. خبرِ آزاد سازی منطقه ده هفتاد رسید. چند دقیقه ای بیشتر فاصله نداشتیم. به سرعت خودمان را رساندیم. همزمان با ورود ما گیت ورودی که توسط ارتش بسته شده بود باز شد. قرار شده بود یکی دو ساعتی مردم بیایند وسیله هایی از خانه هایشان بردارند و به علت کم بودن فاصله تا خط مسلحین، منطقه فعلا خالی از سکنه باشد و مردم را تخلیه کنند. دوربین فیلم برداری را رکورد کردم و در سیل مردم حرکت کردم. زن و مرد، از خاکریزهای سر کوچه و خیابان سرازیر می شدند. و من با مادری که دست دو فررندش را گرفته بود و گاهی می کشید، همراه شدم. از کوچه و پس کوچه و خیابان عبور کردیم. وارد محوطه ی آپارتمانی شدیم. پدر خانواده انتظارشان را می کشید. اشک امانش نمی داد. من هم به دنبالشان وارد واحد آپارتمانی در طبقه چهارم شدم. دیوارها عموما سیاه و وسایل سوخته بود. تمام آنچه باقی مانده بود، تعدادی از ظروف آشپزخانه، اندکی خوراکی و دو تشک ابری بود. مادر خانواده سطلِ سوخته ای که قبلا ماشین لباسشویی بود را هم به وسیله ها اضافه کرد. بعد از ده دقیقه مردِ گریان، حیران و عصبانی انگار که تازه متوجه من شده باشد با تعجب و پرخاش از من پرسید شما؟ پاسخ دادم اعلام الحربی ایران. ثانیه ای مکس کرد و انگار که مجدد یاد داغش افتاده باشد گریه اش راه افتاد و این بار برای من درد دل می کرد. از حمایت ایران تشکر کرد و چند ناسزا به ترکیه و عربستان داد. آرام تر که شد خداحافظی کردم و خارج شدم. ساکنین این آپارتمان ها عموما وضعی اینچنین داشتند. جنگ و ناامنی ثمره ای جز این ندارد. باشد که اهل تفکر شویم. پ ن: پیشنهاد می کنم گاهی تخیل کنید، خانه و کوچه و خیابان های شهر را. حال احوال خانواده را. تا بیشتر قدر امنیت را بدانیم. حتما که نباید تجربه کنیم! پ ن: یکی ازین ساختمان ها #لنز_سرگردان #سوریه #حلب #جنگ @lenzesargardan