آن دريچه ‏هايى كه بايد باز بشود، تنها اين نيست كه بنويسيم چند تا غيبت كرده ‏ايم. چند تا نگاه به نامحرم كرده ‏ايم، به خدا قسم! آن چه ما را غرق مى ‏كند، همان كشتى ‏هاى طاعت ماست، كه سخت سوراخ است. و ما نمى‏توانيم بر اين كشتى‏ها سوار شويم تا از درياها بگذريم! من گاهى كه مى ‏خواهم از خودم جمع‏بندى نمايم، مى ‏گويم خدايا! گناهانم كه گناه است براى خودت، ولى تو از ثواب ‏هايم بگذر. از طاعاتم بگذر! اين را بدون شوخى مى ‏گويم، كه خدايا! تو از اينها بگذر! چون ما مغرور همين طاعات هستيم. توجّهى است كه بايد در قلب خود داشته باشيم، كه دل ما، حبّ و بغضش، يأس و اميدش، تحوّل و تقلّبش از چه و براى چه بوده است؟! آنچه ما را رنج داده و آنچه ما را خوشحال كرده، به حساب بياوريم. اين‏طور معامله و حسابرسى كردن، خيلى راحت‏تر از اين است كه انسان فقط به كارهاى خوب يا بد خودش مشغول باشد؛ چرا كه اشتغال به كارها و اعمال، نه مشكلى را حل مى‏كند و نه انسان را به تحوّلى مى‏رساند، كه يا مغرور مى‏شود و يا مأيوس 📚 فوز سالک ✍ عین. صاد استاد صفائی حائری https://eitaa.com/maadarestaan #عرفانی #اخلاقی