این دوگانگی می در یک سکانس هم بخوبی مشخص است، وقتی که او از مدرسه و پیش دوستانش، به خانه وارد می‌شود، کاملا تیپ خود را عوض می‌کند.

تاریخ کنسرت با مراسم پاندایی می، در یک روز است. این می را بهم می‌ریزد، و اتفاقاتی که نباید، می‌افتد.اما هنوز می جسارت(وقاحت) گفتن حقیقت به مادرش را ندارد. و ترجیح می‌دهد بین دوستی خوب یا دختری عالی، دختری بی‌نقص و عالی برای مادرش باشد.

در شب مراسم می تصمیم می‌گیرد، آنچه دلش می‌خواهد انجام دهد، در یک #سنت_شکنی بزرگ پاندایش را نگه می‌دارد. خب قرار شد هرچه دلش می‌خواهد را انجام دهد، پس وقاحت را به اوج خود رسانده و در یک #تابو_شکنی در روی مادرش می‌ایستد و به کنسرت می‌رود.

حالا مادر می که نمی‌داند در کجای تربیت دخترش کم‌کاری کرده است. به یک پاندای بزرگ تبدیل می‌شود، تا به می بفهماند کت تن چه‌کسی است. می هم محکم به‌صورت مادر می‌کوبد و فریاد میزند: هرکاری دلم می‌خواهد را انجام خواهم داد، و هیچگاه یکی مثل تو نمی‌شوم.

اثر، ادامه داستان را در جهان موازی پانداها پی می‌گیرد. وقتی مادر می، در دوران نوجوانیش چقدر دوست داشته کارهایی که میخواسته انجام دهد، ولی مادرش محدودش کرده. بعد آن همه اتفاق، می تصمیم می‌گیرد در یک #سنت_شکنی، پاندا را نگه دارد، و همه قبول می‌کنند، و خلاصه زندگی خودش است و به هیچکسی ربطی ندارد، دوست دارد هرکاری دلش می‌خواهد انجام دهد و کسی محدودش نکند. سکانس عذرخواهی مادر از دختر هم که نباید از قلم بیافتد.

در آخر هم مادر عقایدش تغییر کرده و به تفکر اباحه‌گری می.می اقتدا می‌کند. این موضوع مخصوصا در گردنبد مادر نمایان است.

نکته جالب این است، در همه این آثار، آن چیزی که ابتدا والدین بعنوان خطر معرفی می‌کنند، در آخر جان خودشان را نجات می‌دهد. در دلیر، تیروکمان؛ در چگونه اژدهای خود را تربیت کنیم، اژدها؛ در هتل ترانسیلوانیا، آدمیزاد؛ و در قرمز شدن، گروه موسیقی. هدف این یادداشت‌ها نقد مفصل یک انیمیشن نیست، بلکه جریان‌شناسی یک موضوع در چندین انیمیشن است. اگر مایل بودید نقد مفصل انیمیشن قرمز شدن را اینجا بخوانید و اینجا ببینید.

🌕 جوجه تیغی؛ بدترین نسخه ی سینماییِ مانیفست خواهر مریم! فیلم در ابعاد فرمی شعاری تر و کلیشه ای تر از آن است که ضرورتی برای نقد داشته باشد، مگر اینکه بگوییم فیلم بد ساختن را یاد بگیرید تا شما دیگر اینگونه فیلم نسازید! ضعف های روایی زیاد، بازی های به شدت ضعیف، شوخی های مبتذل و تعلیق های جنسی به علاوه مجموعه ای از خرده روایت ها که وحدت رویه داستان و انسجام آن را از بین برده اند با همراهی پرداخت ضعیف داستان و بی پاسخ گذاشتن سوالات مخاطب مدعا را اثبات میکند و لزومی برای پرداختن مُفَصّل‌ باقی نمی گذارد. بگذریم از اینکه فیلم با دراماتیزه بودن فاصله های نجومی دارد و قهرمان بجای اثبات لزوم مدعای خود فقط شعار می دهد. 📌 لایت‌هَاوس || نقد فیلم و سریال 🔆 @lighthouse3

🔦 اما امان از محتوا! فیلم در ظاهر میخواهد با تقبیح فمنیسم افراطی؛ رویکردی معقول و منطقی از فمنیسم لیبرال مدنظر خود ارائه دهد اما در عین حال بشدت حاوی المان های فمنیسم رادیکال است! تا آنجا که فیلم بدون درنظر گرفتن تفاوت های ذاتی و فطری زن و مرد به دنبال تساوی حقوق ایشان است؛ کوته نظرانه رویکرد فمنیسم لیبرال را دنبال می کند تا زن را هرچه بیشتر به مرد شبیه کند و از خود بیگانه. اما در یکی از سکانس ها آداب معاشرت صحیح با بانوان چنین عنوان می شود: «یه آقای محترم هیچ وقت از یه خانم سوال نمیپرسه، فقط میگه چشم!» یا در سکانسی دیگرو وقتی دوستِ «ماهی»(کاندید ریاست جمهوری) از او می پرسد چرا اصلا باید مرد ها بخواهند شما رئیس جمهور شوید، در پاسخ میگوید: «باید بِخوان!»، همینقدر رادیکال و مردستیزانه! 🔦 مثل یوسف نباشید! شخصیت یوسف در اغلب اوقات مجموعه ای از عقاید اسلامی، اما با بیانی تند و اغراق آمیز است. یوسف معتقد است مشکل فرهنگی است، اختلاط دختران و پسران حرام است. در یک سکانس یوسف از اینکه دختران حجاب خوبی ندارند و پسران زیر ابرو بر می دارند و اختلاط بدی با هم دارند ناراحت است و با تندی و عصبانیت از مدیر بخاطر کم کاری اش مطالبه می کند. این وسط مدیر دانشگاه با روشنفکری خاصی می گوید «خب که چی؟»! 📌 لایت‌هَاوس || نقد فیلم و سریال 🔆 @lighthouse3

فیلم می گوید جامعه یعنی اختلاط زن و مرد؛ بله سَلَّمنا همینطور است و یوسف اشتباه می کند که کل اختلاط را زیرسوال می برد ولی واکنش فیلم به روابط نامشروع و دوستی های امروزی مثبت و تایید کننده است. (سکانس دعوای یوسف و مدیر دانشگاه) این سکانسها روی هم با تصویرسازی منفی و خشن از دغدغه حجاب و روابط نامشروع و همچنین بولدکردن مسئله اختلاس در مقابل این مشکلات سعی در سفیدشویی ولنگاری و هرزگی و سیاه‌نمایی مطالبات فرهنگی برحق دارند و هر فردی زبان اعتراض به این نابهنجاری ها بگشاید با برچسب های ابوبکر البغدادی (در فیلم بارها خواهر یوسف چنین میگوید) تحقیر می شود. 📌 لایت‌هَاوس || نقد فیلم و سریال 🔆 @lighthouse3

🌕 فیلم جوجه تیغی همان حرفی را میزند که مانیفست سیاسی و پروپاگاندای تبلیغاتی خواهر مریم می زند. 💡ماهی در اکثر سکانس ها شعار میدهد که: «در این مملکت باید یک زن رئیس‌جمهور شود»! فیلم راه‌حل همه مشکلات سیاسی_اقتصادی و اجتماعی_فرهنگی را «رئیس جمهور شدن یک زن» می داند. 💡مریم رجوی نیز چنین فکر میکند، او معقتد است: «رهبری زنان تضمین دموکراسی و برابری است»(منبع)، و زنان باید آزادی انتخاب شغل‌هایی مانند ریاست جمهوری (علاقه اصلی خواهر مریم) و قضاوت را داشته باشند(منبع). همچنین او معتقد است که باید با یک دوره تبعیض مثبت (کلید واژه ای که آقای ظریف نیز اخیراً بکار برد) باید بانوان را بر آقایان اگر ناعادلانه هم باشد، ترجیح دهیم تا مشکلات حل شود(منبع). 💡فیلم نیز دقیقا تا جایی که توانسته همین سخنان و دغدغه های مریم رجوی را (در فرم بسیار ناشیانه و نابلدانه) انعکاس داده و همچون وی در محتوا بی منطق و احساسی سخن گفته است. 💡در سکانس پخته شدن ماهی فیلمساز بچه داری را مسلخ بانوان می داند و در سکانسی دیگر اذن شوهر در خروج از کشور را ناعادلانه قلمداد می کند و مادر بودن و سایر ارزش‌های ذاتی بانوان را محدود کردن و گرفتن حق آزادی و انتخابشان میداند! 💡تمامی این ادعاها و دغدغه ها را می توانید در سخنرانی های مریم رجوی پیدا کنید و عجیب تر آنکه راه‌حل هم همان چیزی است که خواهر مریم بدان علاقه وافر دارد، یعنی رئیس جمهور شدن یک زن(ترجیحا خودش)! 📌 لایت‌هَاوس || نقد فیلم و سریال 🔆 @lighthouse3