هوالشافی سه ساله شدی. ناخواسته‌ گذاشته شدی در دامنم. قبولت کردم. امیدوار بودم به تربیت و اصلاحت. اسمت را نمی‌دانستم. تن دادم به اسمی که دیگران صدایت کردند. اما می‌دانستم اسمت هر چه باشد، ملحق به منی. سنجاق شده‌ای به من. چرا به این فکر نکردم خودم برایت اسم بگذارم! یلدا چطور است؟! تو آن شب متولد شدی. سه سال پیش را می‌گویم. از آن شبِ یلدا شناسنامه‌دار شدی. نگفتی یلدا چطور است؟ اسمت به رسمت می‌آید. یلدای تاریک و طولانی هم که باشی بالأخره تمام می‌شوی. سپیده‌دم، اتمام طول و درازی‌ات را نوید می‌دهد. خوب یلدا جان! فاش کن چرا کمر به نابودی‌ام بستی. تو که هر ساز زدی، رقصیدم؟! عزیزم دیگر چه می‌خواهی؟! می‌دانم دلخوری از تولد ناخواسته‌ات! از اینکه منتظرت نبودم. برایت شوق نداشتم. اصلاً از آمدنت شوکه شدم. امّا باور کن منم بی‌تقصیرم! به شوق و اختیار دامن از کف ندادم که بگویی دندت نرم بکش جورش را! شاید سر بی مبالاتی‌ام و بوالهوسی روزگار بی‌مروت متولد شدی! نمی‌دانم چندروز، چندماه، چندسال درونم رشد کردی و قد کشیدی؟! البته اواخر قبل متولد شدنت، لگدهایت را حس می‌کردم. سقلمه زدن و هشدارت که من هستم. وجود دارم. چرا باورت نکردم و نمی‌خواستم قبولت کنم؟! شاید چون به میل و اختیارم درونم به ودیعه گذاشته نشدی. هراس داشتم از باورت، قبول کردنت، پذیرفتنت! تو اما اصرار داشتی بر وجود. یک‌هو و بی‌محابه به دنیایم آمدی. و مُهرت خورد بر پیشانی‌ام. دیگر نمی‌شد از زیر بار مسئولیتت شانه خالی کنم. بیا قبول کنیم ما هر دو مقصریم. و کوتاهی کردیم. درست است که من تو را قبول نمی‌کردم و با هر ضرب و زوری می‌خواستم شانه خالی کنم از بودنت. اما تو هم کم نگذاشتی در اذیت و آزارم. از در راندمت از پنجره آمدی! از پنجره کیشت کردم از سقف آویزان شدی. با سماجت چسبیدی بهم و شدی جزئی از من. با این‌حال بیا آشتی کنیم یلدا. همزیستی مسالمت‌آمیز. من تو را به رسمیت بشناسم. تو هم هوای مرا داشته باش. راستی تولدت مبارک یلدای من. با من هزار نوبت اگر دشمنی کنی ای دوست همچنان دل من مهربان توست #چون_دوست_دشمن_است_شکایت_کجا_بریم @maahjor