در قطار خانمی روی صندلی مقابل من نشسته بود. مدل صورت و خال کنار لبش آدم را یاد مرحومه مرلین مونرو می انداخت.
همان ابتدا که نگاهش کردم متوجه لبخندی روی صورتش شدم اما کمی نگذشته بود که کنج لبش به شقیقه هایش متصل شد. رد نگاهش را که گرفتم علت لبخندش را فهمیدم. داشت به کلیپ های مضحکی که روی صفحه نمایش، در قطار ها اکران میشد نگاه می کرد.
حقیقتش اول به حالش تأسف خوردم که مگر خنده دارد ولی بعد به حال خودم تأسف خوردم که خوشحال شدن برایم سخت شده.
این روزها به هر بهانه ای غمگین می شویم ولی برای خوشحالی و خندیدن حتما باید اجرای زنده ی چارلی چاپلین را تماشا کنیم.
گاهی اوقات نقد تخصصی را کنار بزارید و به خزعبلات داخل مترو هم بخندید.
@laal_del