#گمگشتگی حجت‌الاسلام والمسلمین حاج شیخ جعفر #ناصری دام عزّه 🔻 یک رفیقی داشتیم که از بچه‌های قدیم جبهه و جنگ بود؛ البته الآن از علمای قم است؛ نقل می‌کرد که در یکی از شب‌های عملیات، یک گروهی را به ما سپردند و گفتند راه بیفت برو. ما شبانه قبل از اذان صبح، یک مسیری را گرفتیم و رفتیم. می‌گفت اینقدر به شما بگویم که مدتی که راه رفتیم، احساس کردیم که دیگر این‌جا ما گم شده‌ایم. می‌گفت خیلی گم شدیم، چون گم شدن‌های ظاهری متصف به کم یا زیاد نمی‌شود، ولی بعضی گم شد‌ن‌ها کم و زیاد دارد. 🔸 می‌گفت اینقدر به شما بگویم که در آن منطقه‌ای که ما رسیدیم نه صدای توپ می‌آمد، نه صدای گلوله می‌آمد. هیچ آثار جنگ نبود و نمی‌دانستیم کجا هستیم. این دوست ما می‌گفت که گاهی زندگی و مشغله‌ی روزانه، انسان را به گمگشتی و تحیّر می‌اندازد، یعنی ما گاهی داریم زندگی می‌کنیم ولی گم شده‌ایم. 🔹 نمی‌دانیم «خود» ما کجا است و کجا هستیم؟ چه کسی هستیم؟ چه کار داریم می‌کنیم؟ گاهی مشغله‌های متعدد فکری و غفلت‌های گوناگون از خداوند و اهل‌بیت (علیهم‌السلام) ما را گم می‌کند، یعنی احساس گمگشتگی، تحیّر و سرگردانی پیدا می‌کنیم. البته خود همین احساس هم احساس مبارکی است و به هر کسی دست نمی‌دهند. 🔻 سوره‌ی حشر آیات عجیبی دارد. از جمله می‌فرماید: «وَ لا تَكُونُوا كَالَّذينَ نَسُوا اللَّهَ» (حشر، ۱۹) یعنی مثل بعضی‌ها نباشید که خدا را فراموش می‌کنند. مگر بعد فراموشی خدا، چطور می‌شود؟ «فَأَنْساهُمْ أَنْفُسَهُمْ» خداوند این‌ها را دچار خودفراموشی می‌کند. 🔸 مرحوم مجلسی (رضوان الله تعالی علیه) در کتاب بحارالانوار در مورد همین آیه توضیحاتی داده است. ایشان می‌فرمایند که خودفراموشی به این معنا نیست که فکر کنید خود مادی و بدن‌های خود را فراموش می‌کنند؛ 🔹 اتفاقاً بر عکس خیلی بیشتر به بدن‌های خود می‌رسند، ولی آن خودِ اصلی، آن خودِ ارزشمند، آن خودِ خدایی شدن، آن رنگ و بوی خدایی، آن همت عالی، آن تذکّر و آن راه خدا را فراموش و گم می‌کنند. دیگر نمی‌داند کجا است. دارد خودش را به یمین و شمال می‌زند؛ اما نتیجه‌ای نمی‌بیند. ┄┅═✧❁ااا❁✧═┅┄ @nasery_ir