دیروز جایی با یکی از دوستان جوان نویسنده بودم. همدیگر را به اسم می‌شناختیم و به کتاب‌ها. کمی حرف زدیم.‌ او مرا یاد روزگار بیست سال قبلم می‌انداخت... برای یک جلسه کاری ۸ ساعته، بیش از ده ساعت راه آمده بود از شهرستان و عصر همان راه را برگشت... فکر کردم چقدر ازین راه‌ها رفته‌ و برگشته‌ام حتی تا دوسال پیش... سر ناهار حرفها رفت سمت خانه و خانواده... کمی که از ماجراهای شنید می‌گفت : بقیه را ول کن، چرا قصه خودتان را نمی‌نویسی؟! نمی‌دانم چطور می‌شود دیگران را شریک حرفهایی کرد که بخشی از آنها هویت خاموش جان‌بازی‌ست... مظلومیتی با عزت و رضایت، دردهایی جانکاه اما خواستنی، عشقی در هم شکننده، بغض و مهر و قهر با جامعه و کسانی که باید کاری می‌کردند... واهمه از سوء تفاهم‌ها... و سکوتی سنگین.. فقط دیدن دیدن واقعا نوشتن از زیستن خویش، بسیار سخت است و انگیزه‌ای بسیار بزرگ می‌طلبد... این‌روزها ازینکه هرگز ما فهمیده نشویم، خیلی نگران می‌شوم... #زندگی_با_جانباز_نخاعی https://eitaa.com/lashkarekhoban