eitaa logo
مرصاد(مهدویت)
331 دنبال‌کننده
7.9هزار عکس
4.5هزار ویدیو
12 فایل
السَّلاَمُ عَلَى الْحَقِّ الْجَدِيدِ #موسسه_فرهنگی_مذهبی_مرصاد باگرایش تربیتی و مهدویت #رسمی روبیکا RUBIKA.IR/M___MERSAD ایتا EITAA.IR/M_MERSAD ادمین: @ya_vasi
مشاهده در ایتا
دانلود
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
مشاهده در پیام رسان ایتا
⛔️ قابل توجه فعالان فرهنگی و مهدوی از کجا بفهمیم، عیارِ من چقدر هست؟ ـ آیا من در جهادم؛ اهل اخلاصم یا اهل خودخواهی؟ ┈••✾•🌿🌺🌿•✾••┈ ✅صفحات مجازی موسسه مرصاد🔻 🌐ایتا؛ https://eitaa.com/m_mersad 🌐تلگرام: https://telegram.me/m_mersad 🌐روبیکا: https://rubika.ir/m___mersad
؛ سید نبود،آیت الله نبود دکتر نبود،مہندس نبود! کلا هم تویِ عمرش دو تا پست بیشتر نداشت. یعنے توی رزومه‌یِ مسئولیتیش هم عنـاوین متعددی نبود. حاج‌ قاسم فقط یه چیز داشت: ! فقط با همون اخلاص؛ قلبِ میلیون ها نفر رو تسخیر کرد. مکتبِ‌حاج‌قاسم: اخلاص‌لزومه‌هرکاریست...🌱 ☑️صفحات مجازی موسسه مرصاد🏴🖤 🌐ایتا؛ https://eitaa.com/m_mersad 🌐تلگرام: https://telegram.me/m_mersad 🌐روبیکا: https://rubika.ir/m___mersad
💫از امام جواد علیه السلام پرسیدند: چرا به آن حضرت (امام زمان ارواحنافداه)، منتظَر گفته می شود⁉️ ✨فرمود: بدان جهت که برای او غیبتی است بسیار طولانی که در اثر این غیبت، افراد با ، پایان غیبتش را انتظار می کشند، افرادی که در شک و تردیدند، می شوند، آنان که او را در عقیده قبول ندارند، یاد آن حضرت را می کنند، آنان که وقت ظهور تعیین می کنند، می گویند، آنان که در ظهورش می کنند، از منحرف می شوند، و تنها کسانی که امر الهی هستند و شک و تردیدی در عقیده ندارند و هرچه ما گفته ایم، همان را می پذیرند می یابند. 📚کمال الدین و تمام النعمه، ج ٢، ص ٣٧٨
💫از امام جواد علیه السلام پرسیدند: چرا به آن حضرت (امام زمان ارواحنافداه)، منتظَر گفته می شود⁉️ ✨فرمود: بدان جهت که برای او غیبتی است بسیار طولانی که در اثر این غیبت، افراد با ، پایان غیبتش را انتظار می کشند، افرادی که در شک و تردیدند، می شوند، آنان که او را در عقیده قبول ندارند، یاد آن حضرت را می کنند، آنان که وقت ظهور تعیین می کنند، می گویند، آنان که در ظهورش می کنند، از منحرف می شوند، و تنها کسانی که امر الهی هستند و شک و تردیدی در عقیده ندارند و هرچه ما گفته ایم، همان را می پذیرند می یابند. 📚کمال الدین و تمام النعمه، ج ٢، ص ٣٧٨