هو ا

لشافی آقای مستور خوب گفتید آدم‌ها از مرگ و هرچه آدم را به آن وصل کند، می‌ترسند. اما به نظرم جسارتاً علتش را درست نگفتید. آدم‌ها می‌دانند بالأخره یک روزی زندگی در این دنیای فانی که اسمش هم معلوم است، تمام می‌شود. آدم‌ها می‌دانند جز اله‌العالمین هیچ‌کس ابدی نیست و یک روزی پروندهٔ زندگی در این دنیا بسته خواهد شد و تمام. آنچه دلهره می‌اندازد به جان آدم‌ها، از دست دادن است. داغ است. مرگ برای اهل دلش به معنای نابودی و تمام شدن اصل زندگی نیست که بخواهد بترسد و بلرزد که مبادا نوبت آسیابش زودتر برسد. و مرگ تهدید هستی نیست، که هستی ادامه دارد چه بسا قدرتمندتر. امّا امان از دوری، فراق، از دست دادن، ندیدن، نشنیدن و لمس نکردن عزیز، آدم را بی‌چاره و مستأصل می‌کند. که اگر ببینی عزیزت یا دوستت روی تخت بیمارستان بین مرگ و زندگی تقلا می‌کند، به در و دیوار و عالم و آدم چنگ می‌زنی و خواهش و تمنا که شماهای آبرومند در آسمان‌ها، دست ببرید سمتش و از او بخواهید تا دوباره باز کند چشمان این آدمی را که دل بریده از دنیا و می‌خواهد برود دنبال حقیقت هستی و اصل زندگی‌اش. تا نگاهی بیاندازد به چشم‌های تَر پشت در اتاق آی‌سی‌یو یا نیم‌نگاهی به تمام چشم‌های تَر و دل‌های کِز گرفتهٔ تمام کسانی که دور یا نزدیک، هنوز دلشان بودن و داشتن او را می‌خواهد. و هنوز محتاج دوباره زندگی کردن‌اش هستند. شما دعا کنید که اله‌العالمین معجزه کند و نعمت دوباره زیستن را به او عنایت فرماید. تا او هم متوجه اهمیت بودنش برای عزیزان و اطرافیانش شود و راضی به ماندن و ادامه دادن در همین‌جا، کنار کسانی که هنوز داشتنش را تمنا می‌کنند. و امیدارند تا دوباره «به تاریکی‌ها بخندد و برایشان از امید بنویسد.» لطفاً برای دوست به‌کمارفته‌ام که بین مرگ و زندگی مردد است، دعا کنید. چشمان پدر و مادرش و همهٔ ماهایی که او را کم یا زیاد داشته‌ایم، منتظر زندگی دوباره‌اش است. #امن‌یجیب‌المضطر‌اذا‌دعاه‌و‌یکشف‌السوء #به‌تاریکی‌ها‌می‌خندم‌و‌از‌امید‌می‌نویسم. #میثاق @maahjor

یا مجیب دعوة‌المضطرین

خدایا! می‌دونی ما همیشه دست گدایی‌مون جلوی خودت بلند بوده و از خودت خواستیم. هر جا دستمون خالی بود و بضاعتی نداشتیم خوبی‌ها رو جبران کنیم، دست‌هامون رو بلند کردیم سمتت و دعا کردیم که «الهی ما که عوض نداریم خودت عوضش بده.» خدایا! بندهٔ کریمت أهل فرصت دادن و دست‌گیری بوده، حتمی پای سفره کرم خودت نشسته و یاد گرفته. حتمی دلش نیومده به خواهش یه بنده‌خدا برای فرصت خواستن بیشتر دست رد بزنه و با سخاوت روش رو گرفته. خدایا! بنده‌ٔ فقیرت، نه تنها الان از یک سال و خورده‌ای پیش به امید اجابتت دست به دعا بلند کرده که : «الهی به محض نیاز، دانای کل بهتون وقت و فرصت جبران بده.» خدایا! ما و تمام کسایی که از دیروز دست‌هامون رو به آسمونته و پائین نمیاد روی «أدعونی استجب لکم»ت حساب کردیم. #أمن‌یجیب‌المضطر‌اذا‌دعاه‌و‌یکشف‌السوء. @maahjor