۹۰۷، خانه اندیشه‌ورزان 🌐 علاقمندان می‌توانند برای حضور از طریق آیدی @Fekrat_Admin1 ثبت‌نام نمایند. (ظرفیت محدود است) 📮فکرت، رسانه اندیشه و آگاهی؛ 📲وب|ایتا|تلگرام|اینستاگرام|تویتر

#پادکست| #نشست 🔸بازاندیشی بحران سوریه در آینه علوم انسانی 👤آقای حمیدرضا میررکنی ⏰ ۲۲ آذر 📮فکرت، رسانه اندیشه و آگاهی؛ 📲وب | ایتا | تلگرام |اینستاگرام|تویتر

🔸بحران سوریه در آینه علوم انسانی 👤حمیدرضا میررکنی نقش انسان و ساخت جغرافیا 02:00 مردم و نامردم 05:30 پیشینیه انقلاب‌های منطقه 10:00 مردم چگونه تولید می‌شوند؟ 12:00 بریتانیا و مردم عراق 16:00 تصدی اقتصادی مردم‌ساز 18:00 📮فکرت، رسانه اندیشه و آگاهی؛ 📲وب|ایتا|تلگرام|اینستاگرام|تویتر

🔺|یلدا «مبارک» است| [درباره معنای یلدا و دلیل برکت آن] ✍حمیدرضا میررکنی بنادکی میلاد عیسی روح‌الله(علیه‌السلام) بشارت الهی بود در تاریخ غمناک بشر؛ او بشارت منجی را با خود آورده بود. او آمده بود تا بشارت دهد غلبه زودهنگام روشنایی بر تاریکی را. میلاد مسیح(ع) میلادی بسیار مبارک و میمون است؛ زیرا میلاد این بشارت است. میلاد او هنگامه‌ای است که بشر اطمینان کرد؛ بالاخره زمان غالب بودن تاریکی بر روشنی به پایان رسید. این است همان اصلی‌ترین خصلت و خصیصه آخر‌الزمان. آخرالزمان زمانه تحقق غلبه نور بر ظلمت نیست؛ بلکه ظهور منجی است که زمانه تحقق این‌ وعده است. اما آخرالزمان موقع و زمانه جوانه زدن امید قطعی به پیروزی نور بر ظلمت در دل بشر است. از این رو است که مسیحیت اساسا دیانتی اخرزمانی است؛ دیانتی است مبتنی بر امید به تحقق غلبه نور بر ظلمت در آینده. یلدا در سنت میترایی معنایی دارد و در تقریر مسیحیت خاصی که در امتزاج با میتراییسم ظاهر شد؛ معنایی دیگر. «یلدا» واژه‌ای سریانی است از مصدر «ی‌ل‌د» که مترادف ماده «و‌ل‌د» به معنی «میلاد» است؛ مراد سنت سریانی از یلدا همان سالروز (یا بهتر بگوییم سال‌شبِ) میلاد مسیح است(J. Payne Smith, A Compendious Syriac Dictionary, p 192). این مطلب در تقریر الهیاتی و تاریخی مسیحیت آشوریِ ایران همچنان زنده است. یلدا همان شبی است که پس از آن دیگر شاهد غلبه تاریکی بر روشنایی نیستیم و پس از آن ذره ذره روزها بلندتر از شب می‌شوند. یعنی شبی که امید قطعی می‌رود به پیروزی روشنایی بر تاریکی در پسِ آن. بزرگداشت یلدا، بزرگداشت این امید قطعی است که در دل‌های مردمان آخرالزمان جوانه می‌زند. سلام و صلوات خدا بر حضرت عیسی روح‌الله(ع) و هزار سلام و صلوات خدا بر مضمون بشارات مسیح؛ حضرت محمد مصطفی(ص) و بر حضرت موعود(عج) که تحقق همه بشارات است. یلدا مبارک است؛ چون نمود و نماد آن وعده قطعی و بزرگداشت آن امید قطعی است. پس یلدا مبارک! @konashmirrokni

💠 «زیارتگاه کرمان؛ تکه‌ای از جغرافیای مقدس مقاومت» 🔹 شرح سفری به کرمان در ایام شهادت حاج قاسم سلیمانی ✍️ حمیدرضا میررکنی بنادکی منتشرشده در پیش‌شمارۀ دوم ماهنامۀ سوره؛ بهمن 1401 #نسخه_موبایلی 🆔 @Sourehmagazine

‌«یک‌وبیست؛ وقتِ حاج‌قاسم» ‌ ▫️ بخشی از سفرنامهٔ «زیارتگاه کرمان؛ تکه‌ای از جغرافیای مقدس مقاومت»؛ به قلم حمیدرضا میررکنی، منتشرشده در پیش‌شمارهٔ دوم ماهنامهٔ سوره، بهمن ۱۴۰۱ ‌ ▪️ ویژه ساعت شهادت شهید حاج‌قاسم سلیمانی و همراهان در فرودگاه بغداد ‌ 🆔 @Sourehmagazine

🔺|اصلی‌ترین دستور در سوم شعبان؛توجه به ولایت سیدالشهدا(ع)| [نکاتی ذیل ادعیه وارد شده در این روز] میلاد حضرات معصومین(ع) معمولا سالگرداند. تولد واقعه‌تی معمولی در تاریخ است؛ واقعه‌ای تاریخی رخ داده است، لاجر در روز مشخصی در تقویم، و آن روز در تقویم نام آن واقعه را پیدا کرده است. تصور ما هم از این تاریخ تولدها همین است. حال آنکه آن روزِ میلاد حکماً می‌باید واجد ظرفیتی خاص و کیفیتی خاص بوده باشد، که توانسته است ظرف نزول حقیقتی نوری به عالم دنیا واقع شود. این مطلب بخصوص درباره روز میلاد حضرت سیدالشهدا(ع) بسیاربسیار نمایان است. روز سوم ماه شعبان نظیر 13 رجب میلاد مولی علی(ع) نیست که واقع در ایام البیض باشد، نیز شبیه به میلاد حضرت صاحب‌الامر(عج) نیست که در ایام البیض ماه شعبان واقع شده باشد و بگوییم ادعیه و دستورات آن ناظر به ظرفیت ذاتی ایام البیض و ظرفیت ذاتی آن ماه است. بسیاری از دستورات واقع در ایام‌البیض ماه رجب و شعبان نیز از حیث کیفیتِ دستور و لفظ، مستقیما به مولی علی(ع) و حضرت صاحب(عج) ارتباط صریحی پیدا نمی‌کنند. اما سوم شعبان وضع دیگری دارد؛ ۱- اولا دستورات وارد شده در این روز ارتباط مستقیمی با حضرت سیدالشهدا(ع) پیدا می‌کند؛ شیخ طوسی(ره) در مصباح المتهجد که کهن‌ترین کتاب در نقل دستورات و ادعیه این روز است، سرفصل مربوط به سوم شعبان را اینگونه آورده است: «اليوم الثالث فيه ولد الحسين بن علي ع‏» و خود متن دعا نیز با اشاره به مولانا اباعبدالله(ع) آغاز می‌شود: «اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ بِحَقِّ الْمَوْلُودِ فِي هَذَا الْيَوْمِ الْمَوْعُودِ بِشَهَادَتِهِ قَبْلَ اسْتِهْلَالِهِ وَ وِلَادَتِهِ بَكَتْهُ السَّمَاء» حاجاتی که داعی در انتهای دعا طلب می‌کند هم بسیار جالب توجه است؛ «ِ اللَّهُمَّ وَ هَبْ لَنَا فِي هَذَا الْيَوْمِ خَيْرَ مَوْهِبَةٍ وَ أَنْجِحْ لَنَا فِيهِ كُلَّ طَلَبَةٍ كَمَا وَهَبْتَ الْحُسَيْنَ لِمُحَمَّدٍ جَدِّهِ وَ عَاذَ فُطْرُسَ بِمَهْدِهِ فَنَحْنُ عَائِذُونَ بِقَبْرِهِ مِنْ بَعْدِهِ نَشْهَدُ تُرْبَتَهُ وَ نَنْتَظِرُ أَوْبَتَهُ آمِينَ رَبَّ الْعَالَمِينَ.» ۲- داعی حسب کثرت برکات و فیوضات و گستره ظرف این روز این جرأت را پیدا می‌کند که «کل طلب» خود را از خداوند بخواهد. ۳- از عبارت «کما وهبتَ الحسین» استفاده می‌شود که ظرفیت این روز فقط در همان سالی که حضرت اباعبدالله(ع) به‌دنیا آمدند نبوده؛ بلکه خداوند همچنان هم در این روز «حسین» نصیب خلائق می‌کند و این روز ظرفیت طلب حاجتی چنین بزرگ و ظرف نزول موهبتی چنین عظیم است. ۴- از عبارت «عاذ فطرسُ بمهده، فنحن العائذون بقبره» استفاده می‌شود که چنانکه در وقت میلاد حضرت اباعبدالله(ع) فطرس این رخصت را یافت که به مدد شفاعت حسینی(ع) نجات پیدا کند، در سوم شعبان هر سال دیگری هم این فرصت فراهم است. از مجموع فرازهای این دعا هم استفاده می‌شود که اصلی‌ترین دستور در این روز توجه به حضرت اباعبدالله(ع) است؛ چنانکه ذکر شد فراز ابتدایی دعای این روز چنین است؛ «اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ بِحَقِّ الْمَوْلُودِ فِي هَذَا الْيَوْمِ الْمَوْعُودِ»؛ گویی شرط مسئلت در این روز توجه به «حق المولود فی هذا الیوم الموعود» است؛ یعنی توجه داشتن به شان نوری و ولایی و احاطه تام ایشان بر عوالم وجود؛ چه این معرفت به امام(ع) است و این است متوسط معرفت به حقّ المولود. چه بسا سرّ زمزمه دعای سیدالشهدا در وقت شهادت ، از سوی امام صادق(ع) در این روز نیز از همین باب بوده باشد. شیخ طوسی در ضمن دستوراتش برای روز سوم شعبان در المصباح بعد از نقل دعای پیشین اینطور نوشته است: «ثم تدعو بعد ذلك‏ بِدُعَاءِ الْحُسَيْنِ ع وَ هُوَ آخِرُ دُعَاءٍ دَعَا بِهِ ع يَوْمَ كَوْثَرٍ- اللَّهُمَّ مُتَعَالِيَ الْمَكَانِ عَظِيمَ الْجَبَرُوت‏» الی آخر. و در انتها اینطور فرموده است: «قَالَ ابْنُ عَيَّاشٍ سَمِعْتُ الْحُسَيْنَ بْنَ عَلِيِّ بْنِ سُفْيَانَ الْبَزَوْفَرِيَّ يَقُولُ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع يَدْعُو بِهِ فِي هَذَا الْيَوْمِ وَ قَالَ هُوَ مِنْ أَدْعِيَةِ الْيَوْمِ الثَّالِثِ مِنْ شَعْبَانَ وَ هُوَ مَوْلِدُ الْحُسَيْنِ ع‏» چنانکه می‌بینیم خود مولانا امام صادق(ع) نیز در این روز با زمزمه این دعای سیدالشهدا(ع) ایشان را یاد می‌کرده‌اند. در کلام روز سوم شعبان روز گشایش ابواب شفاعت‌های حسینی(ع) بر خلائق است؛ و روایت جناب فطرس ملک(ع) نیز دلالت بر جریان داشتن شفاعت اباعبدالله(ع) در همه عوالم دارد. چنانکه جبرائیل(ع) در این ماجرا (ماجرای فطرس)، چیزی نیست جز کاردار جریان یافتن این شفاعت بر یکی از ملائکه الهی. روزی که حسین(ع) به حضرت رسول(ص) موهبت شده باشد، و استعداد اعطای چنین موهبت‌هایی در آن حفظ شده باشد، چه باید از خدا خواست؛ بقول مرحوم سیدهاشم حداد(ره): «از خدا حسین را بخواهید و از حسین خدا را.» کناش|حمیدرضا میررکنی