اگر کسی خواست خیالش را درست بپروراند، باید مثنوی جلال الدین محمد بلخی را بخواند، مثنوی قهرمان خیال صادق است.
شما گاهی تعجب می کنید؛ این همه مثال را مولوی چگونه در کلمات خود می آورد و این قدر منظم نتیجه می گیرد!
اشعار مثنوی مولوی و دیوان حافظ و از آن مهم تر مثال های قرآنی، بسترهای مناسب تربیت خیال است.
@lahootiyan_ir
جسم و حس، زمینه هستند تا خیال و عقل در بستر صحیح قرار گیرند و چنانچه خیال و عقل درست تربیت شوند زمینه ی مناسبی هستند تا قلب به کمال مطلوب خود برسد.
پس در این صورت عقل در دنیا موجب به ثمر رسیدن قلبی است که پس از دنیا همه‌ی حقیقت ما خواهد بود.
خیال را در دنیا باید درست تربیت کرد تا ما را به بیراهه نکشاند و شوق لازم جهت زندگی را به انسان بدهد.
عقل را باید تربیت کرد تا نفس متوجه حقیقت بشود و قلب را آماده ی تماس با حقیقت نماید.
اما وقتی قلب با انواع ریاضت های شرعی با حقایق عالم وجود و با حضرت رب العالمین مأنوس شد، دیگر قلب می ماند و خدا. ما در ابدیت خود فقط قلب هستیم، حس و خیال و قلب به معنی دنیایی اش آنجا نیست.
سالک باید در قدم اول جهت جانش رو مستقیم و ثابت کنه، و خوراک های نفس رو بر اساس هدف و مقصدش با حساسیتی خاص دستچین کنه.
مثلا جناب شیخ الرئس میفرمود هرگز در طول زندگی رمان نخواندم.
@lahootiyan_ir
ابن سینا می گوید، اگر آن چیزی که من در آخر عمر به آن رسیدم اول عمر به آن می رسیدم، به شکل دیگری زندگی می کردم.
ابن سينا آخر عمر متوجه شد یک حکمتی غیر از حکمت موجود در کتاب اشارات و تنبیهات باید به بشر عرضه کند، اسمش را «حکمت مشرقی» گذاشت، ملاصدرا هم به همین جهت اسم فلسفه اش را «حکمت متعالیه» گذاشت.
ابن سینا ظاهرا یک چیزهایی هم در رابطه با حکمت مشرقی نوشته بوده که در حمله غزنویان به اصفهان از بین رفته است. و نمط هشتم و نهم اشارات او نیز خبر از چنین رویکردی دارد.
@lahootiyan_ir
چند بار در مورد اینکه سیر و سلوک در هر زمان، شرایط و تفاوت های خاص خودش رو داره صحبت کردیم، و این که در زمان ما جوانانی به مقاماتی میرسن که پیرانِ راه اواخر عمر رسیدن، حالا در مورد این مسئله استادِ حکیم جناب طاهرزاده مطلبی رو فرمودن
🔅زمان، زمان فوران علم است🔅
در زمان ما اصلا از این خبرها نبود که این قدر راحت بشود قدم قدم جلو بیاییم و برنامه ریزی کنیم، استادهایی به این خوبی و شرح حال هایی به این خوبی نبود، راستی چطور می شود که یک مرتبه در یک زمان این همه فکر فوران کند؟!
همانطور که قرن هفتم هجری زمان عجیبی است، شاید بتوانیم بگوییم در قرن هفتم و هشتم با پیشینه ای که انبیای الهی پدید آورده بودند، پایه ی تمام فرهنگی بشر ریخته شد، انگار در آن زمان دیوارهای عالم ماده شکافته شده و حقایق عالم معنویت بیرون ریخته است، شرایطِ حضور امثال مولوی و حافظ و محی الدین عربی و ابن فارض مصری، شرایط فوق العاده ای است.
چطور آدم ها در آن شرایط این قدر خوب به عالم معنا منتقل می شده اند؟!
💡زمان شما هم یک چنین شرایطی فراهم شده که زمین و زمان یک چنین آمادگی ای دارد که ملکوتیان حقایق عالم معنا را بر فضای عالم بپراکنند، کمی خود را آماده کنید، راه صد ساله را یک شبه طی خواهید کرد.
@lahootiyan_ir
یقظه اولین قدمی است که در فضای آن می توانید زندگی صحیح را شروع کنید؛ غم غربت داشتن سیر می آورد.
چطور می شود که اویس قرنی از یمن بلند می شود و به مدینه می آید؟ چون احساس غم غربت می کند.
همان است که به اصطلاح عرفا می گویند: درد پیدا می شود و به واقع مشکل روزمرگی را با همین «درد پیدا کردن» می توان از بین برد.
کسی که در این دنیا با غم غربت خود آشنا شد دیگر گرفتار کارهای یاوه نمی شود.
انسان بیدرد گرفتار روزمرگی است، چون غربت خود را در این دنیا فراموش کرده است.
برای آدم هایی بی درد بحث های بی خود و پوچ پیش می آید که آقا به نظر تو این دکور بهتر است یا آن دکور؟ آدم های بی درد می خواهند خالی های زندگی شان را با فشارهای بیجا پر کنند.
آدمی که غم غربت دارد، می داند که غم غربت او در ارتباط با عالم قدس پر می شود، این آدم می فهمد رکوع یعنی چه، سجده یعنی چه، سکوت یعنی چه. این که می گویند خواب مؤمن عالم عبادت است، نه یعنی عالم به علم ریاضیات و فیزیک، منظور عالم بالله است.
عالم قدس تنها عالمی است که غم غربت انسان را جواب می دهد.
@lahootiyan_ir
چند راهکار جهت زنده نگه داشتن دل:
زیاد به یاد مرگ باشید.
کتاب هایی مثل منازل الاخره رو مطالعه بفرمایید.
حد اقل هفته ای دو بار به قبرستان ها سر بزنید، با مردگان صحبت کنید، تفکر کنید، مزار شهدا رو فراموش نکنید.
وصیت نامه ای بنویسید و همیشه دم دست باشه بعضی وقت ها بخونیدش.
تصویر هایی از قبرستان ها هست که بالای اون حدیثی نوشته شده با کیفیت خوب، چاپ کنید و به دیوار اتاق نصب کنید.
اگر مقدور بود سنگ قبر خودتون رو تهیه کنید و به گوشه ای از اتاق به کف زمین بگذارید و روزی یک بار فاتحه ای بفرستید (البته برای این کار احتیاط کنید چون معمولاً خانواده شما مخالفت می‌کنند و شمارو به افراطی بودن متهم می کنند)
و فکر کنید چرا در زمان دفاع مقدس به این راحتی پرواز میکردن، چه حالات ناب توحیدی داشتن، اصلاً مسائل و جنبه های معنوی و عرفانی جبهه ها به جامعه گفته نشده، از کتاب های انتشارات شهید ابراهیم هادی استفاده کنید.
از تعلقات چشم پوشیده بودن و همواره انتقال از عالم ماده رو پیش روی خودشون میدیدن، اخلاق رو به شدت رعایت میکردن و از حق الناس می‌ترسیدن، عالم اون ها تغییر کرده بود.
@lahootiyan_ir
البته چند دستور عمل دیگه ای هم هست که نمیشه به صورت عمومی تجویز کرد و بنده فقط یکی رو که در قدیم بیشتر مرسوم بوده عرض میکنم و اون خوابیدن در قبر هست، الان در برخی از حوزه های علمیه مرسوم هست.
بستگی به ظرفیت شخص داره
(شب این کار انجام میشه)
حالات فوق العاده ای از این طریق نصیب سالک میشه. شادی و شعف روحی زیادی به همراه داره، اصلا سلوک جنسش از شادی هست کسی رو دیدید که به ظاهر اهل سلوک هست اما افسردس بدونید حتما اشکالی هست، ما حزن دائم داریم اما این حزن هم شادی آفرین هست، هر چقدر به بیان بخواهیم توضیح بدیم خرابش کردیم چون توضیح دادنی نیست.
یک دستور عمل هایی هست نمیشه منتشر کرد به طور عمومی مثلا در مورد نفی خواطر و تهذیب نفس و ریاضات، اما خواهشاً بیایم تصمیم بگیریم در مورد چیزی که اطلاع ازش نداریم اظهار نظر نکنیم، مثلا دوستانی هستن که نه زبان مثنوی رو بلدن، نه زبان عرفا رو میدونن(از اصطلاحات ظاهری تا مفاهیم قلبی) نه علم عرفان نظری رو دارن بعد میان به حقیرِ ناچیز و جناب ملای رومی توهین می‌کنند که چرا مثنوی رو تبلیغ میکنید.
فهم مثنوی راحت نیست جناب استاد طاهرزاده می‌فرمایند برای فهمش حد اقل 4سال باید زحمت کشید.
@lahootiyan_ir
حضرت استاد طاهرزاده از علماء هستن و تحصیلات حوزه و دانشگاه رو با هم دارند، پژوهشگر و محقق واقعی، امثال بنده هر روز برای ایشون دعا میکنیم که بشخصه از طریق ایشون نجات پیدا کردیم.
@lahootiyan_ir