چه باور بکنیم و چه باور نکنیم، اعتراض هر چقدر هم حق باشد، اگر ضمیمه به یک طرح مشخص و منضبط برای آینده سیاسی ایران نباشد و مقید به حفظ هویت ایرانی_شیعی این سرزمین نباشند، معترضین تنها جاده صاف کن بدویت، توحش، تجزیه طلبی و دشمن خارجی هستند. این حرفها یک مشت تئوری ذهنی و توهم نیست، تجربه دیگران هر آنچه گفتیم را تایید میکند. امروز با رفیق حنفی خود که از اهالی #افغانستان است گپ میزدم، حرف به اعتراضات این روزهای ایران رسید؛ نکته جالبی از تجربه اش گفت و از این که نمیتواند تجربه زیسته اش را با ایرانیان در میان بگذارد افسوس میخورد. به او اطمینان دادم به گوش دوستان میرسانم. با افسوس میگفت یکسال و اندی پیش، ما هم مثل بعضی جوانان شما با هیجان علیه دولت #غنی به خیابانها آمدیم و فریاد اعتراضمان را بلند کردیم. ما اعتراض میکردیم و مقابل چشمانمان عده ای خیابانها را می بستند و ماشین پلیس را اتش میزدند و نیروی امنیتی را مورد هجوم قرار می دادند و ما انگار در مقابل همه ی این زشت کاری ها کور بودیم و با ساده انگاری این خشونت ها را به خشم و هیجان انقلابی انتساب دادیم. انگار به کلی از یاد بردیم که باید با بیگانه و دشمن زخم خورده قدیمی مرزبندی کنیم. مرزبندی نکردیم و هر روز دولت و نیروی مسلح را به دست خودمان تضعیف کردیم و مثل موریانه همه را نابود کردیم. شش ماه نگذشته بود که دشمن زخم خورده قدیمی که باور نداشتیم دوباره سربلند کند، آمد و از ضعف دولت بهره برد و دوباره ما شدیم رعیت #طالبان... با افسوس میگفت به جوانان ایران بگویید، تجربه ما را تکرار نکنند... #طباخیان http://eitaa.com/m_mahdi_tabakhian