رئوف اسم پسر بچه ای بود که با خانواده اش، در شهر مشهد زندگی میکردند. یک روز رئوف با مادر بزرگش میخواستند بروند حرم امام رضا ع برای زیارت. وقتی که سر کوچه شان رسیدند، صدای کوچولویی شنیدند. نگاه کردند و دیدند یک گربه کوچولو پایین دیواری رو زمین افتاده، و با ناله میو میو میکند. مامان گربه هم بالای دیوار ایستاده و با ناراحتی میو میو میکند. معلوم بود که بچه گربه از دیوار افتاده پایین و مامان گربه نمی تواند بچه را ببرد بالای دیوار پیش خودش. مادربزرگ یک تکه پارچه به رئوف داد. رئوف جلو رفت، بچه گربه را خیلی آرام برداشت و گذاشت توی پارچه و آن را گره زد. گره پارچه را گرفت به دستش و با کمک مادربزرگ از دیوار کمی بالا رفت. دستش که به لبه ی دیوار رسید، پارچه را همانجا گذاشت و لای آن را باز کرد تا بچه گربه برود پیش مامانش. بعد پایین پرید و دوتا دستهایش را به هم مالید. مادربزرگ خندید و گفت: قربان نوه ی مهربانم بروم که اسمش هم به کارهایش می آید. رئوف پرسید یعنی چی؟ مادربزرگ گفت: رئوف، یعنی مهربان. مثل تو که با این بچه گربه مهربان بودی. رئوف خندید. بعد با هم رفتند به حرم. وقتی که آنجا رسیدند ، به امام سلام دادند. مادربزرگ آهسته گفت: السلام علیک یا امام رئوف. رئوف پرسید: با من بودید؟ مادربزرگ گفت: نه، به امام رضا ع سلام دادم. ایشان هم خیلی مهربان بودند. هم با آدمها، هم با حیوانها. با همه. برای همین به ایشان امام رئوف میگویند، یعنی امام مهربان. رئوف یکهو چیزی یادش آمد و گفت: آها! من قصه ی ضامن آهو را بلدم! امام مهربان. بعد خندید و ادامه داد:چقدر خوب که من هم مهربانم! مثل امام رضای مهربان! #امام_رضا #مهربانی #امام_رئوف #قصه_متنی ما بچه‌های امام حسینیم 🇮🇷🇵🇸 @kuodakemellateemamhosein