#بررسی_رویداد مهرواره هوای نو هیات ها و تشکل های دینی جمهوری اسلامی ایران دیروز توفیق شد تا در دومین #مهرواره_هوای_نو ویژه هیات ها و تشکل های دینی کشور که به همت سازمان هیات و تشکل های دینی و با دبیری برادر گرامی وحید ملتجی در تالار وحدت برگزار گردید شرکت کنم. برنامه ای که از نزدیک شاهد تلاش دست اندرکاران اون در یک سال گذشته بودم و می بایست خدا قوتی جدی برای اجرای یک برنامه فاخر مذهبی و دینی به عوامل آن گفت. اما از آنجا که تحلیل و نقد یک رویداد، منجر به امتدادی برای رشد مستمر آن است موارد زیر رو عرض می کنم. 1️⃣ علیرغم تلاش دست اندرکاران برای جا انداختن این مفهوم که رویداد فوق یک #جشنواره نیست بلکه #مهرواره است اما تمام سازوکارها و مکانیزم های آن گویای پیاده سازی یک جشنواره است. اصولاً تجلیل از کنش های فاخر و الگو، در میانه یک مسیر است. مسیری که پیش از ان استاندارد سازی و شناسایی و مستندسازی است و پس از آن ایجاد زیرساخت تسری و الگودهی و بازخوردگیری. اما رویدادی که امتداد پیشینی و پسینی نداشته باشد، صرفاً یک رویداد جشنواره گونه است که مخاطب حس تجلیل رقابتی بدان خواهد داشت و صرف تاکید زبانی، حقیقت آن را تغییر نمی دهد. نمونه آن را می توان در این موضوع دید که به عنوان یک مخاطب، هیچ گزارشی از کنش های الگوی برگزیدگان ندیدم، نه در متن مهرواره و در نمایشگاه حاشیه ای آن تا جایی که در تابلوهای معرفی برگزیدگان صرفاً به اسم مجموعه ها بسنده شده بود لذا الگوگیری نیز از آن رخ نخواهد داد. 2️⃣ رویداد مهرواره کاملا یک تم هنری داشت و این امری پسندیده و جذاب بود که طولانی بودن برنامه را قابل تحمل می کرد اما نکته قابل تامل در این است که به نظر می رسد فرم هنر به حدی اصالت پیدا کرده بود که فاصله معنادار آن را با اتفاقات کف میدان هیات داری نادیده انگاشته و مخاطب احساس بیگانگی و بعضاً عبور از خطوط قرمز را داشت. نشانه آن هم مبین نبودن برنامه های هنری و ضرورت توضیح آن توسط مجری برنامه بود که منطق آن را درک کند. در حالیکه سنت مذهبی ما ابعاد هنری جدی دارد که می شد با تمرکز بر آن به جذابیت های برنامه افزود و خود الگویی برای مخاطبین در کشور باشد. شباهت تئاتر به رقص صوفی، حضور یک بانوی سلبریتی گونه در نقش فرزند و خواهر شهید و پیوند برقرار کردن بین مداحی سنتی با یک تئاتر به نظر خوش سلیقگی هنری نبود. 3️⃣ در یک دورهمی فرهنگی توجه به ملاحظات فرهنگی و تربیتی بسیار ضروری است و الا به عکس خود عمل می کند. نوع انتخاب مجموعه های برگزیده، نوع القابی که برگزیدگان نسبت داده می شود و نحوه ی تکریم آنها بسیار پراهمیت است و نباید به گونه ای رفتار نمود که منجر به ایجاد حسادت در مخاطبین یا چالش برای برگزیده گردد. القابی مانند «استاد جامع الاطراف» یا «پیشران جهادگران» به نظر مورد نظر خود برگزیدگان نبود اما می تواند برای آنها چالش هایی را ایجاد نماید. ✅در کنار این نکات اما رویکرد میانداری سازمان هیات و فراتسهیلگری آن به گونه ای که دستگاه های مختلفی را پای چنین برنامه پر هزینه ای آورده است امری قابل تقدیر بود و این نشان می داد که ظرفیت یک سازمان بسیار بیش از بودجه رسمی آن است. همچنین توجه به ضرورت نگاه بین المللی مهرواره که مورد تاکید ریاست سازمان تبلیغات بود آینده خوبی را برای ان تصویر می کند. به نظر می رسد کماکان مسئولین فرهنگی کشور تصویر خوبی از ظرفیت هیات ها و تشکل های دینی ندارند. زیست بوم هیات ها را صرفاً به مداحان سلبریتی می دانند و هیات را به مثابه یک ظرف اجرای برنامه مناسکی تقلیل می دهند. حضورشان در برنامه صرفاً برای ایفای سخنرانی است (وزیر فرهنگ و ارشاد) و به مطالبه گری تن نمی دهند (ریاست سازمان اوقاف) 🆔 @m_rahmani_g