حجت‌الاسلام والمسلمین حاج شیخ جعفر #ناصری دام عزّه: 🔻 یک ظلمی که به مساله #کشف و شهود شده، این است که وقتی از کشف و #شهود می‌گویند، مردم تصور می‌کنند معنایش این است که کسی ذکری بگوید تا بداند که در جیب فلانی مثلاً چقدر پول هست یا مسائلی این چنین بی ارزش و پست را بداند؛ در حالی که اصل کشف، مساله خیلی عالی و راقی است. 🔸 اصطلاح کشف شاید از همان حدیث حضرت علی علیه السلام گرفته شده که فرمود «لَوْ كُشِفَ‏ الْغِطَاءُ مَا ازْدَدْتُ يَقِيناً» (عيون الحكم و المواعظ ليثي، ص:۴۱۵) (یعنی اگر همه پرده‌ها از جلوی چشم من کنار برود چیزی به یقین من اضافه نمی شود) 🔹 کشف و شهود تا بی‌نهایت شُعب دارد؛ یعنی الآن صُوَر ارواح با چشم مادّی قابل رؤیت نیستند، ولی وقتی کشف صورت گرفت، صُوَر در همان عالمی که در رفت و آمدهای خود هستند قابل مشاهده می‌شوند. تازه صُوَر متفاوت هستند. هر عالَمی، جداگانه برای خود صُوَر دارد. 🔸 بعد از رسیدن به شهود، انسان تازه مسلط می‌شود بر اینکه هم شیاطین را ببیند – شیاطین هم مختلف هستند – هم مَلَک را و هم عمل صالحی که مجسم می‌شود را ببیند. می تواند ببیند عمل، چطوری می‌شود که مجسم می‌شود؟ چقدر لطیف است؟ چقدر باید دیدِ انسان، لطیف‌تر باشد تا بتواند آن حجم را درک بکند؟ 🔹 آری! این‌ ظلمی است که آرام آرام به کشف و شهود شده است. مردم فکر می‌کنند وقتی که می‌گویند: فلانی اهل کشف است؛ یعنی یک نفر مدام #ذکر بگوید تا مثلاً خبر داشته باشد که فلانی چه کار کرده است یا مثلاً در جیب او چقدر است؛ در حالی که قضیه اصلاً بزرگتر از این حرف‌ها است و نیازی به این قسمت‌ها نیست. ┄┅═✧❁ااا❁✧═┅┄ @nasery_ir